Kluiven met auditieve begeleiding

AD Magazine, 4 mei 2019

Om deze foto’s te kunnen gebruiken, neem contact op met Shody Careman & @careman_fotografie

Rubriek: Gipharts kookeiland

Patat, kaas, brood, kreeft, kikkerbillen en kip mág je met je handen eten. Maar Ronald Giphart moet niets hebben van kluiven en de bijbehorende slurpgeluiden.

De wereld is onderverdeeld in mensen die van kluiven houden en mensen die dat met weerzin vervult, Als jongen van 8 logeerde ik weleens op de Heiloose paardenboerderij van mijn tante, die vlak naast een complex lag dat niet anders kan worden omschreven dan als een kippenfabriek: een verzameling immens grote hallen met duizenden kippen (fun fact: er zijn op aarde drie keer meer kippen dan mensen).

Ik herinner me dat ik van een van die vakanties een geslachte kip mee naar huis nam, waar vooral mijn moeder – fanatiek amateurkok – verguld mee was. Ik niet, alleen niet omdat ik niet van kippenvlees hield, maar omdat ik een ongelooflijke hekel had aan kluiven.

In mijn afkeer zal ik zijn geïndoctrineerd door wijlen mijn vader, die er ook niet tegen kon. Mijn moeder en zus dus wel. Ik kan me nog de avonden voor de geest halen dat mijn moeder een hele kip had bereid, die door haar aan tafel vakkundig werd ontleed. Daar had ze bij een Frans instituut een cursus voor gedaan, haar diploma hing ingelijst aan de muur van haar keuken. Bouten, drumsticks, vleugels, filet… alle onderdelen werden door haar uitgespreid op een schaal.

Mijn vader en ik aten van die gedeconstrueerde fladderaar alleen de filets, ondanks de bezwering dat poten en bouten veel meer smaak hadden. Mijn zus en moeder gaven zich over aan de rest van kip, ongegeneerd met hun handen.

“Kluiven mag”, legde mijn moeder uit. Ze had ervoor geleerd, dus ze zou het wel weten. Patat, kaas, brood, kikkerbillen, kreeft, ja zelfs asperges mogen rustig uit de hand worden gegeten. En kip. Sterker nog kippenbouten móeten worden afgekloven, want als je alleen bestek gebruikt blijft er te veel vlees aan het bot zitten. Volgens de etiquette mag je daarbij ook best slurpgeluiden maken, want het is natuurlijk ondoenlijk goed te kluiven zonder auditieve begeleiding. Met name dat laatste ergerde mij destijds misschien nog het meest (naast de vieze vette vingers die je van kluiven kreeg).

Mijn moeder begreep dat en vertelde dat de Fransen in vroeger tijden klein gevogelte als bijvoorbeeld watersnippen (bécassines) het liefst met pootjes, snaveltjes en al opaten. Om niet al te onbeschaafd over te komen deden ze dan vaak een doek over hun hoofd, om hun kluif geluiden een beetje te dempen. Dat moet een behoorlijk vervreemdend beeld zijn geweest, al kan ik me er – ook nog vandaag de dag – wel iets bij voorstellen.

Kip met een Aziatisch tintje

Voor vier personen

• 1 hele scharrelkip
• klontje boter
• 2 el plantaardige olie
• 5 limoenblaadjes
• 2 stengels citroengras, gekneusd
• stukje gember, geschild en geraspt
• zeste van 1 citroen
• 10 teentjes knoflook, ongepeld
• 600 ml kokosmelk

We gaan een hele kip bereiden. Verwarm de oven voor op 185 graden. Wrijf de kip in met peper en zout. Verhit de boter en de olie in een ovenbestendige braadpan en bak de kip rondom bruin aan. Voeg de limoenblaadjes, citroengras, gember, citroenzeste, de knoflook en de kokosmelk toe en zet de kip met deksel op de pan 60 minuten in de oven. Haal vervolgens het deksel van de pan, schep het braadvocht over de kip en zet de pan, zonder deksel dus, nog 35 minuten in de oven. Haal voor het serveren het citroengras en de limoenblaadjes uit de pan. Serveer de kip met brood of rijst en een salade. Kluiven mag. Een doek over uw hoofd doen ook.