Deurn

Uit hockey.nl nr 2, oktober 2008

Als u dit leest is de competitie in volle gang, maar op het moment dat ik dit schrijf zijn we net begonnen. We speelden afgelopen weekend onze eerste wedstrijd tegen Doorn, dat door de spelers daar zelf als Deurn werd uitgesproken. Mijn team heeft een behoorlijke verandering ondergaan. Vorig jaar speelden we – net als in de jaren daarvoor – in de semiveteranencompetitie. Voor wie het niet kent: semiveteranen zijn
veteranen die niet kunnen accepteren dat ze veteraan zijn. Oftewel midlife-hockeyers die diep in hun hart denken dat de aftakeling bij hen nog niet is begonnen, aandoenlijke mannen die destijds ook te lang bleven hangen bij hun studentenvereniging, mannen die niet luisteren naar de grenzen die hun lichaam hen stelt.

Vorig seizoen wonnen we met Kampong semiveteranen II één wedstrijd, maar dat was een beetje geflatteerd omdat onze aanvoerder – misschien moet ik dit helemaal niet onthullen – de avond voor de wedstrijd op een bruiloft in een aanval van dronken overmoed een paar invallers ronselde die nogal hoog hadden gehockeyd. En het hielp ook dat de tegenstander, ik meen het Baarnse BMHC, met maar tien man kwam, van wie er vier buikloop hadden, twee in een rolstoel zaten en de rest net een groepsreis had geboekt naar Lourdes.

Ook de keren dat we met ons elftal vorig seizoen gelijkspeelden waren op de vingers van één hand met drie vingers te tellen. Goed, we hebben óók een paar keer met niet zulke heel erg verschrikkelijk enorm grote cijfers verloren, maar in de resterende wedstrijden kregen we ongenadig klop (onder andere in de uitwedstrijd tegen de semiveteranen van BMHC, die voor de gelegenheid hun ploeg hadden versterkt met een paar Roemeense huurmoordenaars en drie hongerige bulterriërs). Omdat de semiveteranencompetitie geen promotie/degradatie kent, besloten we dit nieuwe seizoen de eer aan onszelf te houden en te accepteren dat er geen weg terug meer is: we zijn veteranen, en geen moedertje lief die daar iets aan verandert.

Er is dit seizoen nog een grote verandering. Voor het eerst in lange tijd gaan we met onze ploeg… ik moet even ademhalen, want dit is in onze kringen niet iets waar je gemakkelijk over praat en zeker niet mee te koop loopt… voor het eerst zijn we aan het trainen. Ergens op een achteraf-avond, vlak voordat de veldwachter van Kampong de lichtmasten uitdoet, mogen wij met onze jongens op een verlaten bijterrein van het sportveld schaven aan onze techniek en onze conditie. Dat zullen we nodig hebben, want in onze arrogante overmoed waren we oprecht bang dat we dit seizoen met ons elftal in het afvoerputje van het hockey terecht zouden komen. Gelukkig bewezen de veteranen van Deurn dat er in de Volvo 4e klasse nog best op niveau wordt gespeeld. Met 6-2 werden we vernederd. Dat betekent dat we harder moeten trainen (of op bruiloften op zoek moeten naar hockey talent).