De wereld van de dingen die we niet hebben gedaan

Playboy november 1994

Illustraties: Kooten, Adri van (Zilverberg Victor, Lazuli L.)

Dit verhaal verscheen ook in:

Bij dit artikel zijn speciale tekeningen gemaakt:

De wereld van de dingen die we niet hebben gedaan

Iemand heeft ooit eens geschreven dat je niet moet stoeien met metaforen omdat uit één enkele metafoor liefde kan worden geboren. Bij mij wordt liefde geboren uit unieke details. Op een poëziefestival ontmoette ik een meisje dat al de nagels van haar vingers rood had gelakt, op de nagel van haar linkerringvinger na: die was zilverkleurig. Zoiets verzin je dus niet. De naam van het meisje was Phileine. Net als veel andere 23-jarige meisjes zag ze er veel volwassener uit en gedroeg ze zich ook zo. Ze woonde in een raar pand op het Neude, waar ze me zonder me uit te nodigen mee naartoe had genomen. Phileines huiskamer was heel eclectisch ingericht; een mooie mengeling van kitsch, camp, snob en nostalgie. Ter goedkeuring liet ze me de Turkse wijn zien die ze wilde opentrekken: een fles Kutman uit 1989 (sek beyab sarap!). Toevallig was het altijd al een droom van me geweest om een keer een echte Kutman te drinken. Terwijl Phileine met een opener aan de slag ging, vond ik dat ik al echt verliefd op haar begon te worden. Alsof Phileine mijn gedachten raadde, zei ze: “Ik neem niet vaak zomaar een jongen mee, hoor.”

Dat vond ik een goed teken. De wijn inschenkend, zei ze: “Eigenlijk is dit meer een soort experiment. Mijn vriend zit op het ogenblik in het buitenland.”

Bedachtzaam knikte ik nog een keer. Ze had dus een vriend.

Phileine reikte mij mijn glas.

Ik proostte: “Kutman.”

Ze zei (ongeveer een uur later): “Toen ik een jaar of zestien was, dacht ik: als sex nu werkelijk zo verschrikkelijk leuk is, waarom is de wereld dan niet één grote hossende geile uit zijn voegen springende geslachtsdelenkermis? Ik had daarover een mooi visioen. Overal zag ik elkaar onbekende mensen die zich ongegeneerd en woordeloos aan elkaar overgaven, in bussen, in winkelcentra, in flatgebouwen, in cafés, op scholen: overal was iedereen naakt, iedereen geil, en overal wilde iedereen alleen maar neuken, neuken, neuken, neuken, neuken, neuken, neuken!”

Ik schonk de glazen nog eens vol en Phileine ging verder: “Als je in een restaurant aan het tafeltje tegenover je een leuke jongen zag zitten, kon je hem probleemloos uitnodigen voor wat speels divertissement. ‘Natuurlijk,’ zou zo’n jongen dan antwoorden, waarna jij je blousje openknoopte, hij zijn rits naar beneden trok, en er in een hoekje of bijkeukentje tussen een voor- en een hoofdgerecht doeltreffend maar bevredigend gecopuleerd werd. Daarna gaf je elkaar een hand en wenste je elkaar een prettige voortzetting van de avond. Iedereen zou het met iedereen doen; iedereen was gelukkig.”

Phileine moest vreselijk om zichzelf lachen; ik grinnikte met haar mee.

“Nou ja, en toen kreeg ik dus een vriend.” Nadat ze dit gezegd had trok ze haar zwarte jasje uit, waaronder ze alleen een soort hemdje droeg. Detail: op haar linkerschouder zat een tatoeage, zag ik, een muisje. Een meisje met een muisje op haar lichaam.

“Ik vind sex eigenlijk best wel belangrijk,” ging ze aarzelend verder (dat klopte, want we hadden al die tijd over niets anders gepraat). “Ik ben er wel veel mee bezig. Het is een soort systeem om naar de wereld te kijken. Over niets wordt zo hypocriet gedaan als over sex. Nergens vind je zo’n grote discrepantie tussen wat mensen zeggen en wat ze doen, of wat ze zouden willen doen, of waarover ze fantaseren. Ik heb al jarenlang verkering met een man van wie ik hou, die ik zelfs volledig trouw ben, en toch denk ik vaak aan sex met anderen.”

