VARA GIDS 2, 12-18 januari 2013
Ha Nico,
Allereerst voor jou en de jouwen en iedereen die je kent of hebt gekend of nog gaat kennen of zou willen kennen een buitengewoon voorspoedig 2013, en meteen ook maar voor de jaren 2014, 2015, 2016 tot en met 2028, dan hebben we dat alvast gehad.
Een kennis van mij was in vroeger tijden verslaafd aan bepaalde middelen, en zo leuk was dat helemaal niet. Heel soms – één keer in de tien jaar vervalt hij in deze gewoonte. Laatst zag hij in het café een bekende een postzegelgroot envelopje frommelen in de hand van iemand anders. Er trok een gloed door mijn kennis’ lichaam. Hij wist dat hij, dit keer, te zwak was zich te verzetten tegen zijn drang ook een greep naar het pakketje te doen.
Op een totaal andere manier, maar vergelijkbaar, ben ik het nieuwe jaar ingegaan. Ik heb het al een tijdje niet gedaan, hoewel het me metterjaren veel schaamtevol genot heeft gegeven. Toen ik mijn ouderlijk huis verliet ben ik cold turkey gegaan. Bijna tien jaar lang heb ik geprobeerd geen gehoor te geven aan de lokroep van mijn verslaving. Mijn excuus was dat ik liever boeken las.
Toen mijn vrouw zwanger was van ons eerste kind ben ik naar een electronicazaak gegaan en heb ik er na jaren toch weer aan toegegeven. Het tv’tje dat ik kocht had een afstandsbediening en voor mij was dat nieuw, want toen ik nog thuis woonde hadden we zo’n ding niet. Ik kan me dat nu bijna niet meer voorstellen. In die vreemde jaren moest je als je van kanaal wilde veranderen opstaan, naar de tv lopen, aan een knop draaien tot je een andere zender had gevonden, om daarna terug te lopen naar de bank. Geen wonder dat ik toen zo mager was.
Die eerste maanden dat mijn vrouw en ik een tv hadden, ontdekte ik de kunst van het zappen, hoe je uren achter elkaar je eigen tv-voorstelling kon regisseren. Dat had ik eerder bij huisgenoten gezien: vj’s avant la lettre. Beelddirigenten. Een van mijn huisgenoten kon met zijn afstandsbediening masturbatoir in zijn hand uren achter elkaar soepel flarden films, sportwedstrijden, documentaires, commercials en praatprogramma’s aan elkaar lijmen tot een doelloze maar verslavende schermbrij.
Het was mijn voornemen in 2013 serieuzer te gaan werken, te beginnen op 1 januari na het NOS-Journaal van 12:00 uur. Bleek er geen NOS-Journaal van 12:00 uur te worden uitgezonden, maar een herhaling van een door Gerard Cox geregisseerde Rotterdamse klucht getiteld Au au me rug, over een mallotig echtpaar dat niet meer ‘van wippestijn’ ging. Na nog geen minuut te hebben gekeken, merkte ik dat er een opgewonden gloed door mijn lichaam trok. Daar kon ik me dus niet tegen verzetten. En zo ben ik het nieuwe jaar begonnen: zappend van Rotterdamse vreemdgangers, naar Frozen planet, een circus, The hairy dieters, De gouden eeuw, Van Persie, Brideshead Revisited, WipeOut. De hele godvergeten dag door mijn eigen beeldpap. 2013 nu al verpest. Misschien tijd weer eens tien jaar te stoppen, Nico.