Uit Rails nr. 8-9 augustus-september 1999, jaargang 48
In deze rubriek recenseren Hans Bouman, Mariëlle Osté en Ronald Giphart vier boeken. Hieronder lees je de recensie van Giphart.
Kikkerbloed – Arjan Witte
Vaak debuteren auteurs als dichter om vervolgens proza te gaan schrijven. Arjan Witte deed het andersom. Na de romans Rode zeep en Huurder is er nu de dichtbundel Kikkerbloed. Witte paart toegankelijk taalgebruik aan een ritmische schrijfstijl. (Kwadraat, f 19,90)
Ronald Giphart: Fraai detail is de kikkerbloedgroene drukinkt; aan de bundel is veel aandacht besteed. Romancier Arjan Witte (lees Rode zeep!) kan plotseling ook dichten! Soms grappig (‘Tankend in Holland’). soms ernstig, soms onbegrijpelijk en soms helder, maar altijd prettig lezenswaardig. ***
Sta op en wankel – Ingmar Heytze
Derde bundel van een poëet die begon als’ garagedichter’ en zich inmiddels heeft ontwikkeld tot een ervaren performer van het genre stand-up poetry. Heytze wordt zelfs geafficheerd als de dichter die poëzie weer leuk maakte. (Kwadraat, f 19,90)
Ronald Giphart: Heytze bewijst met het in recordtempo herdrukte Sta op en wankel dat zijn poëziedebuut De allesvrezer (1998) geen toevalstreffer was. Zijn nieuwe bundel is nóg beter. Mijn voorspelling: Ingmar Heytze wordt de grootste dichter van de 21ste eeuw. (Alleen moet hij naar de kapper.) *****
Genoeg gedicht over de liefde vandaag – Hagar Peeters
Afwisselend humoristische, tedere en broodnuchtere gedichten van een debutante die al indruk maakte op de Nacht van de Poëzie en het Crossing Border Festival. (Podium, f 24, 90)
Ronald Giphart: Geen academische mind rape, maar zeker ook geen obligaat gepierewaai: de gedichten van Peeters zijn mooi, lief, grappig, aandoenlijk en meisjes-wijs. Over zoenen, geluk, tongen, dood en tamagotchi’s die bij het sterven ‘I… did it… my way!’ bliepen. Neeltje Maria Min revisited en voorbij. ****
De hemel in, de hemel uit – Ruben van Gogh
Waar Ingmar Heytze de poëzie weer leuk maakte, zorgde Ruben van Gogh ervoor dat deze kunstvorm democratisch werd (aldus Gerrit Komrij). In zijn tweede bundel toont Van Gogh zich een metafysicus, maar zijn poëzie is allerminst hermetisch. (Prometheus, f 29,90)
Ronald Giphart: Genitaal, vitaal, rectaal, brutaal, mentaal, fataal, continentaal, frontaal, hospitaal, horizontaal, kapitaal, afbetaal, vertaal, eremetaal. Ofwel: Ruben van Gogh, De Man van Taal. Wat een talent! ****