Ronald Giphart brengt een ode aan kok Michael die bijna zijn arm verloor
AD Magazine, 6 juni 2018
Om deze foto’s te kunnen gebruiken, neem contact op met Shody Careman & @careman_fotografie
Over de M4 tussen Londen en Swansea. Al een paar maanden zwaait hij de scepter over het Gidleigh Park Hotel in Devon, een restaurant met een Michelinster. Er gloort een grote toekomst: Michael heeft gewerkt in Franse topkeukens, waar hij iedereen verbaasde met zijn overgave en creativiteit. Hij komt er wel, die jongen.
Na een bezoek aan de doop van zijn nichtje, zit hij – doodmoe van de lange diensten – achter het stuur, met twee familieleden slapend op de achterbank.
Hij heeft niet door dat hij zelf ook langzaam wegsukkelt. Dan raakt zijn auto in een slip, hij knalt tegen de vangrail en slaat over de kop. Na de knal ligt Michael roerloos in zijn wagen. Zijn reisgenoten zijn goddank zo goed als ongedeerd, maar hij ziet zijn hand bij zijn voet liggen.
,,Ik nam dat voor kennisgeving aan’’, zegt hij er later over in een interview. ,,Mijn hand lag daar gewoon.’’
Michael probeert uit zijn auto te komen en wordt bijgestaan door een andere automobilist, toevallig een arts. Er komt een vrouw bij hem zitten die doorheeft dat hij aan het wegzakken is en met hem begint te praten.
Coma
Hij heeft op dat moment al een liter bloed verloren en dreigt in coma te raken. Michael ziet in dat zijn leven voorbij is, dat hij nooit meer zal kunnen koken, dat hij nooit de chef zal worden die hij ooit hoopte te zijn. De vrouw blijft met hem praten.
,,Waarschijnlijk heeft dat mijn leven gered’’, zegt Michael er later over. ,,Door haar te vertellen over mijn werk en familie realiseerde ik me dat ik te druk was om dood te gaan, dat er te veel mensen en dingen waren om voor te vechten.’’
En vechten doet hij. Nog geen twee weken na zijn ongeluk meldt Michael zich – tot verbijstering van zijn artsen en de mensen om hem heen – in de keuken van zijn restaurant. Zonder rechterarm, maar met een overdosis doorzettingsvermogen.
Gelauwerd
Zijn verhaal spreekt tot de verbeelding: Michael Caines groeit uit tot een van de bekendste en meest gelauwerde chefs van Engeland, misschien een nog betere dat hij ooit dacht te worden. In interviews zou hij later zeggen dat juist het verlies van zijn arm hem leerde het leven ten volle te leven.
Een wijze les voor iedereen die beide armen nog heeft.
Kerriewortelsoep, voor 4 personen
- 150 g ongezouten boter
- 150 g uien, gehakt
- 2 knoflooktenen, geperst
- 500 g wortels, geschild en in stukjes
- 1 el komijnzaadjes
- 1 tl Madras kerriepoeder
- 300 ml kippen- of groentebouillon
- 2 el gehakte verse koriander
- 1 bouquet garni (een samengebonden kruidenbuiltje met bijvoorbeeld peterselie, laurier, tijm, rozemarijn, basilicum, kervel of wat u maar heeft staan of kant en klaar koopt)
Op internet vond ik één handig kookboek, speciaal voor mensen met één hand, maar toch heb ik een recept gekozen van Michael Caines zelf: kerriewortelsoep.
Smelt boter in een pan en braad zachtjes ui, knoflook en wortels met een snuf zout een minuut of zes aan, tot de wortels zacht zijn. Rooster komijnzaadjes in een koekenpan tot ze geuren. Voeg dit met de kerriepoeder toe aan het wortelmengsel en kook alles een paar minuten. Nu kunnen de bouillon, bouquet garni en een halve liter water erbij. Breng dit aan de kook en laat het een half uur sudderen. Verwijder kruidenbuiltje en mix de soep met een blender tot een gladde massa. Haal de soep door een zeef en breng hem op smaak met zout en peper. Serveren met vers gehakte koriander, en denk er bij het verorberen aan hoe uw leven eruit zou zien als u maar één arm had.