Kijk Magazine, november 2001, nummer 11
Titel in Ten Liefde, 2001: Het zaad Van Oranje
Als er in de loop van de geschiedenis in onze contreien één familie is geweest die als bezeten konijnen met alle mogelijke partners heeft liggen rampetampen, dan is het ons vorstenhuis: de Oranje-Nassau’s. Begin dit jaar publiceerde Oranje-kenner Hanno de Jongh een verhelderend boekje over het seksleven van onze vaderen des vaderlands: Oranje-bastaarden – Een vademecum.
Allemachtig, de Oranjes hebben niet achteraan gestaan toen de Schepper de hormonen verdeelde! Dat begon al met Willem van Oranje (1533-1584), oftewel Willem de Zwijger (even terzijde: ik heb altijd gedacht dat hij zo genoemd werd omdat hij geen Nederlands sprak en daarom tijdens vergaderingen van de Staten-Generaal zijn mond hield, maar de letterlijke vertaling van ‘Swighende Willem’ blijkt: Willem de Huichelaar). Willem van Oranje is vier keer officieel getrouwd geweest en kreeg zestien officiële kinderen. Daarnaast had hij tientallen minnaressen en even zoveel bastaardkinderen. Willems zoon Maurits (1567-1625) verwekte een enorme lijst kinderen. Hij was een onverzadigbare minnaar die vaak hoeren en lichtekooien (‘nachtvlinders’) naar zijn hof ontbood voor grootscheepse orgies met zijn brute vrienden.
Hollandse baviaan
Maurits halfbroer Frederik Hendrik (1584-1647) had naast een complete stamboom bastaardgebroed ook negen officiële kinderen, van wie zijn oudste zoon Willem II (1626-1650) op veertienjarige leeftijd met het net tien (10!) jaar geworden Engelse prinsesje Mary Stuart trouwde. De familie stond het Willem II niet toe het huwelijk tijdens de huwelijksnacht te ‘consumeren’, waarna hij zich een tijdje later op een Engelse hofdame stortte. In 1643, Mary was toen twaalf, deed Willem II toch een poging het meisje te ontmaagden. Maar een hofdame wist dit nog net te voorkomen door Willems zaad in een hoed op te vangen. (Ik weet niet precies wat ik me daarbij voor moet stellen, maar goed…) Hoewel Willem II al op vierentwintigjarige leeftijd overleed beweren sommigen dat hij meer onwettige nakomelingen dan zijn halfoom Maurits had. Hij was in ieder geval verslaafd aan maîtresses en prostituees. Willem II kreeg één wettige zoon, Willem III (1650-1702), die op zijn zevenentwintigste met zijn vijftienjarige nichtje Mary Stuart II trouwde.
Volgens De Jongh was Willem II hoogstwaarschijnlijk homoseksueel, want in zijn paleizen en huizen liet hij geheime gangen en sluiproutes aanleggen naar de kamers waar zijn favoriete edelen verbleven. Doordat stadhouder Willem II kinderloos bleef, was het geslacht Oranje in mannelijke lijn uitgestorven. Na een juridische strijd van bijna honderd jaar kwam er de regeling dat twee families zich Huis van Oranje mochten noemen. De eerste ‘pseudo-Oranje’, stadhouder Willem IV (1711-1751), was (zoals De Jongh schrijft) “door de natuur in de steek gelaten.” Anders gezegd: hij was impotent. Hij trouwde met Anna, de dochter van de Engelse koning, en the Dutch baboon (zoals de Engelsen hem spottend noemden) kreeg toch nog zes kinderen, van wie eentje buitenechtelijk. Maar het verhaal wil dat een van de stalmeester van Willem IV zich behalve met de paarden ook met Anna bezighield. De gelijkenis tussen erfstadhouder Willem V (1748-1806) en deze stalmeester was treffend.
Willem V is de geschiedenis ingegaan als een seksmaniak die zich in het park van zijn paleis met graagte liet bedienen door zogenaamde Grasmädchen. Er verscheen zelfs een toneel klucht over zijn escapades: Het gestoorde naaipartijtje van Willem de Vijfde. Zijn zoon, Willem I (1772-1843), was de eerste koning der Nederlanden, en geheel in lijn van de familie zocht hij talloze malen het buitenechtelijke bed, net als zijn zoon Willem II (1792-1849) en zijn kleinzoon Willem III (1817-1890), die door iedereen ‘Koning Gorilla’ genoemd werd. Van deze Willem gaat het hardnekkige en mysterieuze verhaal dat hij zijn vader tijdens een orgie zou hebben doodgeschoten of -gestoken.
Buitenvrouwen
Willem III verbood zijn oudste zoon te trouwen met de liefde van diens leven (naar later bleek omdat ze waarschijnlijk zijn halfzus was). Hoewel Willem III zeker dertien buitenvrouwen had (velen zeer vruchtbaar), was er geen troonopvolger. Maar bij zijn tweede officiële vrouw kreeg hij Wilhelmina (1880-1962), al zijn er geruchten dat Willem III toen al door syfilis geen kinderen meer kon verwekken. De echte vader van Wilhelmina zou een jonkheer zijn geweest die de dynastie veilig had gesteld. Wilhelmina’s man prins Hendrik (1876-1934) had vele buitenechtelijke relaties en kinderen, net als prins Bernhard (1911), die het onder anderen met Evita Perón zou hebben gedaan.
Terwijl ik dit schrijf meldt mijn radio dat kroonprins Willem-Alexander zijn verloofde Máxima door Nederland sleept voor een inburgeringscursus, bestaande uit koekhappen en zwaaien naar zwakzinnige omstanders. Gekeken naar de levens van de voorvaderen van Willem-Alexander zijn de vooruitzichten op een langdurige, monogame liefdesrelatie niet al te goed. Niettemin wens ik hen persoonlijk het allerbeste.