De Volkskrant, 3 mei 2011
De jongens van het hotel zijn bezig ligkussens op de strandstoelen te leggen. Verderop vult een serveerster de voorraad van haar open zwembadbar aan. Een lauwe ochtendbries waait door de bladeren van de Mediterrane bomen. Het Doryssa Seaside Resort maakt zich op voor weer een stralende dag.
Wij verblijven op het Griekse eiland Samos met vier gezinnen, acht volwassenen en tien kinderen. Een ideale plek voor wat Freud ooit het ‘Nirwanaprincipe’ noemde: onze drang om ‘de rusteloosheid van het leven terug te brengen tot de stabiliteit van het anorganische’.
We zijn hier om de buitenwereld te vergeten, te lezen, zwemmen, drinken, eten en klaverjassen. Het anorganische van vakantie. Nirwana in Griekenland.
Als een van de eersten zit ik aan de ontbijttafel, niet omdat ik per se honger heb of de drang had op te staan, maar omdat ik vader ben van de jongste van het stel, een knulletje dat zich weinig aantrekt van het ritme van de volwassenen.
08.40 uur, Nederlandse tijd. Terwijl ik kijk hoe de strandstoelen worden gehergroepeerd, krijg ik een sms van een redacteur van een tv-programma. ‘Goedemorgen Ronald, Bin Laden is dood, en daarover willen we in DWDD proberen vanavond een 1-minuut-opera te maken. Zou jij kunnen & willen als librettist?’
Mijn verweer: ik leef deze week niet in de actualiteit en denk dat het een gedachte-experiment betreft. Stel dat Osama Bin Laden zou overlijden… Vijf minuten later komt een van mijn reisgenoten aangelopen met een iets snellere pas dan normaal. Hij vraagt of ik al gehoord heb dat Bin Laden door de Amerikanen is doodgeschoten, waarna hij navertelt wat hij zojuist hoorde op BBC World. Ondertussen heb ik de roam-knop van mijn mobiele telefoon aangezet om naar de site van de Volkskrant te surften.
Er komen meer vrienden aan het ontbijt. De oudste kinderen reageren uitgelaten op het nieuws van de executie, de naam Bin Laden waait over de ontbijtzaal en het terras. Iedereen zal later vertellen waar hij was toen hij hoorde van het nieuws van de dood van de Al-Qaidaleider.
Toevallig hebben we het met de club de afgelopen dagen gehad over een onbestemd dreigend voorgevoel, de angst dat de wereld een dezer dagen zou worden opgeschrikt door een terroristische aanslag. We vragen ons af of ons voorgevoel deze vergeldingsactie betrof, of dat we aan de vooravond staan van een nieuwe terreurgolf.
Aan tafel bespreken we wat we aan informatie bij elkaar schrapen. De actie van de Amerikanen klinkt als een bioscoophit. Iemand zegt dat er vast al iemand op het idee is gekomen de filmrechten te verwerven. ‘Matt Damon als leider van de special forces unit. Charlie Sheen in een glansrol als Osama Bin Laden.’
De Volkskrant heeft ondertussen al een liveblog over de gebeurtenissen. Het obligate van actualiteit: ik lees de belangwekkende reactie van de SGP, ‘Uitschakelen Bin Laden belangrijk moment in strijd tegen terrorisme.’
Tijd om te stoppen met roamen en de buitenwereld weer te verjagen. Drie kwartier later zijn de kinderen naar het zwembad, liggen de ouders met boeken aan het strand en verdwijnt de rusteloosheid weer uit ons leven. Terug naar de stabiliteit van het anorganische.