De Volkskrant, 23 april 2009
Het begint met sneeuwballen en eindigt met atoombom.
Iemand op de radio had het over een horrorscenario. Het onderwerp was Noord-Korea, the country we love to hate. Nooit een saai moment met berichten uit de laatst overgebleven echt communistische heilstaat.
China is zo langzamerhand het meest kapitalistische land ter wereld, Cuba flirt openlijk met de VS, maar in Noord-Korea zijn de rijen nog stevig gesloten en volgt men het rode vaandel vastberaden.
Uithoeken
Drie weken geleden lanceerde het land een ‘experimentele communicatiesatelliet’, zogenaamd om de Noord-Koreanen in alle uithoeken van hun imperium een betere radio-ontvangst te bieden, zodat zij nog intensiever kunnen luisteren naar revolutionaire liederen.
In werkelijkheid ging het om een langeafstandsraket. Japan boos, Amerika boos, iedereen boos, maar gelukkig stortte de raket – als vanouds – voortijdig in de oceaan.
Productie
Vervolgens verscheen de Noord-Koreaanse Geliefde Leider Kim Jong-Il in het openbaar, na maanden van afwezigheid. Als een uitgemergeld koalabeertje zat hij het parlement voor. A gremlin from hell. Zonder zich van de wereld iets aan te trekken, stuurde Kim inspecteurs van het Internationale Atoomagentschap zijn land uit en hervatte hij de productie van plutonium, bedoeld voor nucleaire wapens.
Dit doet vermoeden dat we de komende jaren nog veel gezellige momenten met Noord-Korea en het Machtige Volksleger gaan beleven.
Ramses
De Nederlandse documentairemaker Pieter Fleury, bekend van zijn bekroonde film over Ramses Shaffy, maakte in 2005 een bijzondere documentaire over het land: Noord-Korea, Een dag uit het leven.
Een Koreaans gezin werd tijdens één werkdag gevolgd. In een interview op het bonusmateriaal van de dvd legt de filmmaker uit dat hij zich stoorde aan de ‘monolithische propaganda van de westerse pers hoe slecht dat land wel niet is’. Fleury wilde laten zien dat Noord-Koreanen geen ‘robotachtige mensen zijn die op geen enkele manier een vrije wil hebben en geen individueel geluk kunnen voelen’.
Of hij in deze opzet is geslaagd, moet ieder voor zichzelf maar uitmaken. Voor wie houdt van totalitaire regimes en dictators in pyjama’s is Een dag uit het leven verplichte kost. Echte horror was bijvoorbeeld de scène waarin werknemers van een textielfabriek in een vergadering publiekelijk verantwoording aflegden over de uitgevallen elektriciteit en hun fouten.
Peutertjes
‘Ik ben niet goed genoeg’, zei het hoofd Apparatuur tegen al haar collega’s. Nog benauwder werd ik van de beelden van kinderen. Noord-Koreaanse peutertjes leren vrolijke kinderliedjes over Amerikaanse monsters die moeten worden uitgeroeid, grappige teddyberen dragen iets minder grappige antitankwapens, en het gooien van sneeuwballen is volgens Noord-Koreaanse ouders een goede voorbereiding op het werpen van handgranaten. Spiegelscène in een horrorscenario: het begint met sneeuwballen en eindigt met een atoombom.