Kijk Magazine 2018, nummer 12
Volgens een bekend liedje van Paul Simon zijn er vijftig manieren om het uit te maken met een geliefde. Er is de zachte manier (tijdens een boswandeling of een diner), de nog zachtere manier (die vaak weken duurt en waarin je heel veel met elkaar praat), de harde manier (door iemand bruut te confronteren), de gemene manier (door er met een beste vriend of vriendin vandoor te gaan), de achteloze manier (tijdens een nagerecht), de zelfverwijtende manier (‘ik verdien jou niet’), de egomane manier (‘jij verdient mij niet’), de abrupte manier (via whatsappje of een mailtje).
Iedereen weet dat het beëindigen van een relatie pijnlijk is. Wetenschappers hebben inmiddels vastgesteld dat bij hartzeer dezelfde hersengebieden worden geactiveerd als bij fysieke pijn. We kunnen een verbroken verkering echt als pijn ervaren.
Volgens veel onderzoekers kan het onderhouden van een langdurige relatie worden vergeleken met een verslaving: we raken dusdanig gehecht aan onze partner dat als deze de omgang abrupt afbreekt er verschijnselen optreden die op afkicken lijken. Verschijnselen die vaak pijnlijk en mentaal moeilijk te behappen zijn.
De nasleep van een scheiding wordt meestal erg zwaar gevonden, ook bij hen die de relatie zelf hebben stopgezet. Uit studies blijkt dat mensen die de bons hebben gekregen, kunnen lijden aan slapeloosheid, dwanggedachten en een forse afname van hun weerstand, met alle gezondheidsproblemen van dien.
Er zijn meerdere psychologische strategieën die verlaten partners kunnen ontwikkelen om zich over hun verdriet heen te zetten. Je kunt zoeken naar allerlei negatieve zaken aan de ex-partner (om het leed wat te verzachten), je kunt de nieuwe situatie accepteren (dat heet love reappraisal) of je kunt de zinnen verzetten door dingen te ondernemen en de hort op te gaan (dat wordt ook wel rebounden genoemd).
Onderzoekers probeerden erachter te komen welke methode het beste werkt. Uit hun studie bleek dat de laatste twee strategieën inderdaad enig effect hadden. De eerste methode werkte ook, maar had als bijeffect een veel grotere somberheid en woede dan de tweede en derde methode. Conclusie: als je de bons krijgt, lijkt boosheid dus niet per se de juiste emotie om het verlies te dragen.
Dat gezegd hebbend: dit is helaas mijn laatste bijdrage aan KIJK. Van 1997 tot en met 2002 en van 2008 tot aan vandaag mocht ik in dit geweldige blad columneren over de wondere wereld die er schuilgaat achter liefde & seksualiteit. De gemiddelde leeftijd van de KIJK-lezer is echter de afgelopen jaren toegenomen en daarmee – is mij verteld – de behoefte aan inspirerende, ontluisterende, soms puberale of studentikoze wetenschappelijke invalshoeken over seks en liefde gedaald. Nou ja, het zij zo. Ik heb met veel plezier voor u geschreven, en wens u en KIJK veel hoogtepunten, veel liefde en een bevredigend leven.