de Volkskrant, 7 mei 2009
Soms kun je je tranen niet tegenhouden.
Mijn vrouw en oudste zoon gingen vorige week naar de film Oorlogswinter. Bij terugkomst vertrouwde mijn zoon me al in de hal toe: ‘Mamma moest weer huilen.’ Mijn vrouw knikte bevestigend, bijna verlekkerd.
‘Ik zei dat het allemaal gespeeld is, hoor’, zei mijn zoon. ‘Het zijn gewoon acteurs.’
Ik hoorde de stem van mijn vader, die de mijne is. Ook ik ben niet van de snotterige (behalve misschien vroeger, toen ik nog dronken uit het café kwam en voor het slapen gaan een EO-nachtfilm opzapte over bijvoorbeeld een man met een gezwel in zijn hoofd die nog één keer de marathon wilde rennen en aangemoedigd door zijn echtgenote en kinderen – in slow motion – strompelend de eindstreep haalde).
Ik kom hierop omdat ik mezelf vorige week zondag huilend terugvond voor de televisie. Wachtend op Studio Sport zocht ik op buitenlandse tv-zenders naar voetbal. Bij het ZDF-programma Mona Lisa begon net een reportage over het 12-jarige Palestijnse jongetje Ahmed Khatib, die in 2005 in de bezette Westelijke Jordaanoever had gespeeld met een plastic speelgoedgeweertje.
Een Israëlische soldaat had Ahmeds wapen aangezien voor een echte kalasjnikov en de knul in zijn hoofd geschoten. Er kwam een ambulance en de jongen werd naar een ziekenhuis in de Israëlische plaats Haifa gescheurd.
Hij bleek niet meer te redden. Een Israëlische arts praatte lang in op Ahmeds vader Ismael, een intifadastrijder van het eerste uur. In andere ziekenhuizen liggen kinderen ook te vechten voor hun leven, legde de arts uit.
Of Ismael erover wilde nadenken om het hart, de nieren en andere organen van zijn stervende zoon af te staan voor donortransplantatie. Niemand verwachtte dat de vader toestemming zou geven. Maar hij deed het. Zes Israëlische kinderen werden van de dood gered.
Vandaag gaat in Duitse bioscopen de film Das Herz von Jenin draaien, een Duitse documentaire die Ismael volgt als hij twee jaar na het overlijden van zijn zoon naar Israël komt om de door Ahmed geredde kinderen te ontmoeten.
Vier van hen zijn nog in leven. Ik heb de film niet gezien, maar de fragmenten bij ZDF waren genoeg om onbedaarlijk vol te schieten. Het hart van Ahmed klopt verder in het lichaam van een inmiddels levenslustig orthodox-joods meisje. Haar moeder zei tegen Ismael vol deernis:
‘Ik wil tegen Achmeds moeder zeggen dat ook ik een zoon heb verloren.’
Das Herz von Jenin gaat over verdriet en hoop, over dankbaarheid en wantrouwen, over een boodschap van liefde en de onschuld van kinderen. Je zou er een reis naar Duitsland voor boeken.
Toen mijn zoon even later aanschoof voor Studio Sport had ik mijn wangen alweer gedroogd. Hij begreep niet waarom ik hem probeerde te omhelzen.