Kijk Magazine 2010, nummer 10
Het volgende speelde zich af in een Normandisch boerderijtjeshuis, waar mijn gezin en ik afgelopen zomer vakantie vierden. Mijn kinderen speelden met de paarden in de wei en ik pufte uit van de deadline van mijn nieuwe roman genaamd IJsland. In voorbereiding op deze roman ben ik vorig jaar afgereisd naar IJsland om research te doen over de indrukwekkende natuur en het bruisende Reykjavikse nachtleven.
De IJslandse vrouwen hadden of helblond of pikzwart haar, maar ze leken allemaal op het geslaagde zusje van Björk. Opvallend was ook dat er in het nachtleven veel meer vrouwtjes-IJslanders dan mannetjes rondliepen. Een IJslands meisje vertelde mijn gezelschap (van uitsluitend mannen) dat Reykjavik een mannentekort heeft, doordat veel mannen op zee varen of doordeweeks op honderden kilometers van de hoofdstad werken. Daarom gedragen de vrouwen zich bij het uitgaan zoals mannen doen in steden waar geen vrouwenoverschot is. Vrouwen zijn in Reykjavik de versierders, de macha’s, de jagers.
Dat hadden mijn gezelschap en ik ook al door, maar aanvankelijk dachten we dat het aan ons lag. Maar nee, er waren gewoon te weinig kerels. Ik kom hierop vanwege een gesprek dat mijn vrouw en ik voerden met ons driejarig zoontje. Hij had van onze oudste twee (van twaalf en tien) gehoord dat hij ooit in de buik van zijn moeder heeft gezeten, een gegeven dat hem mateloos fascineerde. Bewonderend keek hij naar de buik van mijn vrouw. En zijn oudere broer, kwam die dan uit de buik van papa?
“Aan de omvang van papa’s buik te oordelen wel”, zei mijn vrouw. Ik vertelde onze jongste dat zijn broer wel degelijk ook ooit uit mama’s buik was gekomen, net als zijn zus. Mijn jongste zoon deed of hij het begreep.
“En bij wie heeft mama in de buik gezeten?” vroeg ik.
Mijn zoontje dacht na en vroeg: “Bij jou?”
“Nee, bij oma Rieke!” vertelde ik.
“O ja!”, riep mijn zoontje blij.
“En uit welke buik kom ik?” vroeg ik.
Hij wist nu met stelligheid het antwoord: “Uit de buik van opa Theun!” Met wie hij mijn schoonvader bedoelde. We legden hem geduldig uit dat baby’s altijd uit de buik van een vrouw komen en nooit uit de buik van een man. Nu klopt dit voor alle ruim vijfduizend zoogdiersoorten op aarde, inclusief de ruim tweehonderd primaten. Maar er zijn ook een paar dieren waar het net andersom gaat. Waar de mannetjes hun kroost in hun buik dragen en de vrouwtjes zich gedragen als de IJslandse vrouwen in het Reykjavikse nachtleven.
Neem bijvoorbeeld Panamese gifpijlkikkers, mormoonkrekels of zeepaardjes. Bij die laatste soort komen de mannetjes een paar keer per jaar bijeen voor een imposante wedstrijd synchroonzwemmen. De vrouwtjeszeepaarden kijken toe, pikken er een mannetje uit, dansen wulps voor hem, penetreren zijn buik en spuiten eieren in een speciale broedholte. Het mannetje trekt zich dan terug om in alle rust zijn nageslacht te baren.
Terug naar de weide voor onze vakantieboerderij. Mijn oudste twee begonnen opgewonden te roepen dat in het veld een hengst een merrie besteeg. We keken toe hoe de enorme gifpijl van het paard moeiteloos in de mormoonkrekel van zijn vrouwtje schoof. “Nu krijgt zij een veulentje”, vertelde mijn dochter aan onze jongste.
“Ja,” wist hij, “in zijn buik.”