Het was niet de eerste keer dat ze trouw zijn en sex met anderen noemde. Ik kreeg de indruk dat hier iemand een vies spelletje aan het spelen was.

“Dus jij bent altijd trouw?” vroeg ik voor de duidelijkheid.

Ze knikte. “Sterker nog: ik heb nog nooit in mijn leven overspel gepleegd.”

Dat was leuk om te weten. Daar zat ik dan met mijn onmiddellijke verliefdheid. Ik schonk de glazen nog eens vol met Kutman en vroeg me af waarom ze me had uitgenodigd. Volgens mij was het haar bedoeling mij gek te maken. Ze zou me opnaaien met gepraat over sex en overspel en met gekronkel van haar lichaam, in de hoop dat ik opdringerig zou worden. Als ik toe zou slaan, zou het haar schuld niet zijn en hoefde ze zich ten opzichte van haar vriend niet rot te voelen. Of zoiets. Oké, ik zal het spelletje voorlopig meespelen, jongedame, besloot ik. Door goed op te letten, strategisch te antwoorden en me te gedragen zoals jij dat van me verwacht, zal het me wel lukken jou gek te maken in plaats van jij mij.

Phileine verzuchtte: “Leefden we maar in de jaren zestig, dat meen ik echt. Toen was het volgens mij allemaal veel makkelijker. Ik heb het gevoel alsof mensen echt veel vrolijker en vrijer met elkaar omgingen in die tijd. Jezus, om baby’s hoefde niemand zich zorgen te maken, en om enge ziektes al helemaal niet. Het lijkt me echt verschrikkelijk dat mijn vriend ziek zou worden vanwege het simpele feit dat ik me met een ander niet zou kunnen inhouden.”

“Je kunt toch liefdesvliesjes gebruiken,” stelde ik zachtjes voor (het woord condooms bewust vermijdend), maar ze antwoorde:”O ja? Nou, die kunnen makkelijk scheuren. Sinds de Penis van Damocles boven ieders bed hangt, moet je wel luisteren naar de stem van de angst. Hoe zouden liefde en voorzichtigheid samen kunnen gaan? Het is vreemd, als jij verkouden was, zou ik er niet over denken het snot uit jouw zakdoek te zuigen, maar als jij mij in het heetst van de sex zou vragen me zonder condoom te mogen neuken, zou ik dat zeker toestaan, dat weet ik gewoon.”

“Ga je daarom niet met andere jongens naar bed?”

Phileine haalde glimlachend haar schouders op. Ze zei: “O, maar ik heb nooit gezegd dat ik niet met andere jongens naar bed ga. Ik ga zelfs met heel veel jongens naar bed. Ik heb alleen gezegd dat ik nooit overspel pleeg. Dat is wat anders.”

Toen ze dit had gezegd, lachte ze me hard uit. Ik moet zeggen dat ik op dit punt het liefst naar huis was gegaan, want ik begon me behoorlijk ongemakkelijk te voelen. Hoe kun je nou wel met anderen naar bed gaan en toch geen overspel plegen? Nee, het wichtje was me duidelijk aan het sarren en ik had de touwtjes niet in handen. Om even van haar af te zijn, stond ik op om haar boekenkast te bekijken, maar Phileine liep naar de deur. Ze zei dat ze me boven wat wilde laten zien. Omdat ik aarzelde, kwam ze naar me toe. Ze gaf me een kus op mijn wang en fluisterde ironisch pathetisch: “Ik zal je naar een wereld brengen die je niet kent.”

