Algemeen Dagblad, 20 december 2005
Terwijl ik mijn cursor opgewonden slinger door digitale edities van Van Dale woordenboeken, volg ik op Radio 1 de verkiezing van de beste politicus van het jaar in de ogen van de normaal zo kritische parlementaire pers. Winnaar wordt Piet Hein Donner, niet omdat hij het best mogelijke beleid zo goed mogelijk heeft uitgevoerd en daarover zo duidelijk mogelijk verantwoording heeft afgelegd (dat lijkt mij een definitie van de beste politicus), maar omdat hij het Haagse journaille het meeste werk heeft bezorgd door van de ene politieke blunder naar de andere justitiële miskleun te fietsen, en daarbij niet te sneuvelen. Meteen na zijn verkiezing wordt Donner door een collega ‘lankmoedig’ genoemd. Lankmoedig: ’niet spoedig verstoord, veel kunnende verdragen’. In de editie van 1864 stond daar nog bij ‘alvorens toornig te worden’. Ik denk dat het voor land, politiek, ministerraad, parlementaire pers, Vlaamse regering, fïetsindustrie, Peter R. de Vries, AIVD en alle nog niet ontsnapte tbs’ers erg opluchtend zou zijn als minister Donner eens openlijk in een enorme toorn zou ontsteken. Hij zal er geen nuffige bevlekkingsbokaal mee winnen, maar donnerkeil (donders) wat een Donnerwetter (heibel) zal dat geven.
Natuurlijk zal dit niet gebeuren, want zoals mijn Franse Van Dale meldt: Donner et retenir ne vaut (vrij vertaald: eens Donner blijft Donner).
Donnerbalken slaat overigens op een latrine (schijthuis), maar dat is volgens mijn Duitse Van Dale ‘schertsend’ bedoeld.