VARA GIDS 25, 22-28 juni 2013
Hé Nico, lekkerbek!
Hoe is in het Wilde Westen? En vooral: hoe is het eten daar? Eet je als een authentieke cowboy, of vooral bij fastfoodketens? Ben je al bij The Heart Attack Grill geweest? Wat een restaurant moet dat zijn. Even een ‘Quadruple Bypass Burger‘ halen met een dubbele portie ‘Flatliner fries‘, gebakken in reuzel. Heerlijk, hoor. Bij elkaar vijf keer de hoeveelheid calorieën die een volwassen man per dag nodig heeft. Als je een beetje dooreet, hoeven we nooit meer op tournee.
Dat mis ik misschien nog wel het meest: dat we voorafgaand aan de tour steeds in een restaurant op loopafstand van het theater aten. Laatst kwam ik Youp van ’t Hek met zijn theatercrew tegen in een restaurant in Utrecht. Bleek ook hij voorafgaand aan een voorstelling een eethuis bij de schouwburg te zoeken. Net als zovelen uit het vak. Een slimme uitgever zou eens op het idee moeten komen een jaar lang al die schaftende artiesten en cabaretiers een restaurantgids te laten samenstellen, als spin-off van hun tour door het land. Krijgt zo’n tour een beetje nut.
Mijn vader had de stelling dat er drie soorten restaurants zijn: restaurants om te vergeten, restaurants met gerechten die je je na vijf jaar nog kunt herinneren, en restaurants waar je zou willen eten als je nog maar één maaltijd zou mogen nuttigen.
Als ik mijn vaders galgenmaaldoctrine toepas op de restaurants die wij tijdens onze tournee bezochten vallen er hooguit een paar in de tweede categorie (die Thai in Eindhoven, die andere Thai in Gouda en die Italiaan in Veenendaal) en misschien één in de laatste (dat Frans- Perzische restaurant in Zoetermeer). Voor de rest waren het voornamelijk plekken om snel weer te vergeten, althans wat het eten betreft.
Ik heb in mijn leven een paar keer een maaltijd voorgeschoteld gekregen die me is bijgebleven, zoals ik ook sommige oude elpees nog uit mijn hoofd ken. Een van die maaltijden had ik bij restaurant Oud Sluis van Sergio Herman. Terwijl ik deze brief schrijf, is net bekend geworden – het zal de overkant van de oceaan nog niet hebben bereikt – dat Sergio na ruim twintig jaar zijn driesterrenzaak sluit. Er gaat op dit moment een schokgolf door de gastronomie, want er zijn koks die voor minder dan drie Michelinsterren zelfmoord hebben gepleegd.
Eten bij een internationale tempel van de zogenaamd betere smaak kan verschrikkelijk zijn. Ik heb in Frankrijk, Italië en Duitsland gegeten bij restaurants met meerdere Michelinsterren, waar de maaltijd meer weg had van een crematieplechtigheid dan van een culinaire uitspatting. Stijve humorloze obers, zwijgende echtparen, een dodelijke stilte, chefs die zichzelf en hun gerechten dusdanig serieus nemen dat hun leven ervan af lijkt te hangen.
Bij Oud Sluis was de sfeer totaal anders. Daar geen heilig ontzag, maar een beest van een kok die kookte vanuit zijn hart en kloten. Jammer dat wij nooit in Sluis hebben gespeeld en bij Oud Sluis konden eten. Dan hadden we de voorstelling waarschijnlijk moeten afzeggen vanwege een verpletterende orkaan aan gerechten, smaken en calorieën – maar hadden we daarna wel kunnen sterven.