Rails 2007 05 De vibrations playring
Ronald Giphart neemt nieuwe producten, diensten en/of ontwikkelingen onder de loep. Deze maand:
Beeld: Marc Heeman
Column: Ronald doet het zelf
Dit stuk begint ergens op honderdvijftig kilometer file van de Randstad. Met twee oudere schrijvers ben ik in een drogisterij op zoek naar keeltabletten, hoestsiroop en vitaminen. Bij de kassa zegt een van mijn collega’s, een bijna-vijftiger: ‘Hebben jullie deze al geprobeerd?’ Hij pakt een roze pakketje uit een schap en houdt het omhoog. NEW schreeuwt het omslag van het dingetje. Er is weer eens iets nieuws. De andere schrijver – net voorbij vijftig – kijkt mij vorsend aan. Beiden schudden wij van niet. ‘Jij wel?’ vraag ik aan mijn een-na oudste schrijfbroeder. Hij heeft het ding nog niet gebruikt, maar wel al in huis. ‘Ik wacht nog steeds op een goede gelegenheid,’ zegt hij. Dan zie ik tot mijn verbijstering mijn oudste collega twee roze pakketjes pakken, waarna hij ze in het mandje legt naast de Citrosan en Bisolvon. ‘Wat doe je nu?’ stamel ik. ‘Een voor jou en een voor mij,’ antwoordt hij, alsof het de normaalste zaak is dat wij schrijvers vibrerende cockringen voor elkaar kopen.
Dit stuk gaat verder in mijn slaapkamer. Tijd: avondschemering. Catering: een fles Pouilly fumé. Muziek: the Magic Numbers. Verlichting: dimmer op de laagste stand. Temperatuur: een paar graden te warm. Tijd voor participerend columnonderzoek. ‘Moet dit?’ vraagt mijn vrouw, die de achterkant van het pakketje probeert te ontcijferen. We vinden onszelf te jong voor variluxlenzen, maar met de tekst op de Durex Vibrations Playring hebben we toch echt moeite. Het ding blijkt onderdeel Van een speciaal assortiment speeltjes die zijn ontworpen voor ‘een gelukkig en gezond liefdesleven’. Kijk, daar zijn we nu al ons halve leven naar op zoek. De ring verhoogt het genot, aldus de verpakking, door twintig minuten te vibreren.
‘Twintig minuten?’ roep ik geschrokken, maar mijn vrouw kijkt mij bestraffend aan. ‘Nou, voor de daad ermee!’ zegt ze, als ik de gebruiksaanwijzing twee keer heb gelezen, zowel in het Nederlands als het Frans (Étape 2: Faites glisser /’anneau le long du pénis jusqu’à sa base en positionnant la partie vibrante au dessus de façon à stimuler le clitoris).
Dit stuk gaat over een doorzichtig elastiekje dat vastzit aan een uitvergroot stukje wit kauwgum. Op het kauwgumpje zit een knopje en alsje daar op drukt begint het ringetje bijna onmerkbaar te trillen.
Tja… zou een van mijn oudere collega’s zeggen. Rails heeft mij gebombardeerd tot proefkonijn en dus ontkom ik niet aan een recensie. Laten we zeggen dat het voelt alsof een peloton babykanariepietjes ritmisch knabbelt aan een notenstaafje. Niet irritant, maar zeker ook geen vibraties die op de allerkleinste schaal van Richter enige verandering teweegbrengen. ‘Alsof er acht straten verderop een bus optrekt,’ vat mijn vrouw haar beleving samen.
Dit stukje duurt precies 11 minuten. ‘Wat moeten we nu met dit ding doen?’ zeg ik enigszins teleurgesteld, als we klaar zijn met onze consumententest. ‘Er zit nog voor negen minuten batterij op!’
‘Heb je dat dan niet in de gebruiksaanwijzing gelezen?’ vraagt mijn vrouw, en ze leest voor: ‘Lever de batterij na gebruik in bij de speciale inzamelpunten.’ Allemachtig, hoe leggen we dat uit aan de historici van de toekomst, ik bedoel, dat wij in een tijd leefden waarin we de batterijtjes van onze cockringen konden inleveren bij speciale inzamelpunten van de gemeentelijke reinigingsdienst?