VARA GIDS 28, 13-19 juli 2013
Hééé Nico,
Ken je dat? Je wilt hard werken, maar héél eventjes zet je je tv aan ‘voor het Journaal‘. En dat je er dan vier uur later achter komt dat je in plaats van je nuttig te maken een wezenloze zaptocht hebt gemaakt langs de uithoeken van het digitale zenderaanbod.
Ik maakte die fout vorige week. Na het wereldnieuws deed ik een afscheidsronde langs mijn kanalen. Even alle 78 zenders persoonlijk gedag zeggen. Ik zag een flard van een documentaire over het rauwe leven van kingcrabvissers in de noordelijke Atlantische oceaan. Goed om dat eens te zien. Ik zag een programma over vrouwelijke seriemoordenaars (‘local beauty Amy Bosley was living the highlife, until…‘). Er was een serie over een Kenyaanse kok die de savanne als voorraadkelder gebruikt. Hij schoot met bevriende stamleden watervogels en maakte vervolgens een Chinese hoi sin-saus, midden in de rimboe. Ik zag een reportage over een zakenman die voor de spanning ook inbreker was… Nou ja, je snapt in welke tv-val ik was getrapt.
Het echte nirvana betrad ik toen ik bleef hangen bij een programma genaamd Storage Wars. Ik geef je even de tijd om na te denken wat voor programma dat zou kunnen behelzen. Storage Wars gaat – en ik wou dat ik dat had verzonnen – over opkopers van oude spullen. Daar kun je dus uren kijkplezier mee vullen. Veel Amerikanen slaan hun spullen op in city boxes en andere opslagruimten. Wanneer er iets met deze lieden gebeurt – als ze overlijden of met de noorderzon verdwijnen – worden hun inboedels per opbod verkocht. Een groepje handelaren en sjacheraars stelt zich op bij een rolluik waar zich de te veilen teringzooi bevindt. De veilingmeester opent het rolluik, waarna iedereen vanachter een streep mag kijken of er tussen de huisraad en afgedankte spullen iets waardevols zou kunnen liggen.
Daarna begint het bieden. Storage Wars volgt vier spijkerharde semi-criminele handelaren die van het opkopen van inboedels hun nering maakten. Zonder te weten wat zij precies kopen bieden ze op de zooi, in de hoop dat er zich tussen de troep waardevolle Rembrandts of andere kostbaarheden bevinden.
Nadat ik drie afleveringen had gekeken, zapte ik door naar de BBC, waar een documentaire werd uitgezonden over een vrouw genaamd Vivian Maier. Ken je haar verhaal? Zij was een kindermeisje dat gedurende haar leven ontelbaar veel foto’smaakte van de haar toevertrouwde kinderen, van de steden waar ze woonde en vooral van willekeurige voorbijgangers. Na haar dood kochten sjacheraars zoals die uit Storage Wars voor een paar honderd dollar opslagkelders vol van haar afdrukken en negatieven. Nimmer was een foto van Vivian Maier gepubliceerd, tot een kunsthistoricus de immense schat ontdekte. Inmiddels doen afdrukken van ‘the nanny‘ duizenden dollars en is Maier een fenomeen. Gerechtigheid na haar dood, dankzij louche opkopers.
Het programma over Maier maakte op mij diepe indruk. Soms heb je een paar uur tijdverspilling nodig om eindelijk iets waardevols te ervaren. Inmiddels ben ik een Maier-adept en verlustig me al vier avonden achter elkaar aan haar hypnotiserend mooie foto’s. Zo bleek die zapavond uiteindelijk meer dan welbesteed. Doe jezelf een plezier, Nico, koop een boek van Vivian Maier. Je zult je tijd er niet mee verspillen.