Margriet

By hans, 7 januari 2016

Margriet houdt zich intensief bezig met iets waar heel veel vrouwen in Nederland álles over willen weten: gezond en lekker leven. Het thema Happy & Healthy staat dan ook vanaf nu centraal op álle Margriet-platformen. Zowel online als in print biedt Margriet lezeressen (achtergrond)informatie, tips, interviews met experts, trends, weetjes, how-to filmpjes en handige adressen.

Margriet -51- 11 – 18 december 2015 [Extra dik 148 pagina´s]

Verhaal: De donkere dagen voor kerst

Deel 3 van Margriets kerstfeuilleton door Ronald Giphart

Jessica Durlacher, Ronald Giphart, Manon Uphoff en Rob Kamphues schreven speciaal voor Margriet samen een kerstverhaal in vier delen. Deze week: deel 3, door Ronald Giphart.

Schrijver: Ronald Giphart

Datum: 11 – 18 december 2015

Vorige week: Zack steekt in zijn verklaring bij de politie niet onder stoelen of banken dat hij Jose flink te grazen had willen nemen. Reza geeft Thom ondertussen te verstaan dat ze van ‘m verwacht dat-ie iets probeert aan de situatie te doen. Met tegenzin gaat-ie langs bij de ouders van Jose.

Drie kilometer verderop ging Reza’s mobiele telefoon over. Er trok een lichte siddering door haar lijf toen Reza zag dat Simone belde. Ze kon zich niet herinneren dat Simone haar weleens zonder aankondiging had gebeld. Wat nu als Thom in de buurt had gestaan? Reza kende geen Simone, maar had natuurlijk makkelijk een Simone in haar kennissenkring kunnen hebben. Thom deed altijd alsof hij luisterde wanneer ze over haar vriendinnen vertelde, maar in werkelijkheid had ze heus door dat de meeste wetenswaardigheden van haar drukke sociale leven hem ontgingen. Simóne! Daar heb ik je al zo veel over verteld! Dat is een vriendin van Carlijn, die vaak meegaat als we na afloop van de boekenclub nog wat drinken in de stad. 0 ja, die Simone. Reza stond met haar telefoon in de hand te besluiten wat ze ging doen. Als ze nu niet aannam, zou de pieptoon van haar voicemail klinken en zou Simone misschien iets inspreken, met alle gevaren van dien. Pol zat af en toe op Reza’s telefoon om naar” foto’s te kijken. Niet dat zij snel haar voicemail zou beluisteren, maar het gevaar bestond. Reza nam aan. “Met mij,” zei ze, nogal kortaf. Pol zat boven te leren voor een proefwerk. Reza ging een kortstondig gesprek voeren met haar vriendin Simone, daar was niets verdachts aan. “Hé mij,” antwoordde een mannenstem. “Met mij.” Direct kreeg Reza een week gevoel en haar opkomende irritatie over zijn onaangekondigde telefoontje was spontaan verdwenen. Ze hoorde hem zeggen dat hij voor zaken in Dubai zat. “Dat had ik je al geappt toch? Ik had zin om je stem te horen en dacht: ik probeer het gewoon. Als ik ongelegen zou bellen, zou je me toch wel wegdrukken. ” “Ah oké…” antwoordde Reza, die verder niet uit haar woorden kwam. Dat was de uitwerking die hij op haar had: als een bakvis viel ze stil. Een bakvis van 46 jaar, een bakvis die ze nooit had willen zijn, maar tegenover hem voor haar gevoel altijd was geweest. “Ken je Dubai?” ging hij verder. “Het is natuurlijk door en door een islamitische stad, maar mijn hotel is op-en-top Amerikaans. De lobby is versierd met afzichtelijke kerstspullen. Ik zit nu naast een dennenboom met lichtjes en daar werd ik zo weemoedig van. Ik drink er een alcoholvrij biertje bij, dat wel.” Zijn woorden hadden een uitwerking op haar, even vergat ze haar beslommeringen, om toe te geven aan het niet altijd onprettige gevoel van ontluisterende spanning dat haar de afgelopen weken steeds had beslopen als ze dacht aan wat er was gebeurd na hun schoolreünie.

