Algemeen Dagblad, 24 december 2005
Een volk krijgt de beroemdheden die het verdient. Vanavond zendt Talpa de tweede aflevering uit van het programma 10 Sterren Restaurant, waarin BN’ers een restaurant runnen, zogenaamd voor een goed doel. Ik heb donderdag de eerste aflevering gezien en ik ben nog niet van een woede-opwekkende walging bekomen. Wat een ongelofelijk peloton onbehouwen gedegenereerde laagschedelige hufters. Welk tv-kijkend plankton wil zich hiermee amuseren? 598.000 mensen zagen een kakelende Gordon die moedwillig glazen kapot gooide. Emile Ratelband met onnavolgbaar autistisch gegorgel. Patty Brard die om alles in een hartritmestoornis van de lach schoot. Estelle Gullit die als een belazerd weekdier door het beeld dreef. En de onbeschaafdste braller van allemaal: de ruziezoekende egofiel Willibrord Frequin. Zouden kijkers werkelijk genieten van dat voortdurende mongoloïde gegil om niets? Dieptepunt was toen Caroline Tensen een argeloze Pakistaanse beveiligingsbeambte ontdekte. ‘Hij heeft al zijn geld naar zijn familie gestuurd,’ zei ze snikkend in de camera, ‘en nu kan hij zelf geen ticket meer betalen. Dat zouden wij toch 1-1 moeten doen?’ Wij? Wij? Wat denk je, stuitend volgevreten hypocriete vetklep: durf je om geld te vragen als we net hebben gezien hoe Frequin schaamteloos dure borden vernielt en Gordon op zijn horloge kijkend roept dat het ‘vijf diamantjes voor half zeven’ is?
Kerstgedachte: wat zegt het over ons als volk, dat deze aperte hufters onze sterren zijn?