Een pasteitje voor Alex

AD Magazine, 28 april 2017

Om deze foto’s te kunnen gebruiken, neem contact op met Shody Careman & @careman_fotografie

Begin 1980 verhuisde ik met mijn ouders naar Soestdijk, waar ik op het Baarnsch Lyceum in de eerste klas kwam bij prins Willem-Alexander. Destijds verkeerde ik in mijn oude woonplaats Dordrecht in kringen van krakers, activisten, punkers en ander links uitschot, en iedereen met onverholen walging over mijn toekomstige klasgenoot, de kroonprins van ‘ons worstenhuis’, zoals de Oranjes in mijn milieu heetten.

Alex bleek enorm mee te vallen. Ik kwam in een parallelklas en het viel me op hoe aardig hij was als we tijdens gym of een practicum met elkaar praatten. Mijn moeder was destijds Tweede Kamerlid en in die hoedanigheid had ze af en toe contact met Alex’ grootmoeder, voor wie mijn moeder grote sympathie koesterde.

Ik heb een paar herinneringen aan hem die zijdelings met eten te maken hebben. Tijdens een van de pauzes stond ik in de rij bij de kantine van onze school. Ik stond achter Alex, die een behoorlijke hoeveelheid lekkernijen insloeg. Het verhaal ging dat hij wel 10 gulden zakgeld per week kreeg, een bedrag dat hij voor een goed deel besteedde aan snoepgoed dat werd verkocht in de kantine.

Er was wat gedoe met het wisselgeld en Alex moest even wachten op zijn retourbedrag. We voerden een gesprek – omdat ik er die avond thuis bij het avondeten over vertelde heb ik het onthouden – over het verschil in paprikachips en gewone chips. Ik meen me te herinneren dat Alex meer van de paprika was (toch goed om te weten).

In diezelfde periode gooide Alex bij een stoeipartij met een andere leerling eens een dropsmiley hard in diens richting. Het ronde snoepgoed miste echter doel en vloog onder het oog van een andere leerling. Die leerling was ik. De onbesuisde actie leverde me een spontane bloeduitstorting op. Alex reageerde erg geschrokken en ging direct in de kantine een roze koek voor me halen om het goed te maken.

Ontzet

Toen ik het voorval ’s avonds aan mijn vader vertelde was hij ontzet. ,,Je had wel een oog kunnen kwijtraken”, riep hij, kijkend naar mijn inmiddels blauwe plek, waarna hij aankondigde dat hij de ouders van die Alex wel eens even zou bellen (wat hij niet heeft gedaan). Ik heb jarenlang geen roze koek kunnen eten zonder aan mijn voormalige klasgenoot te denken.

Omdat hij deze week 50 jaar wordt, heb ik een variant op een aloud koninginnepasteitje bereid, dat we voor deze gelegenheid een koningspastei zullen noemen.

Recept

Ingrediënten:

  • 500 g runderstoofvlees in stukken
  • 2 winterwortels in stukken
  • 1 ui, grof gehakt, 1 ui, gesnipperd
  • halve tl foelie
  • 1 laurierblad
  • 5 peperkorrels
  • 1 tl marjolein
  • 2 runderbouillonblokjes
  • 5 el boter
  • 300 g champignons in kwarten
  • 4 el bloemscheut droge witte wijn
  • 3 el crème fraîche
  • 1 tl worcestershiresauce
  • peper en zout

Pastijbakjes

Laat vlees, kruiden, wortels, grof gesneden ui en bouillonblokjes in ruim water anderhalf uur zacht koken. Bak champignons in 1 lepel boter op hoog vuur. Zet weg. Haal vlees uit bouillon, snijd in stukjes. Zeef bouillon. Hou de gekookte wortel apart. Verwarm de rest van de boter en fruit het gesnipperde uitje. Voeg roerend bloem toe, schenk na een minuut beetje bij beetje de bouillon erbij, tot een gladde saus ontstaat (je houdt bouillon over). Voeg vlees, wortel, champignons, wijn, crème fraîche en
worcestershiresaus toe, laat minuut pruttelen. Zout en peper erbij.

Serveer de ragout in een pasteibakje en denk aan Willem-Alexander.