“En toen dacht je: laat ik die argeloze gelukkig getrouwde vrouw eens bellen die ik heb meegesleurd naar een hotelkamer in het bos …” zei ze. Ze bedoelde het als ontwapenend grapje, maar haar woorden hadden toch een verwijtende ondertoon. “Ja, dat dacht ik.” Even was het stil over een afstand van 5.184 kilometer. “Fijn om je stem te horen,” zei ze, om haar grapje te ontkrachten en wat aardigs te zeggen. “Daarvoor bel ik je ook,” zei hij. “Om jou van mijn stem te laten genieten. En me te verlustigen aan die van jou. Ik mis je namelijk.” “Zucht,” zei Reza, waarna ze deed wat ze net had gezegd. Het raam bij het gezin Danziger ging niet meer open, maar met een kort snerpend geluid schoot de voordeur van het slot. Betekende dit dat Thom welkom was? Moest hij nu naar boven? Hij stond op van de rand van de plantenbak, maar aarzelde. Het voelde alsof hij de behandelkamer van zijn tandarts in moest voor een wortelkanaalbehandeling. Waarom was hij hier ook alweer? Wat probeerde hij tegenover Reza te bewijzen? Wat kon hem die hele onzinnige toestand met Zack Theophilus en Jose Danziger ook alweer schelen? Met tegenzin betrad hij de afgetrapte hal van het flatgebouw, nog steeds niet wetend of de Danzigers op 28 h, f of g woonden. Op de galerij aangekomen zag hij dat de voordeur van 28 fop een kier stond, 28 h was zo te zien onbewoond en 28 g moest het bedompte hol zijn van een sociaal onaangepaste. Voorzichtig schoof Thom de deur van 28 f een beetje open. “Hallo?” riep hij, met onvaste stem. Er waaide een koude bries over de betonnen galerij. Het vreemde was dat uit de flat een weldadige warmte stroomde en een geur die hij niet had verwacht: die van verse appeltaart vermengd met wasverzachter. Dit was in elk geval het appartement van een gezin. “Hallo?” zei hij voor de tweede keer, toch nog steeds bevreesd dat hij bij de verkeerde woning binnen zou stappen. Vanuit de huiskamer van de flat riep mevrouw Danziger dat hij we.1kom was. “Let vooral even op de troep,” zei ze met een Zuid-Amerikaans accent, toen Thom in de ruimte. kwam. Thom wist niet of ze een grapje maakte en keek voor de zekerheid om zich heen. Er was niets mis met deze opgeruimde kamer, die voornamelijk werd gedomineerd door een immens, maar geluidloos spelend televisiescherm en een enorme geurende kerstboom. Thom stak zijn hand uit en noemde nogmaals zijn naam. Mevrouw Danziger nam zijn hand aan, maar niet ter harte. “Mijn man kleedt zich aan,” zei ze, met een dreigende intonatie waarmee ze eigenlijk leek te zeggen: nu heb je de poppen aan het dansen, gringo.

