Pauze magazine, Nr 7 – april 2001
Belgen zijn veel vriendelijker mensen dan Nederlanders. Ze kleden zich veel beter, ze weten véél meer van wat er speelt in de wereld en ze weten zelfs meer van Nederland dan Nederlanders. En hun popmuziek is ook veel beter. De Belgen hebben dEUS, Zita Swoon, Soulwax en K’s Choice, en wat hebben wij? Wij hebben Kane en Abel, zo’n combinatie kun je dus bijna niet verzinnen. En de Belgen hebben Das Pop, dé popsensatie van de jaren dubbel nul. Een paar maanden geleden moest ik optreden bij een festival in Antwerpen. Na afloop zat ik met de Vlaamse schrijver Paul Mennes in een openbare ruimte (Paul Mennes is de hotste, hardste & hipste schrijver van België, bekend van spijkergrove meesterwerken als Tox & Soap – een schrijver die veel vaker gelezen zou moeten worden voor leeslijsten). Er kwam een jongen bij ons zitten, die me vaag voorkwam, maar die ik niet herkende. Hij was de kruising tussen Dennis Bergkamp en de zanger van The Cure. Maar dan veel leuker en sympathieker. Paul vroeg: ‘Je weet toch wel wie dat is?’ Ik maakte een nee-achtig geluid met een ja-achtige naklank. Paul zei dat ik zat naast Bent van Looy, de zanger van Das Pop. Jeumig, Das Pop! Belgiës allang niet meer geheime popwapen.
Bent vertelde dat hij mijn boeken had gelezen en hij begon daar enthousiast over te vertellen (het blijft een vreemde ervaring dat mensen die ik niet ken, mij kennen), België, popmuziek, literatuur, meisjes, liefde, meisjes, seks met meisjes; we namen het allemaal door, maar helaas werd Bent na anderhalf uur ontvoerd door zijn manager. We konden nog net een afspraak maken voor na hun optreden in de Utrechtse poptempel Tivoli.
Vorige week was het zover. Tussen mijn ontmoeting met Bent en het optreden van Das Pop in Tivoli had ik mijn hele omgeving aan Das Pop gekregen. Iedereen was erg onder de indruk van hun vrolijke, simpel klinkende, maar muzikaal zeker niet eenvoudige liedjes. Nu zijn mijn vriend Bert & ik voor het laatst naar een concert in Tivoli geweest ergens net na de kruisiging van Jezus Christus, dus bij het betreden van de zaal schoten we helemaal vol en begonnen net niet te huilen van weemoedig sentiment. Als bejaarden (ik ben vijfendertig) namen we plaats achterin de zaal, naast de popjournalisten, die alles al honderdvijftigduizend keer hebben gezien en ooit nog hebben doorgezakt met Mick Jagger en Johan Sebastiaan Bach.
Das Pop gaf een puntgaaf concert, ze bleven op het podium net zo standvastig overeind als op schijf. Toen de popjournalisten al naar mamma waren om hun vooringenomen stukjes te typen, probeerden mijn vrienden en ik als echte groupies of we in de kleerkamer konden komen. Tot mijn verbazing mochten we zo doorlopen. En daar zaten we een kwartier na het concert. Bent ontving ons enthousiast, we mochten van de line up biertjes pakken en ons vergapen aan de geweldige sfeer van een topband vlak na een concert. De kleerkamer zat stampvol, iedereen dronk, iedereen schreeuwde, er was een meisje dat gratis, althans in ruil voor kaartjes, de haren van de bandleden knipte, en zo voort. Tweeënhalf uur later namen we afscheid, dronken, uitgelaten. Ik ben vijfendertig, maar nog niet te oud om ergens fan van te zijn. Das Pop speelt dit jaar [2001, Red.] op zowel Werchter, Pinkpop als Lowlands. En op de Nacht van de Poëzie.