Vara Gids 16, 16-22 april 2016
Terlouws trouwste
Jan Terlouw blikt in het tv-programma Recht van Spreken terug op zijn werk en leven. Vier schrijvers (Claudia de Breij, Ronald Giphart, Marcel van Roosmalen en Anne-Marieke Samson) brengen een ode aan hun jeugdheld.
Hieronder het stuk van Ronald Giphart:
Lezen
‘Om half vijf legde de veerboot aan in Middelharnis en minder dan een half uur later zag Henk de boerderij van Annes ouders liggen, onder tegen de zeedijk bij Battenoord.’
Deze zin ken ik uit mijn hoofd. Het is de eerste zin van het boek dat ik in mijn jeugd een stuk of vijftig keer heb gelezen: Oosterschelde windkracht 10 van Jan Terlouw. Het heeft alles dat een tienerhart verlangt: intrige, moord, meerdere generatieconflicten, maatschappelijke kwesties, politiek en liefde. Een verhaal over Zeeland en hoe de watersnoodramp alles veranderde.
Ik ben een Terlouwer van het eerste uur en waarschijnlijk heb ik zijn titels bij elkaar opgeteld wel een keer of tweehonderd gelezen. Dit was in de tijd dat ik nog uitsluitend las om me te vermaken en in een verhaal kon verzinken. Mijn plezier in lezen begon destijds met Pietje Bell, Dick Trom, Adriaan & Olivier en via de avonturen van De Vijf stuitte ik op Jan Terlouw. Zijn oeuvre was rijk en kaatste van de ene wereld naar de andere, van het hier en nu naar het toen en daar.
Toen ik eenmaal Nederlands studeerde, heb ik Jan Terlouw een keer gezien, vanuit de verte. Terlouws echtgenote bleek zich ook voor mijn studie te hebben ingeschreven, samen met een groepje andere middelbare na-instromers. Zij zaten altijd trouw vooraan in de collegebanken en stelden vele vragen aan docenten. Ik herinner me de dag dat Jan Terlouw zijn vrouw een keer vrolijk vergezelde. Hij kwam de collegezaal binnen, waarna alle eerstejaars stilvielen. Voor ons was hij niet de voormalige D66-leider, maar de man die ons plezier in lezen had gegeven. Velen van ons hadden zijn boeken nog steeds in de kast staan, tussen studiemateriaal en onleesbare Vijftigers.
Mijn eigen Terlouwen van toen zijn allang niet meer van mij, sterker nog: in mijn gezin ben ik inmiddels zo’n beetje de laatste die aanspraak op de verzameling mag maken. Alleen die van negen heeft nog geen Terlouw, maar dat is echt een kwestie van een paar jaar. Ik kan niet wachten om te horen wat hij van Oosterschelde windkracht 10 vindt.