Een blad dat leest als een krant, maar ramvol literatuur staat. Dat is De Titaan. Met een voorpublicatie van Ronald Giphart

De Titaan

By hans, 8 november 2015

Titel: Liv en Bison

Fragment uit de nog te verschijnen novelle Scène van Ronald Giphart [Red.: De titel Scene is verandert in Lieve na dit artikel.]

Zo nu en dan keek Liv naar Bison, en Bison naar Liv. Ze spraken hun deel van de tekst en maakten aantekeningen van de aanwijzingen die de regisseur bij iedere scène gaf. Liv vroeg zich af of ze Bison aantrekkelijk zou vinden als ze hem in een café zou tegenkomen. Natuurlijk was hij een knappe jongen, maar niet iedere knappe jongen vond ze opwindend en niet iedere man die ze opwindend vond was knap. Liv had al tijden geen relatie. Ze had een grote reeks exen en exjes, en met sommigen van hen sprak ze nog weleens af om ergens wat te eten of te drinken. Met een enkeling van hen had ze, na afloop van zo’n avond, nog wel eens seks, al was dat zeker niet uit passievolle verliefdheid, maar uit gemakzucht. Hoogstens was het een weemoedige herinnering aan wat ooit was geweest. Voor haar stelden die exercities niets voor. Echt niet dus.

Voor Bison was dat anders. Hoewel hij op het moment waarop de eerste lezing begon ook vrijgezel was, had hij drie allesbepalende relaties achter de rug. Hij had samengewoond met zijn eerste grote liefde, zijn tweede lange relatie was tot twee keer toe zwanger van hem geweest (ongewenst, dat wel), en hij had bij de derde zulk intens liefdesverdriet gevoeld dat hij oprecht niet verder meer wilde leven. Bison kon zich verliezen in een vrouw zoals een ander verslaafd raakt aan heroïne of crystal meth.

Laiela, zijn eerste grote liefde – die destijds als zangeres aan het doorbreken was in het clubcircuit en die inmiddels met de man voor wie ze Bison verliet in Londen twee kinderen heeft – had hem onder zijn neus bedonderd, een dreun die Bison volledig lam sloeg. Iedereen in zijn omgeving wist dat ze met een ander in bed lag, maar hij zag het niet. Toen hun relatie was geklapt nam hij zich voor zich nooit meer zo te laten raken door een vrouw, maar een half jaar later was het weer zover. En toen die vrouw na tweeënhalf jaar uit zijn leven verdween (omdat ook zij een verhouding kreeg met een ander), ging hij als ongelovige naar een verlaten kerk, om op het koude plaveisel bij het altaar te knielen en tegen zichzelf te zweren dat hij nooit meer verliefd zou worden. Zijn eigen gebed verhoorde hij niet. Op een workshop ontmoette hij Dirkje, een scriptschrijfster uit Leeuwarden. Vrijwel direct kregen ze iets. Na een zeer heftige tijd waarin Bison haar, om zijn liefde te bewijzen, in een vol restaurant ten huwelijk vroeg (er werd luid geapplaudisseerd en er verschenen foto’s op Twitter en Facebook), verbrak Dirkje de relatie. Deze keer niet omdat er een ander in het spel was, nog niet, maar omdat ze zijn liefde te overdonderend vond en het leven dat hij leidde te oppervlakkig. Ze pakte haar spullen en ging terug naar Leeuwarden, waar ze van adres veranderde en Bison geen adreswijziging stuurde. Bison begon haar te zoeken. Hij liep de cafés af waarvan hij wist dat ze er weleens kwam, hij struinde door de winkelstraten van Leeuwarden, hij smeekte haar via WhatsApp zo vaak om een ontmoeting dat Dirkje hem blokkeerde en later zelfs van nummer veranderde. En toen ontmoette ze een andere man, die minder dwingend was, haar veel meer de ruimte gaf en een veel minder oppervlakkig leven leidde (hij was neurowetenschapper). Via via kreeg Bison dit te horen. Hij had allang besloten wat hij zou doen als Dirkje niet bij hem terugkwam: dan zou hij zich verhangen.

