Kijk Magazine 2013, nummer 5
Onlangs zag ik bij De Wereld Draait Door een straatinterview waarin voorbijgangers moesten uitleggen waar volgens hen de prostaat zit. Zoals vroeger vakantiegangers nooit op een landkaart konden aanwijzen waar ze zich bevonden, zo hadden veel van deze voorbijgangers slechts een vage notie over de plek van de prostaat. Eén mevrouw vroeg: “Bij de man of bij de vrouw?”
Ik moet bekennen dat ook ik tot voor vorig jaar niet precies wist waar mijn prostaat uithing, laat staan wat zijn functie was. En toen kreeg ik wat vage probleempjes. Mijn huisarts luisterde vriendelijk en even later maakte zijn wijsvinger kennis met een gebied waar, zoals de Amerikanen zeggen, de zon nooit schijnt. Met mijn ‘voorstanderklier’ bleek gelukkig niets aan de hand.
Inmiddels had ik me op internet ingelezen in het orgaantje. De prostaat wordt voorstanderklier genoemd omdat hij bij de uitgang van de blaas zit, gedraaid om de plasbuis. Hij omhult de blaasmond als een wachter, en dat is ook precies wat het Griekse woord ‘prostaat’ betekent.
Het orgaan is zo groot als een kastanje en bestaat uit miljarden buisjes, annex vochtfabriekjes. De belangrijkste functie is de aanmaak van spermavloeistof. Niet de zaadcellen zelf, maar het drabbige melkvocht dat de spermacellen begeleidt op hun verrassingstocht naar buiten.
Deze prostaatmelk bestaat voor een groot deel uit suikers; vandaar dat sperma een zoetige smaak heeft (heb ik me laten vertellen). Voor de scheikundigen: omdat deze vloeistof basisch is, helpt hij zaadcellen te overleven in het zure milieu van een vagina.
Maar er is meer. Het schijnt mogelijk te zijn om de prostaat van buitenaf te stimuleren. Het orgaan ligt 5 centimeter van de ingang van ‘waar de zon nooit schijnt’ en is – naar verluidt – duidelijk te onderscheiden aan de zachte en gladde vorm. Het betasten van een prostaat voelt in het begin – naar verluidt – alsof er nodig moet worden geplast, maar hoe zachter de strelingen, hoe groter de kans dat een man – naar verluidt spectaculair klaarkomt.
De prostaat wordt dan ook wel de mannelijke G-plek genoemd. Sterker: de vrouwelijke G-plek is weer onderdeel van wat sinds 2002 officieel ‘de vrouwelijk prostaat’ wordt genoemd, oftewel de para-urethrale klieren. Zo dom was de vraag van mevrouw dus niet. Over deze G-plek en welk plezier die – naar verluidt – kan geven, de volgende keer meer.