De Volkskrant, 12 mei 2011
4 mei jongsleden zaten we met een gezelschap kinderen en volwassenen in de Griekse buitenlucht aan een lange eettafel. De plaatselijke tijd liep tegen negen uur ’s avonds, in Nederland maakte men zich op voor de twee minuten stilte. Ook wij kondigden onze jeugdige medereizigers aan dat we hieraan zouden meedoen.
‘Moeten we dan aan de concentratiekampen denken?’, vroeg een van de al wat oudere kinderen bezorgd. “
‘Doe maar aan de oorlog in het algemeen’, zeiden wij en tegen de jongsten: ‘Denk maar aan een overleden iemand die je hebt gekend.’
‘Ik ga denken aan opa!’, zei een van hen en een ander riep: ‘Ik aan jouw overleden vriend, pappa.’
Met gewichtige snoetjes doorstonden de meeste kinderen de stilte, al moesten sommigen vechten om niet in schaterlachen uit te barsten, omdat de jongste van het stel, een knulletje van 4, het concept niet helemaal had begrepen. Hij dacht dat ’twee minuten stilte’ betekende ’twee minuten scheten imiteren’.
En zo moest ik mij tijdens de stilte voortdurend bezighouden met het zo geruisloos mogelijk tot de orde fluisteren van dat schetenlatende ginnegappertje.
Tien minuten na het bevrijdende einde van de stiltewedstrijd kreeg ik een sms van een vriend. Hij schreef dat Frans Afman die dag was overleden. Godsamme, had ik dat een kwartier eerder gehoord, dan had ik aan Frans kunnen denken. ‘
Afman is een van de bijzonderste mensen die ik in de filmwereld heb ontmoet, Hij was een grote man (voluptueus zou niet aardig klinken, imposant is een beter woord), innemend, warm, eloquent, levenslustig, immer opgewekt; charmant en bij vlagen ondeugend. In de filmwereld stond hij bekend als ‘de bankier van Hollywood’. In dienst van de Rotterdamse Slavenburg Bank bedacht hij in 1972 een nieuwe manier – ‘de methode Afman’- om internationale films te financieren.
En zo stond een Nederlander aan de basis van honderden bioscoopfilms als The Name Of The Rose, Dancing With Wolves, A Room With A View, Totall Recall, Platoon, When Harry Met Sally, twee Terminators, twee Rambo’s, twee Supermannen, Three Days Of The Condor; en nog veel meer.
Zelden heb ik iemand gekend die zulke geweldige anekdotes kon vertellen. Verhalen over Sidney Pollack, Robert Redford, de vorig jaar overleden Dino de Laurentis, Arnold Schwarzenegger, Sharon Stone, Sean Connery, Kevin Costner… er was geen Hollywood legende met wie Afman niet te maken had gehad. “
Afgelopen oktober kreeg de 77-jarige luchthart-treurniet te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Een vriendin vertelde me dat Frans een paar dagen na deze onheilstijding de première van de musical Soldaat van Oranje bezocht, waar hij na afloop luidkeels meezong met Sinatra’s Fly Me To The Moon en vervolgens over de dansvloer zwierde. De man ten voeten uit.
Gisteren werd hij in Naarden begraven. Ik mocht daar bij zijn, al ben ik daar op het moment dat ik dit schrijf nog niet bij geweest. De uitvaart was om half twee ’s middags, en begrafenissen in de kunstwereld kennende stond een groot deel van de nabestaanden, vrienden en collega’s aan het eind van de middag nog ergens aan een toog herinneringen op te halen, met de glazen geheven in de richting van de nieuwe verblijfplaats van de geest van de overledene. Op naar de maan, Frans.