Rails 2006 05 Nie wieder!

Ronald Giphart sluit zijn reeks Duitsland columns af met een eendaags Blitzbezoek aan onze oosterburen. Strak in het pak en vergezeld van vriend en Duitslandreiziger Dylan van Eijkeren. Ver kwamen ze niet. Na een paar uur strandden ze in een parkeergarage onder de Dom van Keulen en gaven ze zich over aan bier en kleine Röggelchen-Mundhappen.

FOTOGRAFIE: MARC HEEMAN

Utrecht, 9.42 uur

Fotograaf Marc Heeman (the looks van Hugh Grant, de vriendelijkheid van J.P. Balkenende en het vakmanschap van Anton Corbijn) komt aanrijden in een glanzend zwarte Mercedes 220S Automaat uit 1963. Ein spitze Wagen! Dit is het voertuig waarmee we het buurland gaan penetreren. Er zijn slechtere auto’s om mee rond te rijden. We hadden natuurlijk ook met mijn Franse gezinswagen kunnen gaan, maar wellicht dat dit stuk Duits cultuurgoed op wielen sympathie opwekt bij onze gastheren.

A12, onderweg naar grensovergang Emmerich, 10.12 uur

‘Maar waarom in godsnaam naar Duitsland?’ roep ik naar Dylan, in een gesprek dat ogenschijnlijk over zijn boek gaat, maar in feite over onze vriendschap. In 2003 had Dylan liefdesverdriet. Nu zijn er als je relatie uit elkaar is gespat twee mogelijkheden: of je pleegt zelfmoord, of je vlucht en schrijft een reisboek. Dylan heeft een ontzettende hekel aan zelfmoord plegen én aan reisboekenschrijvers die naar een zo raar mogelijke plaats trekken met een zo raar mogelijk vervoermiddel. ‘Ik wilde niet door Papoea Nieuw-Guinea trekken met een peniskoker om,’ zegt Van Eijkeren. Hij besloot precies het tegenovergestelde te doen: rondrijden in het meest voor de hand liggende land (ons buurland) in het meest voor de hand liggende vervoermiddel (zijn eigen wagen, toevallig een BMW).

Autobahn 3, Raststätte net voorbij de grens, 10.57 uur

Oké, het is lente, maar de specialiteit van vandaag is: Sauerkraut mit Eisbein. In plaats daarvan nemen Marc en ik een Frikadelle (een platte gehaktbal, Duitslands populairste snack) en houdt Dylan het bij de Rheinische Post, een lokale krant met een hogere oplage dan De Telegraaf. Na verschijning van zijn boek werd hij in deze krant paginagroot geïnterviewd, wat hem even kortstondig ein Promis maakte (het fraaie woord voor Bekende Duitser).

Keulen, 12.49 uur

Wat Dylan in zijn honderd dagen durende odyssee niet is gebeurd, gebeurt als we Keulen inrijden: we worden door de politie van de weg gehaald. Niks geen sympathie omdat we in een Heimatse oldtimer rondrijden, een agent wijst Dylan erop dat hij geen gordel om heeft en dat hij hem derhalve dertig euro Verwarnungsgeld verschuldigd is. ‘Het eerste exemplaar van mijn boek reikte ik uit aan de Duitse ambassadeur,’ zegt Dylan, als we weer verder rijden. ‘Ik heb Duitsland op de wereldkaart gezet, en dit is mijn dank?’

Keulen, Parkeergarage onder de Dom, 13.01 uur

Je kunt veel over ze zeggen, maar auto’s maken kunnen ze. Behalve dan het exemplaar waarmee wij zijn gekomen. Onze Mercedes heeft ons zonder veel problemen naar hartje Keulen gebracht, maar in de rij voor de parkeergarage onder de Dom horen we plotseling een aandoenlijk gerochel onder de motorkap. Er lijkt iemand te overlijden. Gedrieën duwen we de bak naar een lege parkeerplaats.

Brauhaus Fruh am Dom, 14.18 uur

‘Een reus van gevangen, gemartelde en in een gigantisch korset van vormen, lijnen en pilaren geslagen steen.’ Dit schreef wereldreiziger Ryszard Kapuscinski over de beroemde Keulse Dom, waar wij toevallig vlakbij zitten in een plaatselijk net zo fameus Brauhaus. Het versgebrouwen bier is zo uit de kelder in onze glazen terechtgekomen. Marc heeft net in en voor de Dom wat foto’s gemaakt, om in godsnaam maar niet te denken aan die verrotte Mercedes.

Brauhaus Fruh am Dom, 15.39 uur

Dylan en ik bestellen een paar kleine Röggelchen-Mundhappen (hausgemachte blutwurst, hausgebackenes Röggelchen belegt mit Leberwurst, Matjesröllchen mit Preiselbeermeerrettich), terwijl Marc wacht op de Duitse wegenwacht. Dylan vertelt over zijn boek. Hij had gespaard en zou zonder vastomlijnde route door Duitsland reizen tot zijn geld op was. Zijn voornemen was om louter Duits te spreken, niet stiekem terug naar Nederland te gaan, altijd lokaal te eten en niet te schrijven over ‘een bepaalde wat minder fortuinlijke periode in de Duitse geschiedenis’. Onderweg zou hij openstaan voor alle mogelijke aanspraak en encounters. En zo ontmoette hij een Dreierreihe aan kunstenaars, zakenlui, hoogwaardigheidsbekleders, dictators, wetenschappers, hoteliers en gewone Duitsers. Hij was in de Schwarzwalderstube te gast bij de allerbeste kok ter wereld, maar ook at hij vele Neurenbergse braadworsten.

Parkeergarage Am Dom, 17.12 uur

Een automonteur die zo uit een Pornoheft lijkt te zijn gewandeld, worstelt met onze 220S, maar krijgt hem niet aan de praat. ‘Holland?’ zegt hij, en hij schudt zijn hoofd. Onze eerste stop is meteen de laatste geworden. Utrecht is slechts 227 kilometer hier vandaan, maar het lijkt endlos.

Speisewagen tussen Keulen en Utrecht, 20.02 uur

We zitten in de trein, want die rijden als altijd wel op tijd. We denken aan Marc, ergens in de cabine van een takelwagen. Dylan en ik mijmeren over Dylans boek. ‘Duitsland is zo dichtbij dat je het over het hoofd ziet,’ legt hij uit, terwijl we kijken naar de dorpen die voorbijschieten. Uiteindelijk reed Van Eijkeren 8945 kilometer door het land, genoeg om over zijn liefdesverdriet heen te komen. ‘Dat was me zonder Duitsland niet gelukt,’ zegt hij, en hij neemt een hap van een allerlaatste Neurenbergse braadworst.

[Red.] In juni 2015 schrijft Ronald Giphart een column in TopGear (TopGear 120 Duitsland) over dezelfde dag. Het heeft kennelijk veel indruk op hem gemaakt!