Zo wanordelijk en afgeladen als haar huiskamer er uitzag, zo netjes en zakelijk waren de kamers boven. Phileine vertelde dat haar vriend kunstenaar was (natuurlijk, dat kon er ook nog wel bij) en dat hij deze ruimtes gebruikte als atelier. Er floepten grote lichtbalken aan. Nimmer heb ik een netter, onrealistischer atelier gezien: nergens verf, doek, beitels, tekentafels of ander gereedschap, alleen maar computers en andere technische apparaten.

Heb je wel eens gehoord van Teledildonics?” vroeg Phileine terwijl ze hier en daar wat apparaten aanzette en enkele knoppen bediende. Er begonnen machines te zoemen en beeldschermen te flikkeren. Ik had nog nooit van Teledildonics gehoord, maar ik kreeg de indruk dat ze het me ging uitleggen.

“Mijn vriend houdt zich heel veel met deze dingen bezig,” zei ze, “het heeft te maken met silicon simulation, zegt je dat iets? Mijn vriend is in Nederland een van de mensen die daar het verst mee zijn.”

Ik begreep werkelijk niet waar ze naar toewilde of wat me stond te wachten. Phileine sloot de lamellen voor de ramen, en zei zonder enige emotie: “Oké, kleed je uit.” Ik was verbaasd, want ik had in deze omgeving veel verwacht, maar niet dat ze met me wilde vrijen. Wat was ze van plan? Wilde ze wraak gaan nemen op haar vriend omdat hij zich hier zoveel met zijn Teledildonics bezighield dat hij haar verwaarloosde? Werd ze er geil van het te doen op de werkplek van haar vriend? Wilde ze me tarten? Ik maakte geen aanstalten me te ontkleden, maar Phileine gaf me het voorbeeld door haar zwarte hemdje uit de trekken en daarna snel haar legging. Zelfs haar slipje hield ze niet aan. Plotseling stond ze naakt voor me. Ze had een gebruind meisjeslichaam, met welgevormde nectarineborstjes en slanke benen.

“Je bent heel mooi,” zei ik aarzelend, want de aanblik van een glimlachend naakt meisje tussen louter computerapparatuur was nogal verwonderlijk, zeg maar gerust een stijlbreuk. Phileine tippelde heel even naar me toe om dwingend te fluisteren: “Waar wacht je op? Kleed je uit.” Terwijl ik mijn kleren toch ietwat onwennig uitdeed (het voelde alsof ik me in een ziekenhuis moest laten onderzoeken) legde ze een paar rare attributen klaar. Mamma, wat ging er met me gebeuren?

Het eerste ding dat ze me liet aantrekken noemde ze een data-gilet, een nogal zware elektronische bodywarmer die van binnen voelde als een plakkerige kwal. Ik vroeg of ze me even kon vertellen wat ze van plan was, maar ze zei dat ik maar moest wachten en het over me heen moest laten komen. Toen ik mijn gilet aanhad, hielp ik Phileine in de hare, die iets kleiner was en ter hoogte van haar borsten twee bolvormige apparaten had. De vele snoeren die uit onze gilets kwamen, werden door Phileine nauwgezet aangesloten op een enorme schakeldoos. Ik was nog niet aan mijn gilet gewend of Phileine bracht een ander angstaanjagend voorwerp.

“Ik moet nu heel even aan je zitten,” zei ze waarna ze resoluut mijn slappe geslacht pakte en er een paar rubberen ringen omheen schoof, compleet met sensoren en draadjes. Mijn lichaam protesteerde niet (maar in mijn hoofd riep iemand dreigend: ze gaat je lul elektrokuteren!). Ze beval me te stappen in wat ze noemde Teledildonictrousers, een korte nickerbocker gevuld met allerhande technisch materiaal. Toen ik het gevaarte aanhad, greep Phileine wederom mijn slappe lid, dat ze probeerde te drukken in een soort omgekeerde melkfles aan je voorkant van de trousers.

