Algemeen Dagblad, zaterdag 17 december 2005
Ik zit te wachten op mijn bestelling. Naast me een mevrouw van middelbare leeftijd, druk in de weer met haar mobiele telefoon. Plotseling hoor ik haar zeggen: ‘Shit!’. Ik kijk haar aan, ze kijkt niet naar mij. Driftig begint ze op knopjes te drukken. Dan nog een keer: ‘Shit!’.
Op gedempte toon begint ze hierna te bellen. ‘Met mij, je moet me helpen. Ik heb geloof ik net Herman een sms gestuurd dat bedoeld was voor Pascal…’ Ze kijkt lacherig en angstig tegelijk. ‘Nou ja, een berichtje ‘dat Herman maar beter niet kan lezen… Ik ga zeggen dat die sms voor jou was, en dat wij een flauw spelletje spelen dat we elkaar dat soort dingen sms’en. Stel dat Herman er bij jou naar vraagt. Ja? Dekje me?’ Op dat moment komt een ober twee kroketten brengen en mis ik de rest van het gesprek. Als hij weg is, heeft de vrouw haar vriendin weggedrukt. Ze zit nog steeds met haar mobieltje te pielen. Dan gaat haar ringtone. De vrouw schrikt. ‘Ha lieverd,’ hoor ik haar roepen, en iets zegt me dat ze Herman aan de lijn heeft en niet Pascal. De vrouw lacht wederom geamuseerd en angstig. Zo ongemerkt mogelijk probeer ik te volgen wat ze zegt.
‘Ja ik dacht: laat ik jou eens een sms’je sturen,’ zegt ze aarzelend. ‘Dat is toch een spannend berichtje? Ja? Nou, ik had zin om jou te sms’en…’ Ze zwijgt en luistert, en begint te glimlachen. ‘Oké, lieverd, tot vanavond. Dag poepie.’ Zelfvoldaan legt ze haar toestel naast zich. Haar glimlach blijft op haar gezicht. Hoe een verkeerd verstuurde sms toch gunstig uitpakt.