de Volkskrant, 22 juli 2008
Met de Olympische Spelen in gedachten ontstond het idee een middag door Chinatown te slenteren en waar mogelijk Pekingeend te bestellen ([Chinese tekens, Red.], zoals de Chinezen het zelf liever noemen). Deze lekkernij gaat terug tot de 13de eeuw en was ooit het lievelingskostje van de [Chinese tekens, Red.], (keizers van de Ming-dynastie). Het is nogal bewerkelijk. Eerst moet de eend achterwaarts worden dichtgenaaid, vervolgens wordt het vogeltje met een pomp opgeblazen, zodat het vel loskomt. Daarna hangt men het een halve dag gemarineerd te drogen, om het vervolgens minstens een uur te roosteren, hangend aan zijn nek. Het vel wordt hierbij knapperig en dun. Restaurants serveren zowel stukken vet vlees zonder vel, als stukken knapperig vel zonder al te veel vlees.
Met een verwachtingsvolle lege maag begonnen mijn vriend Dylan en ik aan onze tour over de [Chinese tekens, Red.], oftewel de Sin Tak Kai. Net als in andere wereldsteden zijn de Amsterdamse straatnaamborden rond Chinatown tweetalig, al is ‘de straat die liefdadigheid en de goede eigenschappen van mensen samenbrengt’ eigenlijk wel een beetje een omslachtige vertaling van ‘Zeedijk’.
Het eerste restaurant was Hoi Tin, [Chinese tekens, Red.] 122-124, met 321 gerechten op de kaart. We bestelden een halve Pekingeend zonder bot voor 15,50 euro. ‘[Chinese tekens, Red.]’ sprak de behulpzame ober met zijn grappige Chinese accent. Twee minuten later bracht hij onze bestelling. Pekingeend heeft wat gastrofielen noemen an acquired taste, een smaak die je moet leren waarderen. Als het goed is, is de korst van [Chinese tekens, Red.] succulent en knapperig tegelijk, is het vlees niet te droog, zijn de groenten sappig en ligt het gerecht lekker in de saus. De Pekingeend bij Hoi Tin voldeed aan deze eisen en kreeg van Dylan een 8+ (ooit heeft hij in [Chinese tekens, Red.] een [Chinese tekens, Red.] gegeten, dus dat maakt hem van ons tweeën het meest deskundig).
Na Hoi Tin bezochten we restaurant New King, [Chinese tekens, Red.] 115-117. Hoewel niet bij ieder restaurant, geldt er vaak zoiets als een China Town Code: er zijn altijd evenveel gerechten als zitplaatsen. Dit glossy restaurant heeft 150 stoelen en 141 gerechten. We nemen eenvierde Pekingeend voor 11 euro. Beoordeling: minder dikke korst, vlakke makkelijke smaak, veel saus in een apart bakje. Dylan geeft een 6+.
Eén deur verder [Chinese tekens, Red.] 113, zit het beroemde Nam Kee, met 264 gerechten op de kaart. ‘[Chinese tekens, Red.]’ blafte de ober in een onverstaanbaar Chinees accent, met de felheid van een rode gardist. Zuchtend bracht hij ons de eend (ad 11 euro ). Beoordeling: vet, half gaar, droog, met als groenten smakeloze ondefinieerbare steeltjes. Deze [Chinese tekens, Red.] geeft [Chinese tekens, Red.] een slechte naam. Beroemd of niet, cijfer: 4+.
Volgde restaurant Kam Kee, [Chinese tekens, Red.] 103. De Code klopte precies: 50 stoelen, 52 gerechten. Beoordeling: prima korst, lekkere vetlaag, sappig vlees (voor 9,75 euro). De verrassing van vandaag. 8+.
Na Nam en Kam aten we tot slot bij Wing Kee, [Chinese tekens, Red.] 76, met 95 stoelen en 90 gerechten. Beoordeling: prima prima, al voelden we ons zo langzamerhand zelf ook behoorlijk opgepompt. 8-.
Conclusie: mits goed klaargemaakt is [Chinese tekens, Red.] een geweldig gerecht, maar je moet het alleen niet vijf keer achter elkaar eten. Die van Hoi Tin volstaat. Rest mij u een welgemeend [Chinese tekens, Red.]!
Martin Bril is 18 augustus terug in de krant. Tot die tijd verschijnen berichten en gedichten van hem op internet, zie vk.nl/bril