De Volkskrant, 17 januari 2011
Autofabrikant Henry Ford heeft ooit gezegd: ‘Als ik aan mijn klanten had gevraagd wat ze wilden, dan hadden ze gezegd: een sneller paard.’ Ik weet niet wat ik wilde, tot een vriend – een schrijver nota bene – me zijn iPad liet zien. Ethologen denken dat een mens zich binnen een fractie van een seconde door iets of iemand laat begeesteren. Ik keek naar het apparaatje met dezelfde blik als waarmee mijn 4-jarige kijkt naar een ijsje dat hem wordt voorgehouden. Steve Jobs, de man die de iPad vorig jaar aan de wereld toonde, zei hierover tegen het blad Business Week: ‘Meestal weten mensen pas wat ze willen als je ze het laat zien.’
Ik zag en ik wilde. Twee weken geleden sprak ik op deze plek mijn verbazing uit over de verbluffende mogelijkheden van het nieuwe gadget. Een kennis vroeg of ik van Steve Jobs soms geld had gekregen om reclame te maken. ‘Ga je ook opschrijven dat je een geweldige nieuwe Nespresso-machine hebt?’, vroeg mijn kennis. Nou ja, als we daarmee ook op internet mogen en Multatuli kunnen lezen.
Toen ik een jaar of 13 was, kreeg ik voor mijn verjaardag basketbalschoenen van Adidas, waarvan ik zo vol was dat ik ze naast mijn bed zette als ik ging slapen. Ik ben nu 45, en ik moest me inhouden om niet hetzelfde te doen met mijn tover-tablet.
Laat ik vooropstellen dat ik geen fanatieke Mac-adept ben. Een Britse stand-up comedian zei ooit: ‘Als je werkelijk denkt dat het bezit van een Apple iets zegt over je persoonlijkheid… weet je zeker dat je geen persoonlijkheid hebt.’ Een jaar of 5 geleden ben ik na 17 jaar overgestapt van Microsoft op de Mac, uit onvrede over alle problemen van Windows, maar vooral om van het gezeik van mijn vrienden af te zijn.
Op tv gaan bebaarde mannen met haat in hun ogen tekeer tegen het Amerikaanse imperialisme, mijn omgeving telt zeker vier leden van de Apple-taliban: mannen die beginnen te schuimbekken als iemand in hun bijzijn een computer van Bill Gates aanzet. Bij iedere vastloper (en god weet dat windowsmachines zijn vastgelopen) of virale besmetting (en god weet hoe onveilig onze downloads waren) kreeg ik toegebeten dat al mijn problemen zouden verdwijnen met een Mac.
Dat laatste klopte voor een groot deel, al kwam er wel een probleem bij: dat van mijn portemonnee, Apple is buitensporig duur en voor ieder kabeltje, opladertje, snobistisch hoesje of luxe toetertje vraagt het bedrijf belachelijke bedragen. Deze geldwolverij beperkt zich niet tot de consumenten. Zaterdag meldde de Volkskrant over de ophef die ontstond onder uitgevers over de nieuwste plannen van Apple voor de iPad.
Steve Jobs wil dat per 1 april krantenabonnementen voor de tablet uitsluitend worden verkocht via de app store, de digitale winkel. Hij verlangt 30 procent van het abonnementsgeld en de uitgevers krijgen geen inzage in het lezersbestand. Sommige kranten denken er daarom over hun iPad-activiteiten op te schorten of zelfs te aborteren.
Mij is dit, als beginnende iPad-addict, een gruwel, al word ik ook wel weer opgewonden van het idee dat de papieren krant wellicht toch nog een sneller paard is dan gedacht.