“Het zou handig zijn als hij even wat stijver werd,” zei ze, een verklaring gevend voor de korte rukjes die ze met haar hand aan het geven was. Ik keek even naar beneden, zag Phileines nagels en voldeed vanzelf aan haar verzoek. De melkfles voelde van binnen zacht en toch nat aan (als een stofzuigerbuis die frambozengelei heeft opgezogen). Phileine monteerde de loshangende draadjes van de ringetjes aan een verzamelstekker, die ze verbond aan een computer. Hierna deed ze zelf ook een elektrische onderbroek aan, die iets weghad van een hypermoderne kameel-voorbindpenis. De volgende attributen die ik moest aantrekken waren twee cyber-gloves, handschoenen met tientallen draadjes (die wederom werden aangesloten). Als laatste kwam Phileine aan met een fiber-optie helmet. zoals het ding heette, een helm die later een éénpersoons driedimensionale bioscoop bleek te zijn. Ze zette het apparaat op mijn hoofd en onmiddellijk werd alles zwart. Het bleef angstaanjagend donker. Ik zag niets, hoorde enkel af en toe het gebliep van een computer en het geratel op een toetsenbord. Wel heel interessant, dat wel. Ik werd door Phileine in een richting geduwd, waar ik op haar moest wachten. Toen, na zeker een paar minuten, ging de wereld waar aan. “Welkom in mijn virtual sexreality,” hoorde ik Phileine zeggen.

Plotseling was alles anders. Er ging echt letterlijk ‘een wereld voor me open’. Midden in Utrecht bevond ik mij in een groen weiland, bij een hekje, terwijl de zon gezellig scheen en ik in de verte een weids bos zag. De naakte vrouw tegenover me (er stond een naakte vrouw tegenover me) was Phileine; niet de Phileine die mij even daarvoor nog verbouwd had tot een elektronische kerstboom, maar een glimlachende animatie-variant. Computerphileine stak haar hand op.

“Hallo jongen,” hoorde ik naast me.

“Hallo Phileine.”

“Als je nu je hand opsteekt, dan wordt dat door de computer geregistreerd en getransformeerd naar jouw en mijn beeld,” zei Phileine, wier telezusje haar hand weer liet zakken. “Hoewel we naast elkaar staan, staan we in deze virtuele wereld tegenover elkaar.” Ik stak mijn hand op, en inderdaad zag ik een gedeelte van een arm zich in de telewereld voor me ook oprichten.

“Hallo jongen.”

“Hallo,” zei ik. “Wauw! Dit is echt te gek!”

Door het dolle bewoog ik een paar keer mijn armen op en neer, wat onmiddellijk correspondeerde met mijn schermarmen. “Steek nu eens je hand uit,” beval Phileine me, waarop ik mijn hand naar voren bewoog. In driedimensionaal beeld zag ik hoe mijn arm naar de rechterborst van Phileine reikte.

“Raak ze maar even aan,” stelde ze voor.

“Wat?”

“Mijn borsten. Knijp er maar even in.”

Toen mijn virtuele hand de virtuele borst van Phileine raakte, voelde ik tegendruk in mijn cyberglove. Tegelijkertijd hoorde ik heel zachtjes een motortje zoemen. Ik vroeg wat er nu gebeurde en Phileine legde uit dat op het moment dat ik haar schermborst raakte, haar data-gilet op die plek in haar echte borst kneep.

“Wil je zeggen dat ik je tieten kan kneden, door in de lucht een beetje met mijn handen te wapperen?” vroeg ik.

“Probeer het maar.”

Ik deed een klein stapje naar voren (wat ik op het scherm ook deed) en pakte met beide handen Phileines borsten. Ik bewoog mijn vingers en zag hoe deze verdomd natuurgetrouw met de tepels speelden. In de verte hoorde ik nog steeds een vaag gezoem (en een zweem van een zuchtje). “Het mooie is dus dat het systeem beschikt over proprioceptiue feedback,” legde Phileine uit. “Dit betekent dat jij mijn tepels bijvoorbeeld nooit kapot zou kunnen drukken. Jouw handschoen zorgt ervoor dat jij de contouren van mijn lichaam kunt voelen.”

Ik nam een tepel tussen mijn vingers.

