A scripted life
Wat gebeurt er als je de regie over je eigen leven compleet uit handen geeft? Als onderdeel van de nieuwe tentoonstelling Do You Hear Me? Fotograaf laat me zien wie ik ben! van FOTODOK, schrijven onder andere acteur Barry Atsma, schrijver Ronald Giphart, fotograaf Jan Hoek en kinderboekenschrijfster Enne Koens een script voor een dag uit het leven van fotografe Simone Engelen.
———————————– Original Message ———————————-
Date: 2015-02-17 16:14:08 +0100 1
Subject: A Scripted Life 10.
From: Ronald Giphart
To: Simone Engelen
Ha Simone,
Na ons telefoongesprek ben ik meteen even in de pen geklommen. Dit is mijn ‘script’, het dient te worden uitgevoerd in een zo leeg mogelijke ruimte, een leeggemaakt atelier of een lege kamer.
De opzet van het script is dat je 24 uur lang geen enkel contact hebt met andere mensen, op geen enkele manier. Het script wil dat je 24 uur lang louter alleen bent, gespeend van iedere denkbare uitingen van anderen of van jezelf.
Dit betekent dat je je mobiele telefoon gedurende het gehele script uitzet. Mocht je een vaste telefoonlijn bezitten, dan moet de stekker uit de wand.
Mochten in de ruimte waarin je deze dag doorbrengt kunstwerken, afbeeldingen of spiegels hangen, dan dien je die volgens het script af te dekken met een laken of hen tijdelijk te verwijderen.
Je kijkt 24 uur lang geen televisie, je vertoeft niet op internet, je checkt geen facebook of twitter, je luistert niet naar de radio, je leest geen kranten, tijdschriften of boeken en je kijkt niet naar foto’s of kunstwerken. Ook dit script lees je niet, vandaar dat het raadzaam is dit script vooraf goed te bestuderen.
24 uur lang niet praten, lezen of kijken naar door jezelf of door anderen gemaakte voorwerpen of afbeeldingen: dat is de opdracht van het script.
Je mag gedurende de dag tien aantekeningen maken. Nadat je een zin hebt genoteerd in een verder leeg notitieblok, herlees je die niet zolang de dag duurt. In fotografie ben je vrij, mits je terughoudend bent in het bekijken van je materiaal.
Het script begint om 00.00 uur en het zou mooi zijn als je de voorbereidingen op de dag dan al hebt gedaan. Het lijkt verstandig om vrij snel na 00.00 uur te gaan slapen.
Na het ontwaken kun je doen wat je wilt, onder de voorwaarde dat je je houdt aan dit script.
Zit in een stoel, loop in je kamer of lig in je bed, maar mijd eventuele ramen of vensters naar de buitenwereld. Staar niet naar buiten en kijk zeker niet naar mensen op straat. Ga sowieso niet de straat op en mocht er worden aangebeld: doe de deur niet open.
Eet zo normaal mogelijk, maar kook niet van recepten en lees geen verpakkingen. Misschien is het raadzaam om een dag van te voren eten te bereiden. Alcohol, joints of andere verdovende of stimulerende middelen zijn gedurende het script niet toegestaan.
Doel van het script is te onderzoeken wat het met je doet wanneer je 24 uur alleen met jezelf en je eigen geestesleven bent. Verontrust het je? Kom je tot rust? Hoe snel mis je de wereld? Leer je iets over je zelf?
Het script eindigt om 23.59 uur. Vanaf dat moment mogen je telefoon en computer weer aan.
Ik hoop dat je er iets mee kunt en dat dit ongeveer was zoals je het bedoelde.
Met grote groet,
Ronald
Wat Simone heeft opgeschreven in die 24 uur is:
- “Jesse, zou jij morgen gedurende de dag mijn computer misschien toch aan kunnen zetten, zodat je af en toe even kunt kijken als je een mailtje hoort? Het zou kunnen dat Volkskrant nog een keer mailt over vrijdag… (dit was notitie nr.1) 4 minuten in stilte, en nu al in paniek.”
- “Voel m’n gezicht, een puistje erbij? Breng m’n haar naar achteren alsof ik een staart ga maken, maar ik heb geen elastiekje.” Zucht.
- “De geluiden in het huis vang ik op. De waterkoker, de boiler, maar ook buiten het huis. Af en toe hoor ik een vogel.”
- “Ik klak m’n tanden op elkaar. Het is hier benauwd. Ik ga naar de wc, niet omdat ik zo nodig moet, maar omdat ik onderweg ernaartoe langs een klok loop. #$%^&*%^%$#@!@#$%^& Jesse heeft het klokje weggehaald. Ik gooi wat water in m’n gezicht en druip weer af naar boven, ik hoop dat ik wat kan slapen. Natuurlijk kan ik dat niet.”
- “Oh, is dat de deur? Gaat Jesse boodschappen doen? Ik moet en zal antwoord krijgen dus doe stiekem het gordijn iets opzij. Dit geeft me zicht op de weg. Niets. Ik zucht en ga weer liggen.“ [Masturberend doorbreek ik de stilte]
- “Het zal toch al wel 4 uur geweest zijn.. Toch?”
- “Ik maak een foto van m’n tenen.”
- “Soms hoor ik Jesse naar boven komen. Zou het al tijd zijn? Die verdomde tijd. Het zou zo helpen als ik wist hoelang ik nog moet!”
- “Als ik naar beneden ga om te plassen gebaart J. dat ik nog even geduld moet hebben. Overdramatisch keer ik me om, als een Edgar Allen Poe’s Vincent. Jesse grinnikt, en ik stiekem ook.” De opluchting is groot, maar daar zijn geen woorden voor. De rest van de nacht [ik kan niet slapen] heb ik geen woord te zeggen, ook is het stil in mijn hoofd. Zo stil is het in een lange tijd niet geweest. [Ik doe niks meer. Niet klakken, geen foto’s, geen notitie, geen masturbatie, geen gekke bekken niets, totdat ik de trap weer hoor kraken.]
- “Is het tijd? J. opent de deur en kijkt me met een grote grijns aan.” “Gefeliciteerd schatje”
Om foto’s te zien ga naar de PDF van dit project door op deze link te klikken.