De Volkskrant, 28 augustus 2008
Gisteren vroeg ik me af of de gemiddelde augustusmaand kouder en natter is dan die heerlijke zonovergoten julimaand. Ik ben benieuwd of Diana Woei van Weathernews in Soest, de weerkundige dienst van de Wereldomroep, dit ook vindt, want dan kunnen we er gevoeglijk van uitgaan dat het niet waar is. Als ’s ochtends overal in Europa vakantiegangers in bange afwachting afstemmen op de Wereldomroep, krijgen ze niet meteen te horen wat de weersvoorspellingen zijn. Eerst mogen luisteraars ‘de weervraag van de dag’ stellen, meestal over nevelwolken, hogedrukgebieden of het noorderlicht. Vorige week had een toerist in Noorwegen een wel heel pregnante vraag. ‘Waarom zitten jullie er áltijd naast?’ vroeg hij aan de weerkundige van dienst, die even stil was en toen geschrokken antwoordde dat de voorspellingen vaak wel degelijk kloppen, maar niet per definitie op alle plekken in het voorspelde gebied. O, is dát het?
Eergisteren brak de antenne van onze wereldontvanger af. Ik heb alles geprobeerd om het ding opnieuw te bevestigen, maar het enige wat we binnenkrijgen is een intergalactisch gehijg. We zijn onze levenslijn met Nederland kwijt, en daarom heb ik vanmorgen hier in de buurt een Telegraaf gekocht, samen met een Herald Tribune om boven op De Telegraaf te leggen (als in die grap in een film van Woody Allen, waarin Woody in een tijdschriftenhandel besmuikt een pornoblaadje koopt en daar een dikke stapel verantwoorde lectuur als The Washington Post en The New Yorker op legt; de verkoopster rekent de stapel plichtmatig af maar van het vieze blaadje weet ze de prijs niet, waarna ze door de winkel schalt: ‘Harry! How much is this copy of Orgasm?‘).
Mijn vader is al twee jaar dood, maar toch voel ik me nog steeds bezwaard als ik in een winkel met een Telegraaf in mijn handen sta (of in mijn vaders woorden: ‘de Krant van Wakker Maar Helaas Niet Meer Door De Duitsers Bezet Nederland’). ‘Een van de redenen waarom ik niet naar het buitenland op vakantie wil,’ zei mijn vader soms, ‘is dat ik geen zin heb om een Telegraaf te moeten lezen. Ik ben toch geen masochist?’
Mijn vader had iets weg van een personage van de vroegere Vrij Nederland-tekenaar Jaap Vegter, dat begon te schuimbekken zodra het ging over kranten die in de Tweede Wereldoorlog medeverantwoordelijk waren voor het afvoeren van mensen, maar die na de oorlog doodleuk hun achteruitstrevende praatjes weer gingen verspreiden. Ik noem mezelf weleens een tweedegeneratiepolarisatieslachtoffer. Niet alleen De Telegraaf was bij ons een verboden krant, ook de TROS was een omroep non grata. Mijn vader, een volwassen man, kreeg adertjes in zijn ogen als ergens de beeltenis van Wim Bosboom opdook, de presentator die van mijn vader steevast het epitheton ‘verrader’ kreeg toegevoegd, omdat hij het had gewaagd van de VARA naar de grootste familie van Nederland over te stappen.
Het moet gezegd: dankzij De Telegraaf was Nederland vanmorgen een stuk dichterbij. Op de voorpagina viel mijn oog meteen op het schokkende bericht ‘Schrijver is overspannen’, maar dit ging niet over Mulisch, Kluun of AFT, maar over Loretta, die een burn-out heeft. Verder op de voorpagina de aankondiging ‘Stop de milieu-MAFFIA’, een special in het katern VROUW getiteld ‘Mijn man is PEDO!’ en een foto van een boos kijkende Duitse herder en met de kop ‘SuperHOND aan het front’ (mijn vader draait zich om in zijn urn). En een weersvoorspelling van Weathernews: af en toe zon, maar ook nu en dan een enkele bui, al geldt dit – weten we inmiddels – niet voor alle plekken in het voorspelde gebied.