De Volkskrant, 12 juli 2011
Hoe het er achter de schermen aan toegaat. Dat is een vraag die mij door iedereen in mijn omgeving werd gesteld toen ze hoorden dat ik afgelopen zondagavond te gast zou zijn bij De Avondetappe, het dagelijkse zomerprogramma over de Tour de France (over die enerverende zondag een andere keer). Zaterdagmiddag kwam ik aan in het bergstadje Le Mont-Dore in de Auvergne, waar het reizende NOS-circus uitzond vanuit een 19de-eeuws badhuis. Bij elkaar opgeteld heb ik die eerste dag 38.942 indrukken opgedaan, waarvan ik er 4 zal uitlichten.
Indruk 1. Hoe compleet ontspannen de gehele veertigkoppige televisieploeg was en tegelijkertijd hoe meedogenloos hard er werd gewerkt, Logistiek is zo’n live-programma als De Avondetappe een topprestatie. Er zijn reportages, filmpjes en schakelingen, dagelijks zijn er vers ingevlogen gasten en iedere locatie moet zorgvuldig worden uitgelicht. De uitzending van zaterdag volgde ik in de regiewagen. Mijn voorstel: iedere kijker zou eens de mogelijkheid moeten worden geboden het programma te zien vanuit zo’n regiewagen, waar wordt geschakeld, geroepen en gestuurd.
Indruk 2. De ad-interim-tv-recensent van de Volkskrant deed vorige week smalend over de wijze waarop Mart Smeets het beeldverslag van de etappe dagelijks verbaal begeleid. Hoe onterecht. Wat Smeets tijdens het wedstrijdverslag doet is ongeëvenaard: zonder autocue of aantekeningen spreekt hij zijn commentaar tijdens de uitzending live aus einem Guss uit. Dat is van een gevoel voor eloquentie waarvoor Cicero zich niet zou hebben geschaamd, als hij van wielrennen had gehouden.
Indruk 3. En dan, direct na afloop van het programma, lijkt voor de medewerkers het echte werk pas te beginnen. Als kijker had ik kunnen bedenken dat het opbouwen van zo’n set op een locatie gebeurt met vier grote vrachtwagens aan spullen. Spullen die ook weer moeten worden ingeladen om te worden vervoerd naar de locatie van de volgende dag. En het is dus niet zo dat Mart Smeets, die de hele dag geconcentreerd de Tour heeft gevolgd om ’s avonds in hoogspanning te presenteren, na de klanken van het slotlied Buenas noches mi amor van Dalida aan een glas rode wijn mag.
Dit is zoals het in werkelijkheid gaat: vijf minuten na de uitzending storten alle medewerkers zich gezamenlijk op de honderden lampen, flight cases, kabels en camera’s, Ook Mart Smeets en eindredacteur Jan Stekelenburg tillen mee, met het zweet op hun voorhoofd. Mooi om daar de volgende keer eens aan te denken als u Smeets het glas ziet heffen aan het slot van het programma: zodra de straalverbinding is verbroken en Nederland de tanden staat te poetsen, helpt Smeets de tafel waaraan hij zat te interviewen zelf naar de vrachtwagen te tillen.
Indruk 4. Een uur na de opname is dan alles ingepakt en mag de ploeg rusten. En mag er iets worden gedronken. Omdat het hotel al dicht was, kwamen we zaterdagnacht terecht in een illustere Mont-Dorese kroeg genaamd Taverna, Er speelde een al even illuster bluesgezelschap, dat volgens de posters The Candy Lickers bleek te heten, toegezongen door een verzameling Franse hele en halve alcoholisten. In die enigmatische omgeving werd eindelijk eindelijk eindelijk een verdiend glas gedronken door de cameramannen, redacteuren, lichtbouwers, presentator en andere medewerkers van het illustere wielerprogramma De Avondetappe. Nog dertien dagen te gaan.