Ergens had Bison gelezen dat de eerste fase in het plegen van zelfmoord de keuze van een methode is. Mensen die steeds zwabberen tussen verschillende manieren waarop ze zichzelf van het leven willen beroven, zijn nog lang niet zover als zij die hebben besloten hoe ze het gaan doen. In de tweede fase kondigen potentiële zelfmoordenaars hun naderende actie aan door verschillende signalen af te geven aan hun omgeving. Een opmerking hier, een verzuchting daar. Dat laatste deed Bison. Tijdens een kerstdiner met zijn familie liet hij doorschemeren hoeveel hij van verschillende touwen wist en welk touw welk gewicht kon dragen. Waarom zou een acteur iets van touwen weten? Bij zijn vader – klinisch psycholoog in een ziekenhuis in Rotterdam – ging een alarmbel af. Twee dagen later, nog voor oud & nieuw, kreeg Bison een interventie van zijn ouders, die hem verplichtten weer voor onbepaalde tijd thuis te komen wonen, tot hij zijn zelfdestructieve neigingen kwijt was. Een tijdje woonde hij inderdaad in zijn oude jongenskamer, waar zijn vader hem behandelde en hem eenvoudige antidepressiva voorschreef.

Het middel sloeg aan en de liefde van zijn ouders heelde alle andere wonden. Drie maanden na zijn komst nam hij afscheid en vertrok Bison weer naar Amsterdam, vastberaden zich nooit meer zo kwijt te raken in een vrouw. Twee maanden later zat hij tegenover Liv tijdens de eerste lezing.

Eind.

Veel literaire bladen zijn kunstwerkjes voor in de boekenkast. Om te verzamelen en te bewaren. Om geen vlekken in te maken en geen hoekjes in om te vouwen. Het is goed dat die bladen er zijn. Maar wij, redactie van De Titaan, missen een literair blad dat we in het café voor de prijs van twee bier bij onze vierde fles Duvel kunnen bestellen. Waar we twee uur in kunnen lezen, en het dan per ongeluk daar op tafel kunnen laten liggen, voor de gelukkige lezer die het daar toevallig aantreft. Een blad dat leest als een krant, maar ramvol literatuur staat. Dat is De Titaan.

Al is het maar omdat wij hopen dat mensen liever een goed kort verhaal lezen dan het stad- en streeknieuws uit het plaatselijke sufferdje. Omdat wij denken dat er ook op de bar, in het bushokje, aan de stamtafel en aan de ontbijttafel ruimte is voor literatuur. Niet alleen op de sofa, of in de boekenkast.

De redactie van De Titaan bestaat uit vijf personen. Samen voeren zij de artistieke leiding over het blad.

Titel: De Titaan Voorjaar 2015, Jaargang 1

Redactie:

  • Martijn Neggers (hoofdredacteur)
  • Andrew Cartwright
  • Anneroos Goosen
  • Lukas Meijsen
  • Feye van Westing

Jaar: 2015

Druk: 1ste

Pagina’s: 12

Afmetingen: 42 x 29 cm

Type: krant

Inhoud:

  • Annelies Verbeke – Visite
  • Ronald Giphart – Liv en Bison
  • Lukas Meijsen – Lukas Meijsen & Maarten Biesheuvel
  • Joubert Pignon – Het spoor
  • Inhoudsopgave
  • Colofon
  • Martijn Neggers – Ons bange hart
  • Bart Smout – Leven en lijden van Evert Potappel
  • Chrétien Breukers – Terecht totaal vergeten schrijvers (over: Jaap Goedegebuure)
  • Jaap van den Born – Vandaag liever geen bezoek
  • Hanneke Hendrix – De hoek van de bar
  • Charley Blomjous – Karel
  • Elfie Tromp – De varkens
  • Herman Brusselmans – Brusselmans recenseert Brusselmans (over: Poppy en Eddie en Manon)
  • Roos Vlogman – Wandelhuwelijk
  • Roos Vlogman – Als je hard duwt past alles
  • Sander Bax – U zegt zelf dat u een genie bent?
  • Eva Line de Boer (over Harper Pitt) – Gestructureerde waanzin
  • Servé Hermans (over Arend Barend Dreverhaven) Dreverhaven, in naam der wet
  • Lenneke Maas (over Wilfred Pateet-Borremans) – Meel, bloed en dyke whores
  • Marcel Osterop (over Edwin Monsoon) – Sweety darling
  • Esther Porcelijn – Dagboek van een kluizenaar
  • Wout Waanders – De capalobo antwoordt niet meer
  • Lisanne Mathijssen & Nieske Vergunst – Oorlogsbrieven
  • Jeroen de Leijer – Knielen op een bed Turks Fruit
  • Lukas Meijsen – ‘Ik kan helemaal niet goed schrijven’ (interview met Maarten Biesheuvel)