Giphart maakt hete hondjes uit Colombia

AD Magazine, 6 oktober 2017

Om deze foto’s te kunnen gebruiken, neem contact op met Shody Careman & @careman_fotografie

Op televisie zijn een paar programma’s waarin chefs over de wereld reizen en álles eten wat eetbaar is, hoe gruwelijk soms ook. Zij laten zich niet tegenhouden door hun gezonde verstand, maar stoppen in hun mond wat de inheemse bevolking al eeuwenlang verorbert.

En dus zien we chefs zich tegoed doen aan opgegraven rottende walrus, gefrituurde termietenkoninginnen, koeienogen en drillende hersens. Het getuigt op een bepaalde manier van respect om je eten niet louter gepresenteerd te krijgen in overzichtelijke rechthoekige blokjes, maar soms gaat het wel erg ver.

Ik probeer mij in den vreemde soms ook over mijn weerzin en angst heen te zetten en niet te kleinzielig te zijn over wat ik in mijn mond stop. Zo at ik een keer impala, slang, sprinkhaan, walvis, meerdere kippenanussen (in Zeeuws-Vlaanderen nota bene) en geitenbrein. Ooit kreeg ik een spies van hondenvlees aangeboden, maar dat was voor mij de grens, hoewel ik eigenlijk niet zo heel veel heb met honden.

Kwijl

Als kind had ik een vriendje met een cockerspaniël, oftewel een ongeremd projectiel van 20 kilo haar, spieren en kwijl dat schuimbekkend van enthousiasme onophoudelijk sprong, rende, hapte en zichzelf in de nesten werkte.

Ik kom niet uit een gezin van uitzinnige hondenliefhebbers en hoewel ik vaak was vertederd door de aanstekelijke levenslust van het beest van mijn vriendje, vond ik het moeilijk om van honden te houden. Ik was allergisch, dat speelde ook mee.

Taboe

Waarom ik een stuk gegrilde hond aan me voorbij liet gaan weet ik niet, al ben ik niet de enige westerling die problemen heeft met het opeten van onze trouwe viervoeters. In Azië worden jaarlijks miljoenen honden gegeten, maar bij ons is dat tegenwoordig taboe.

De algemene verklaring hiervoor is dat honden in de westerse wereld gezinsleden zijn. In de regel eet je die niet op, hoewel een dergelijk taboe voor konijnen dan weer niet geldt. Overigens is het taboe relatief nieuw, want in West-Europa (met name Duitsland) werd in vroeger tijden wel degelijk hondenvlees gegeten. Daar kwam op het einde van de 19de eeuw ook het Amerikaanse gerucht vandaan – met name rond de universiteit Yale – dat sommige slagers in hun Duitse worsten hondenvlees hadden verwerkt. Dat bleek niet waar te zijn, maar de naam hot dog voor een broodje met een worstje was geboren.

Vandaar deze hondenvleesvrije, maar wel bijzondere hete hond uit Colombia.

Recept voor Colombiaanse hotdogs:

Ingrediënten voor 4 broodjes:

• 300 g verse ananasstukjes
• 100 ml water
• 2,5 el suiker
• sap van een limoen
• 4 hotdogs
• 4 witte puntjes
• 4 el mayonaise
• 4 el ketchup
• 200 g coleslaw
• 4 el mosterd
• zak naturel chips

Doe voor de saus de ananasstukjes, het water, de suiker en het limoensap in een steelpannetje. Laat de ananas op een zacht vuur in een halfuur zacht worden. Let op dat de ananas niet aankoekt; voeg eventueel extra water toe. Pureer de ananas met een staafmixer en druk de puree door een zeef. Laat de saus afkoelen.
Verwarm ondertussen de hotdogs. Meng in een kom de mayonaise met de ketchup. Snijd de broodjes open en beleg ze met de hotdogs, de coleslaw en de sauzen. Verkruimel boven elk broodje een handje chips.