Negen pepertjes in een worst
AD Magazine, 2 maart 2019
Om deze foto’s te kunnen gebruiken, neem contact op met Shody Careman & @careman_fotografie
Rubriek: Gipharts kookeiland
In het donkere bos van fabrieksrommel en verhipsterde biomeuk blaast een extreem gepeperd worstje Ronald Giphart van z’n sokken.
Heel Nederland lijkt te zijn veroverd door fancy foodketens die instagrammable etenswaar aanbieden tegen woekerprijzen (uiteraard alles biologisch, healthy, Engelstalig en met aandacht voor de lacto-veganistische glutenweigeraar). Heel Nederland? Nee. Op een paar plekken blijven klassieke delicatessenzaken vechten tegen de veramerikanisering en verhip[1]stering.
Delicatessenzaak. Ik hou van het woord, de sfeer en de geur. De delicatessenzaak bestaat al sinds het jaar 1700, toen in München een winkel werd geopend met bijzondere producten van over de hele wereld. Met delicatessen werden lekkernijen, kazen, vleeswaren, goed belegde broodjes, zoetigheden en andere comestibles bedoeld.
In de 19de eeuw vestigden zich overal in Europa delicatessenzaken en ook Amerika liet zich met graagte veroveren. De zogenaamde deli’s zijn daar inmiddels niet meer weg te denken.
Ik heb een vaste delicatessen[1]zaak en ik ga niet zeggen waar, wam anders komt iedereen de rust verpesten (maar hij zit aan de Nachtegaalstraat in Utrecht). Vaak kom ik er zomaar even neuzen, zoals ik met hetzelfde plezier een boekwinkel of platenzaak binnenstap. Niet per se om iets te kopen, maar om inspiratie op te doen.
Mijn winkelier is een ware delicatessengoeroe, een lichtend pad in het donkere bos van massaproductie en fabriekstinnef.
“Heb je nog wat geinigs voor me?” vraag ik dan, waarna ik steevast een halfuur zeldzame azijnen, gedroogde knoflook, nieuwe kazen en door een Marokkaanse oma geperste olijfolie mag proeven – en ik het idee heb dat ik aan het werk ben, terwijl ik alleen mijn maag sta te vullen.
“Deze peperworst móet je proeven”, zei mijn lekkernijenman en hij gaf me een worstje van een Amsterdamse firma. Ik zal de naam niet noemen (maar het was Brandt & Levie). “Er zitten negen verschillende pepers in verwerkt, die allemaal bijdragen aan de compositie van de smaak. Ik kan er wel een paar onderscheiden, ik ben benieuwd of jij dat ook kunt.”
Daarmee was de ‘negenpepersworstchallenge’ geboren. Leuk voor Instagram! Ik schafte het worstje aan en deed thuis een poging de verschillen tussen chipotle, cubebe, aleppo, sarawak, witte peper, cayenne, szechuan, peperoncino en piment te proeven. En nee, ik moet bekennen dat mijn kennis en onderscheidingsvermogen daarvoor ontoereikend waren, wat niet wegnam dat het worstje mij wel degelijk van mijn sokken blies.
Delicatessenzaken zijn een bedreigde winkelsoort. Dat is jammer, want ze zijn een feest voor iedereen die fan is van zijn maag.
Eenvoudige kaassoep met droge peperworst
Voor vier personen
- 0,5 liter bouillon
- 2 el maizena
- 1 dl melk
- 2x 40 gram droge peper worst, in blokjes of dunne plakjes
- 200 g geraspte belegen kaas
- 1 tl mosterd
- 1 lente-ui of bosui, fijn gesneden
- 1 scheut worcestersaus
Verwarm de bouillon. Roer de maizena door de melk en giet dit mengsel bij de bouillon. Breng het aan de kook. Doe de helft van de peperworst erbij. Smelt de kaas in de soep. Voeg de mosterd, de snippers lente-ui en de worcestersaus toe en haal de pan van het vuur. Giet de kaassoep in vier borden en garneer met de rest van de droge worst.