“Heb je nog wel aan mij gedacht?” vroeg Simone in Dubai. Reza luisterde naar zijn afwachtende ademhaling en bedacht wat ze ging zeggen. De waarheid was dat ze onnoemlijk veel aan hem had gedacht, maar ze hield ook onnoemlijk veel van haar gezin, haar dochter, haar warme huis, haar open haard, haar echtgenoot, die – al bleek hij niet de mannelijke man die ze ooit in hem had gezien – op zijn beurt onnoemlijk veel van haar hield. Was dat niet waarnaar ze als tiener altijd had verlangd: een vent die zich onvoorwaardelijk met haar verbonden voelde? Reza koesterde haar leven en de ferme beschermingsmuren die ze had opgebouwd tegen de boosaardige buitenwereld. Er was rust in haar huis; er was veiligheid, ze had alles goed op orde – meer dacht ze niet nodig te hebben. En plotseling was er deze onverwachte bezoeker uit haar donkere verleden, een man die haar liet inzien dat haar leven misschien wel kalm en rimpelloos verliep, maar zeker niet volmaakt was. Waar was de tomeloze energie die ze vroeger had gehad? Waar was haar geestdrift, haar humor, haar betrokkenheid met de wereld, haar schoonheid, haar opwinding? Het was alsof deze man haar een spiegel had getoond van hoe haar leven zich thans voltrok en hoe het had kunnen zijn. Of misschien wel zou moeten zijn. De spiegel die hij haar voorhield was óók een venster waardoor ze kon ontsnappen. “Ik heb alleen maar aan jou gedacht, je zit voortdurend in mijn kop,” antwoordde Reza, die schrok van haar eigen openhartigheid. Ze was op die hotelkamer al een fysieke grens overgegaan door zich zonder terughoudendheid aan hem te geven, hoeveel wroeging haar dat ook na afloop had gegeven. Door hem, naar waarheid, te vertellen dat ze de afgelopen weken alleen maar aan hem had gedacht, ging ze een andere grens over. Dat ze zich had overgegeven aan lust kon ze voor zichzelf nog wel wegredeneren – het was niet de eerste keer geweest -, maar dat ze Thom nu ook emotioneel ontrouw was, ontredderde haar ten zeerste. Weer viel er een stilte. Reza peperde zich voor de zoveelste maal in dat ze eigenlijk niets van hem wist, behalve van wat hij haar had verteld in die kamer van dat hotel waar hij haar mee naartoe had genomen. Hij was getrouwd geweest. Hij had twee zoons. Hij reisde over de wereld. Hij was niet per se op zoek naar een vaste relatie, maar als die zich aandiende, zou hij er ook niet voor weglopen. “Ik denk alleen maar aan jou,” hoorde Reza hem zeggen. “Ik durf eindelijk te zeggen waarvoor ik in onze schooltijd nooit het lef had: dat jij het bent.” “Wat?” “Dat jij het bent. Ik ben geen romanticus, maar ik denk wel dat er uiteindelijk één liefde is die boven alle andere liefdes uitstijgt. Reza, jij bent voor mij die liefde.” “0 Arend,” zei Reza. “Je moest eens weten hoeveel ik destijds van je hield. Ik hou nog steeds van je.” “Mama?” De stem van Pol. Even de totale wezensloosheid: Reza had geen idee waar die stem vandaan kwam. Ze keek hevig geschrokken naar haar dochter, die verbijsterd in de deuropening van de huiskamer stond. “Met wie bel je, verdomme?”

