de Volkskrant, datum onbekend, jaartal is 2010
Door een kronkel in mijn hoofd hoor ik plotseling Duke Ellingtons ‘In a sentimental mood’, een liedje dat bij iedereen ouder dan veertig onmiddellijk het beeld zal oproepen van een rimpelige man met weemoedige ogen en een rossige kuif. Met een karakteristieke trage stem begint hij te vertellen over een ouder, maar nog vief echtpaar dat hij die dag heeft gesproken. Het paar had de kerstdagen doorgebracht in een vakantiehuisje in Normandië met hun dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen.
‘Het is altijd leuk om dat grut te zien,’ had de man van het echtpaar gezegd.
De kerst was voorspoedig verlopen. De grootvader, de grootmoeder en hun dochter hadden allen voor de traditionele maaltijd feestelijke gangen bereid, met ingrediënten die ze daags ervoor hadden gekocht bij zo’n enorme Franse supermarkt.
Alleen de schoonzoon had zich voor het koken gedrukt, maar hij had ter compensatie de wijnen aangeschaft. En daarbij was hij niet zuinig geweest, want volgens de regelen der gastronomie moest er bij iedere gang een nieuwe fles worden geschonken.
En zo zat het gezelschap volwassenen na de kerstmaaltijd prettig rozig van de alcohol aan de koffie, totdat een van de kinderen bovenin de oude boerderij opgewonden begon te roepen. De jongste, die van vier, had iets in zijn mond gestopt en wilde het niet afgeven aan zijn oudere broer en zus. Hierop was de moeder van het joch de trap opgerend om hem het voorwerp te laten uitspuwen.
‘Ronald,’ riep ze vervolgens van bovenaan de trap, ‘wat doet jouw trouwring in zijn mond?’
Haar echtgenoot stamelde dat hij die ’s ochtends even had afgedaan voor een of ander klusje en blijkbaar was vergeten.
‘Nou ja, en toen begon het,’ zei de grootvader.
‘In plaats van de ring gewoon terug te geven, gooide mijn dochter het ding van bovenaf naar onze schoonzoon terug,’ zei zijn echtgenote.
‘Aardige jongen, hoor,’ ging de man verder. ‘Maar echt goed vangen kandie niet.’
Nu had natuurlijk niemand van te voren kunnen voorspellen dat de trouwring met een boog, via de graaiende handen van hun schoonzoon, zo in de openhaard terecht zou komen. Er lagen toevallig net twee nieuwe houtblokken op en de vlammen waren hoog opgepookt.
Geparalyseerd keek het hele gezelschap naar de wildvlammende haard, met de trouwring daarin. Het was de grootvader die riep dat het vuur onmiddellijk uitmoest, want door de hitte zou de ring kunnen smelten.
‘Zit je met een trouwklompje in plaats van een trouwring.’
‘Kan pappa’s ring smelten?’ vroegen de twee oudste kinderen, half in paniek, waarbij de symbolische betekenis hen niet ontging. Het moment daarop begon iedereen met emmers water te slepen, maar probeer een fel brandend haardvuur eens snel te doven. Wolken van waterdamp en as walmden luid sissend door de ruimte, en na vier emmers stroomde een grijsbruine modder over de vloer de kamer in.
Uiteindelijk haalde de schoonzoon met een tang zijn gloeiendhete ring uit het vuur.
‘Hij heeft beloofd dattie hem nooit meer af zal doen,’ zei de grootmoeder.
‘Klinkt toch een beetje als een kerstverhaal, vinnunie?’ vroeg de grootvader glimlachend aan de man met de rossige kuif genaamd Carmiggelt, waarna Duke Ellingtons ‘In a sentimental mood’ weer slepend begon te spelen.