“Kan ik er ook aan zuigen?” vroeg ik.

“Probeer het, jongen. De wereld is er om verkend te worden.”

Dit liet ik me geen tweede keer zeggen. Ik boog me voorover en zag Phileine borsten steeds dichter bij me komen. Toen een van de tepels erg vlakbij was, merkte ik dat ik mijn mond vanzelf opendeed. Op dat moment hoorde ik weer een elektromotor, eentje die klaarblijkelijk iets in mijn mond drukte. Terwijl ik zogenaamd aan Phileines tiet zoog, voelde ik hoe een neptepel zich tussen mijn lippen wrong. Ik stopte met zuigen (waarna de fopspeen zich onmiddellijk terugtrok) en riep: “Jezus! Dit is echt te gek!”

“Ja, want het mooie is dus dat je je kunt afvragen of jij het die mijn borsten beroerde, of dat het een apparaatje was,” zei Phileine. Ik was even echt sprakeloos en probeerde alle implicaties van deze simulatiewereld te bevatten. Ondertussen zag ik hoe Phileine haar armen naar me uitstrekte. Op het moment dat ze me aanraakte, voelde ik mijn data-gilet bewegen. Het was geen fel-realisme, maar toch was er duidelijk een correlatie tussen de handen van Phileine en het gedruk op mijn buik. Ik merkte dat Phileine me steeds lager begon te masseren, tot ik een lichte vibratie voelde in de natfluwelen melkfles tussen mijn benen.

“Kijk, nu heb ik dus je pik vast,” zei Phileine.

Op zich was de trilling geen onaangenaam gevoel en mijn lichaam begon erop te reageren. Naast me hoorde ik: “Wel, wel, hij begint al te groeien!” Ik kreeg inderdaad een erectie.

“O, wat een mooie stijve krijg je!” riep Phileine pesterig uit. Ik vroeg of ze dat kon zien dan, en zij legde uit dat de sensoren in de rubberbandjes hadden geregistreerd dat mijn lul zich had gevuld met bloed: “Zoiets vertaalt zich dan onmiddellijk naar een lekker kloppende penis op mijn schermpje.”

Phileine liet mijn lul weer los en deed een paar stappen van me vandaan. Ik zei dat ik het werkelijk ongelooflijk vond. Phileine zei: “Bedenk eens wat voor een impact dit heeft. Nu zijn we beiden in één ruimte, maar het is een koud kunstje om dit systeem op een modem aan te sluiten. Dan kun je met elkaar sexen terwijl de een zich aan de andere kant van de wereld bevindt. Handig voor eenzame zeelieden. Kijk, en er hoeft natuurlijk geen echt iemand mee te doen, dat is het handige van computers, je kunt ook een ideale elektronische plastic pop programmeren. So much for celibacy!“

“Prodigieus!” riep ik.

“En je kunt natuurlijk ook de premissen veranderen,” ging Phileine verder, “ik heb nu bijvoorbeeld een blanke jongen tegenover me staan, maar met één druk op de knop is daar zo een neger van gemaakt!”

“Nee! Geldt dat ook voor mij?”

“Natuurlijk! Dikke of dunne vrouwen, ronde of ovale borsten, roodharige of blonde meisjes, jong, oud: alles is mogelijk. Je stoutste dromen kunnen worden vervuld! Een virtueel bordeel!”

“Een invalide embryo met een buitenboordbeugel en anorexia!” riep ik verrukt uit, maar Phileine deed alsof ze niet moest lachen. Ik liep een stukje naar haar toe. “Ik begin nu toch wel erg geïnteresseerd te raken in het kleine computerkosmosje tussen je benen.” Telephileine maakte met haar handen een ‘kom maar op’-gebaar. “Ik heb een heel vrijpostig voorstel, dat ik nog nooit aan welk meisje dan ook heb gedaan, dat zweer ik!” riep ik. “Zeg het, jongen.”

Ik haalde adem en vroeg of ik haar virtueel mocht beffen.

