Kijk Magazine 2010, nummer 4
Rond Valentijnsdag liep ik langs een winkel voor de erotische doe-het-zelver. Er hing een advertentie die mijn aandacht trok. ‘Geef je vrouw (of man) voor Valentijnsdag een nieuwe vibrator!’ en daaronder de romantische toevoeging: ‘Je koopt toch ook weleens een nieuwe tandenborstel?’ De advertentie van de sekswinkel was een zogenaamde consumptie impuls. De economie moet draaien, producten worden goedkoper, de levensduur gaat achteruit en de omloopsnelheid omhoog. In vroeger tijden had men voor jaren genoeg aan één tandenborstel, tegenwoordig hebben we om de zoveel maanden een nieuwe nodig. En wat voor tandenborstels geldt, geldt inmiddels blijkbaar ook voor vibrators. De rest van de dag werd ik geplaagd door vragen als omloopsnelheid, slijtage en verkoopaantallen. Die avond lag ik in de echtelijke sponde op internet te zoeken naar antwoorden, terwijl mijn vrouw een boek probeerde te lezen. Ik kon het niet laten haar steeds te informeren over mijn bevindingen. Wist zij wel dat de gemiddelde Nederlander elke vijf maanden een nieuwe tandenborstel koopt? Dat zijn ruim 38 miljoen exemplaren per jaar. “Fascinerend”, mompelde mijn vrouw. Daar staat tegenover dat er in Nederland jaarlijks meer dan een miljoen vibrators worden verkocht. Dus in acht jaar tijd is dat genoeg om de gehele vrouwelijke helft van de bevolking te voorzien. 21 procent van de bevolking gebruikt er regelmatig een, in de leeftijdgroep van 35 tot en met 54 jaar is dat zelfs 26 procent. “Tjonge.” De dildo bestaat al 28.000 jaar. Er is een stenen exemplaar van 20 centimeter gevonden bij een opgraving in Duitsland en er zijn ook Afrikaanse antieke dildo’s bekend, gemaakt van kamelenmest met een coating van hars.
“Opwindend.”
De eerste tandenborstels werden pas in 1750 gemaakt, met dierenharen. In 1857 werd het eerste octrooi op tandenborstels gegeven, dat was twaalf jaar voor de uitvinding van de vibrator. Oorspronkelijk was dit een medisch apparaat, dat tot doel had om ‘hysterische’ vrouwen te behandelen. Hysterie was in de negentiende eeuw een modeziekte voor vrouwen, een aandoening waarbij (seksuele) tekortkomingen zich uitten in nervositeit, slapeloosheid en neurotisch gedrag. Artsen kwamen erachter dat zij vrouwen door genitale stimulatie – ook wel vingeren genoemd – tot een ‘paroxysme’ konden brengen, een helende ontlading. De vrouwelijke patiënten waren meestal bijzonder van deze behandeling gecharmeerd, de doktoren vonden het echter vervelend werk. Het duurde vaak lang eer een paroxysme was bereikt, uren waarin ze ook andere kapitaalkrachtige zieken konden helpen.
Mijn vrouw zuchtte. In 1860 vond een Franse arts daarom een hogedruk-brandslang uit die op de clitoris kon worden gezet en in 1869 volgde de vibrator, een door stoom en kolen aangedreven gevaarte. Later ontwikkelde medici elektrisch aangedreven modellen, die er volgens een historicus uitzagen als iets wat een garage gebruikt om de winterbanden om de velgen te leggen.
“Oké, nu is het genoeg!” zei mijn vrouw. Boos stapte ze uit bed.
“Wat ga je doen?” vroeg ik.
“Wat denk je?”
Een moment later hoorde ik het monotone gebrom van haar tandenborstel.