De kennismaking met de vader van José viel Thom mee. De man kwam gesoigneerd zijn huiskamer binnen en waar Thom had verwacht dat hij hem met een kaakslag zou begroeten om hem vervolgens over het balkon te werpen wegens het verstoren van zijn nachtrust, gaf hij hem een hand en liet zich vervolgens zakken in het donkerbruine lederen bankstel dat pontificaal tegen de muur stond. Hij gebaarde dat Thom hetzelfde moest doen, knipte met zijn vingers naar zijn vrouwen maakte een handgebaar alsof hij een kopje koffie naar zijn mond bracht. Mevrouw Danziger begreep de boodschap. “Jij ook een bakkie?” vroeg ze aan Thom met haar Spaanse accent. Thom knikte met een vriendelijkheid waaraan Reza zich zeker zou hebben geërgerd. Hij ging gezellig buurten met de vader van de belager van de ex van zijn dochter. Vader Danziger pakte een sigaret uit een pakje op de salontafel, maar stak deze niet aan. “Ik ben gestopt,” zei hij met mistroostige ogen. Thom knikte, alsof het normaal was dat iemand die gestopt was met roken toch een sigaret bij zijn mond hield. Danziger knikte ook en zei zuchtend: “Ik snap helemaal niets van die eikel, die loser.” Thom keek hem vragend aan. “U bedoelt Zack?” “Jose.” Thom maakte een verbaasd geluid. “Zoals ik het zie: mijn zoon is verliefd op een meisje, uw dochter. Dat kan gebeuren. Dat meisje heeft al een vriend. Dat kan ook gebeuren. Maar dan komt de dag – en ik bedoel dit niet onaardig – dat uw dochter hem totaal opneukt door toch met hem te zoenen. Zo zijn vrouwen, met alle respect. Dat soort dingen doen ze. Daar houden ze van. Alle vrouwen willen dat er voor hen wordt gevochten.” Thom knikte bedachtzaam. Het woord opneuken in relatie tot. zijn vijftienjarige dochter vond hij niet aangenaam, maar hij liet Danziger verder praten. “Uiteraard heeft dit gevolgen. Die andere jongen is boos en dat begrijp ik, dat zou ik ook zijn. Alleen misschien niet per se op die andere jongen, maar op uw dochter. Zij besloot toch met een vreemde kerel te zoenen? Vervolgens bedreigt die andere jongen mijn zoon. Maar in plaats van zich te verdedigen en te vechten als een man, laat mijn zoon zich vernederen en accepteert hij dat zijn tas in het water wordt gegooid.” Danziger pakte een aansteker van tafel en hield deze voor zijn sigaret. “Ik ben gestopt,” zei hij, waarna hij de aansteker liet branden. “Ik rook alleen nog heel soms als ik gestrest ben.” Thom bekeek hem zwijgend. “Van mij had mijn zoon die ander in elkaar mogen rossen, ik zeg het maar zoals het is. Zo regelen mannen dat. Maar in plaats daarvan ging hij naar de politie. Welke vent doet dat nou?” Thom keek hem verbaasd aan. “Dat was toch op uw aandringen?” zei hij. Zo was het hem althans door Reza en Pol verteld: de vader van Jose zou willen dat Zack een straf zou uitzitten. “Helemaal niet,” zei vader Danziger, waarna hij zich oprichtte en bulderde: “Jose! Hier komen! Jose!” Mevrouw Danziger voegde daar vanuit de open keuken aan toe: “Jose! Je vader roept je.” Er klonk gerommel op de gang van de flat en een knappe jongen met mooie krullen stapte de kamer binnen. Thom vond het onvoorstelbaar dat dit de zoon was van het echtpaar dat hem voor de koffie had uitgenodigd. Hij stond op en gaf de jongen een hand. “Dat is de vader van die Polleke van je,” zei meneer Danziger. De naam Polleke voor zijn dochter vond Thom niet aangenaam klinken, maar wederom liet hij het erbij zitten. Jose knikte, maar stond er verder emotieloos bij. “Waarom bent u eigenlijk hier?” vroeg Jose’s moeder, terwijl ze een kop koffie voor Thom neerzette. Ze zette er een stuk taart naast. “In Paraguay eten ze een speciale kersttaart, ” zei vader Danziger verduidelijkend. Even keek Thom naar het schoteltje en zei: “Ik ben hier namens mijn dochter om te vragen of Jose de aanklacht tegen Zack zou willen intrekken.” Om zichzelf een houding te geven pakte hij het taartje van de salontafel. Voor de tweede keer ontstak Danziger zijn aansteker, maar nu hield hij zijn sigaret in de vlam ..Hij nam een wilde trek. “Ik ben nog steeds gestopt,” zei hij. “Ik ben verdomme nog steeds gestopt.”

De andere Margrieten waar de rest van het december feuilleton in stond:

Week -49- 27 november – 4 december 2015

• Jessica Durlacher bijt het spits af met deel 1.
• Hun blikken klonken zich aan elkaar. Een vacuüm dat even alle lucht uit haar longen wegzoog
• Reza’s hart leek te stoppen met pompen. Toen de mist achter haar ogen optrok. zag ze pol nog steeds huilen.

Week -50- 4 – 11 december 2015

• Deze week deel 2, geschreven door Rob Kamphues
• Vorige week: Reza’s vijftienjarige dochter Pol heeft een ouder vriendje Zack, die ‘veel heeft meegemaakt’. Als hij hoort dat Pol is ingegaan op de avances van Jose, moet die laatste daarvoor boeten..
• Hij zou Pol laten zien dat er maar één jongen op de wereld was die zijn leven voor haar zou geven
• Pol gooide een kussen in de hoek en keek haar moeder aan met de felste blik die haar groene ogen in zich hadden
• Wat zou Reza nu doen? Vroeg Thom zich af. Waarschijnlijk aanbellen en een scène schoppen

Week -52- 18 – 19 december 2015

• Manon Uphoff nam dit laatste deel voor haar rekening
• Vorige week: Thom wordt toch binnengelaten bij de ouders van Jose. Reza wordt ondertussen gebeld door Arend annex Simone, die in Dubai zit en naar haar verlangt.
• ‘Als die Zack hier naast je kan liggen en ik hem een jaar lang aan tafel heb, wil ik weten waarom nu ineens niet meer’
• Ze vroeg zich af of Arend weleens naakt liep. Arend in Dubai. Die haar had gebeld, die haar had gezegd dat zij het was, de vrouw van zijn leven
• ‘Mam… ‘ Pols stem klonk klein, niet beschuldigend. ‘Het is die Simone’