Phileine verzuchtte dat ze had gedacht dat ik het nooit zo vragen. Ze leunde tegen het hekje (in werkelijkheid was het een hoge kruk, meen ik), en ik boog door mijn knieën, tot ik haar silikutje bij mijn gezicht had. Haar clitoris was duidelijk vormgegeven. Ik hapte toe en voelde de fopspeen weer in mijn mond (het moest er nog bijkomen dat ook de geur levensecht was, maar dat was dus niet zo). Naast me hoorde ik iets vibreren, vergezeld van een steeds luider worden gezucht en gesteun. Deze computercunnilingus was blijkbaar enorm stimulerend, want snel begon Phileine omslachtig te kreunen. Na een paar minuten overstegen de geluiden van Phileines geilmakende orgasme het snerpende geluid van haar televulvanic trousers. Meteen hierna fluisterde ze: “Nou moet je neuken. Neuk me. Vlug!”

“Neuken? Hoe doe ik dat?”

“Door je pik in mijn kut te steken, verdomme!”

Ik begreep onmiddellijk wat ze bedoelde. Terwijl ik opstond, deed Phileine (die nog steeds tegen het hekje stond) haar benen wijd en ik voelde mijn pik nog stijver worden. Mijn virtuele ontmaagding was al even enigmatisch als mijn originele. Toen ik bij Phileine naar binnen drong, voelde ik een rollende greep op mijn lul, totaal anders dan ik verwacht had.

“Dus dit is het nu?” vroeg ik, met opengesperde ogen om me heen kijkend. Phileine begon weer te kreunen. Ik vroeg wat zij nu voelde, van binnen en zo, en ze antwoordde dat er nu een vibrator in haar kut was gedrukt.

“Is het voor jou even lekker als het is voor mij?” vroeg ik, giebelig, maar toch al in behoorlijke mate opgewonden.

“Het is heerlijk,” zei ze. Na een tijdje stelde ze voor een ander standje te proberen, waarna ze zich van me losdrukte, zich omdraaide en licht gebogen voor me ging staan. Het ging nu allemaal heel soepel. Het zal waarschijnlijk door de opgekropte spanning komen en het wonderbaarlijke van de avond, maar ik merkte dat de elektronische melkfles en ik elkaar steeds sneller begonnen te neuken. Het duurde niet lang of ik kwam klaar. Laat ik het erop houden dat dit het vreemdste orgasme is geweest dat ik ooit heb gehad. Terwijl ik uithijgde, pakte Phileine me liefdevol beet. “Gaan we nu een virtuele sigaret roken?” vroeg ik.

Dat sigaretje rookten we dus beneden, in het echt, terug in Utrecht, nadat Phileine ons beiden zorgvuldig had afgetuigd. Ik stelde vast dat de unieke ervaring met Phileines computerzusje toch niet opwoog tegen de aanwezigheid van Phileine zelf. Ze zag er blakend uit en leek tevreden. Bij iedere trek die ze nam, zag ik steeds haar zilveren nagel (die ik boven een beetje gemist had). Ik hoopte dat onze telesex het voorspel zou zijn voor echte liefde, en terwijl we nog wat Kutman dronken, vroeg ik voorzichtig of ze dit van ons aan haar vriend ging vertellen. Phileine zei: “Dit van ons?”

Zachtjes zei ik ja.

Phileine grinnikte niet eens zo heel erg gemeen.

“Wie dacht je dat ik in mijn wereld voor me had?” zei ze droog.

Ik begreep het niet.

“Eh, mij toch? Min of meer? Toch?”

Phileine lachte nu harder.

“Dacht je dat jouw uiterlijk in de computer zat, soms? Ik zei je toch dat ik nooit overspel pleegde…”

Ik lachte met haar mee, maar vond het eigenlijk helemaal niet zo grappig. Ik besefte dat ze mij gewoon gebruikt had om met haar vriend te vrijen. Ze had een spelletje met me gespeeld, dat ik vies verloren had. Ik was met haar naar bed geweest, zij niet met mij.