De Volkskrant, 17 augustus 2011
Terwijl ik dit schrijf, kijk ik met een schuin oog op Politiek24 hoe Mark Rutte en Jan Kees de Jager zich tegenover de Tweede Kamer verdedigen over een rekenfout, en met mijn andere schuine oog volg ik op internet The Daily Show, het dagelijkse Amerikaanse satirische nieuwsprogramma. Afgelopen maandag citeerde presentator Jon Stewart de meest recente job approval rating van het Amerikaanse Congres. Schokkend cijfer: slechts 14 procent van de Amerikanen heeft nog waardering voor hun volksvertegenwoordiging.
’14 procent?’, vroeg correspondent Samantha Bee van The Daily Show zich verbijsterd af. ‘Wie zijn dat in godsnaam?’
Om deze vraag te beantwoorden trok ze New York in om a fourteen-procenter te zoeken. Iedereen die ze vroeg naar de verrichtingen van het Congres wendde vol afschuw zijn hoofd af of kreeg peristaltische aandrang.
‘Statistisch gezien moet er iemand zijn die nog waardering voor politici heeft,’ ging Bee verder. Uiteindelijk vond ze één voorbijganger die volmondig ja antwoordde, een man genaamd James Schmool. Hij antwoordde: ‘Ik heb het volste vertrouwen in het Congres.’
Bee stond perplex. Met grote ogen informeerde ze verder. Of de man wel begreep wat het Congres was? Hij volhardde in zijn standpunt: hij waardeerde hen zeer. En toen begon het Bee te dagen. Ze vroeg wat hij van de Broadwaymusical Spider-Man vond. James Schmool zei dat hij hiervan had genoten. Ze trakteerde hem op de favoriete pizza van magnaat Donald Trump. Schmool verorberde het stuk met veel plezier.
‘Ik wil graag altijd het positieve zien. Zo probeer ik in het leven te staan,’ zei hij, na een CT-scan waarbij een neuroloog had vastgesteld dat hij geen hersenbeschadiging had. Bee schudde haar hoofd. Een man die altijd positief probeerde te zijn had ze nog nooit meegemaakt. ‘The sunniest guy we know.‘
Natuurlijk was dit een satirisch item, maar ik moet toegeven dat er ook in mij een James Schmool schuilt. De makkelijkste weg is altijd die van afkeuring, gezeur en gekanker. Ik wil ook graag het positieve zien. A sunny guy, that’s me. En met dat in gedachten probeer ik ‘het rekenfout-debat’ te volgen.
Er gebeurt veel in de wereld, maar politiek Nederland heeft het zomerreces onderbroken om te vergaderen over (ik haal even diep adem) een premier die bij een persconferentie sprak over een financieel steunpakket van 109 miljard terwijl het om 159 miljard ging, maar dit kwam omdat de minister-president 159 miljard in 2020 bedoelde, omdat hij uitging van 109 miljard in 2014, maar dan gecorrigeerd voor een grotere privatesector-betrokkenheid in netto zin en schuldcriteria, die verrekend moeten worden ná 2014,wanneer je die 109 miljard extrapoleert naar 2020, en daarom was het welbeschouwd geen rekenfout, maar een interpretatie van de looptijd en de krijtstrepen van de bandbreedtes, wat niet wegneemt dat ruiterlijke excuses voor het verwisselen van al die miljarden en de warrige communicatie op zijn plaats zijn.
Allemachtig, ik voel een enorme peristaltische aandrang opkomen. Of het nu gaat om belazeren of ‘ongelukkig omgaan met cijfers’, dit debat verdient een bedroevend lage job approval rating. Inmiddels heeft men besloten morgen plenair verder te gaan. Ik zal niet kijken, want hoewel ik echt graag een James Schmool wil zijn, moet ik een krijtstreep trekken in de bandbreedte van mijn welwillendheid.