Hollands Diep, Het laatste nummer, nummer 26, januari februari 2012
Lara Stone behoort tot de meest gevraagde modellen ter wereld. David Walliams is een van de grappigste mannen van Engeland. Ronald Giphart verklaart de liefde tussen de veredelde Klokkenluider van de Notre Dame en zijn trophy wife.
Vroeger had ik een stamcafé, een “verzamelplaats” voor dichters, schrijvers, muzikanten, toneelspelers, kunstenaars, acteurs, cabaretiers, filosofiestudenten en Freya. Freya was de barkeepster, een weergaloos mooi meisje dat weinig sprak met haar clientèle. Zwijgend schonk ze de drankjes, emotieloos vulde ze pindabakjes, onaanraakbaar spoelde ze glazen. Aan de toog zaten veel mannen die met een onverholen verlangen speciaal voor Freya kwamen. Er was een dichter die gedichten voor haar schreef, een kunstenaar met krullen die voor haar schilderde, een knappe songwriter die zich door haar liet inspireren. Freya’s afstandelijke schoonheid weerhield mannen er echter van avances te maken of zelfs voorzichtig met haar te flirten. Tot er op een dag een vloerlegger het café aandeed. Het kan ook een tegelzetter, shoarmasnijder of machiebankwerker zijn geweest. Een onooglijke kerel. Nadat hij zijn eerste biertje bij haar had besteld, vroeg hij of ze niet eens zin had om met hem ergens te gaan eten. Freya zei ‘ja’. Twee dagen later hadden ze verkering. Na een maand nam Freya ontslag, haar meute bewonderaars in vertwijfeling achterlatend. Waarom had geen van hen ooit het lef gehad haar aan te spreken, zoals de intens lelijke vloerlegger had gedaan. Ik moest aan Freya denken nadat ik een artikel had gelezen over Lara Stone. Je moet echt onder een modderige steen hebben geleefd als je niet weet wie Lara Stone is, zei mijn vrouw, toen ik net onder een modderige steen vandaan was gekropen.
Lara Stone is een blond Nederlands topmodel dat bij vrijwel iedereen bekend is als het gezicht van… En hier noemde mijn vrouw een paar modemerken die ik niet van elkaar zou kunnen onderscheiden. Stone is een van de bestbetaalde fotomodellen ter wereld. In 2010 werd ze tijdens de British Fashion Awards uitgeroepen tot Model of the Year. De Franse Vogue besteedde onlangs een half nummer aan haar en The New York Times zette haar in september groot op de cover, onder de kop ‘LittIe Dutch Girl‘, met een artikel waarvoor ze poseerde in haar Brabantse geboorteplaats Mierlo, bij een windmolen aan de Amstel, en langs de Amsterdamse grachten (de omstanders droegen nog net geen klompen). Zo little is Stone overigens niet. Zelfs in de wereld van de topmodellen is zij niet alleen uitzonderlijk mooi, zegt mijn vrouw, maar ook groot. Zij heeft maat 36, terwijl de gangbare maat voor modellen 34 is. En waar de meeste mannequins ogen als fragiele borstloze staketsels van satéprikkers, oogt Lara Stone als een fragiel staketsel van satéprikkers mét borsten (cup 75C, voor wie het per se weten wil). Stones voeten zijn te klein voor de meeste schoenen die modellen op de catwalk moeten dragen, waardoor Stone – wederom volgens mijn vrouw – een zeer herkenbare en eigenzinnige pas heeft. Dat ze daarom nogal eens omlazert op de loper, hoort bij haar charme.
Als veertienjarige werd Lara Stone op vakantie in Parijs ontdekt, toen ze met haar ouders in de metro zat. Tot dat moment wist ze niet dat ze knap was, want op de middelbare school werd ze bespot om haar slungelige lichaam en haar opvallende gebit. Tegenwoordig is het spleetje tussen haar tanden een niet weg te denken facet van Stones stralende verschijning. Nou ja, stralend… Een ander kenmerk van Stone is dat ze vrijwel nooit lacht. Althans niet op de lichtbrug of voor de camera. Heel soms verschijnt er het begin van een enigmatische glimlach om haar mysterieuze mond – waardoor ze nog het meest wegheeft van een moderne Mona Lisa -, maar verder kijkt ze vrijwel altijd boos, verongelijkt of chagrijnig. Dat maakt het des te opvallender dat zij vorig jaar is getrouwd met een van de grappigste mannen op aarde: de Engelse tv-komiek David Walliams van het programma Little Britain. Een Nederlandse beauty met een Engels beast. En een beast is Walliams. Aandachtsziek. Schreeuwerig. Hyperintelligent. Feesttijger (eminent lid van de Londense ‘partyrati’). Langeafstandszwemmer. Schaamteloos. Onweerstaanbaar. Een man die geen avond alleen kan zijn. Die openlijk praat over zijn gevoelens voor mannen. Die zichzelf voor ’70 procent hetero’ noemt. Wiens bijnaam op de middelbare school ‘Daphne’ was.
Een jaar of vier geleden moest ik eens een halve dag doden op een vliegveld. De kiosk verkocht Kings of Comedy, de ongeautoriseerde biografie van Matt Lucas en David Walliams, de mannen achter een van de meest succesvolle Britse sketchshows. Van mij hadden de wachttijd en mijn vlucht langer mogen duren, want Kings of Comedy bleek een hilarisch en ontroerend verslag van de lange, groteske tocht die de kale, homoseksuele Lucas en de aan travestie verslaafde Walliams hadden afgelegd om zich te ontworstelen aan hun kleinburgerlijke afkomst. Hoe hardvochtig en zenuwslopend de wereld van de humor. Hoe meedogenloos de demonen die Lucas en Walliams beiden, los van elkaar en samen, moesten overwinnen. Trauma’s, stemmingswisselingen, chronisch slaaptekort, medicijngebruik, Walliams’ manische depressiviteit. In een van de fotokaternen van het ongeautoriseerde boek stond een reeks paparazziplaatjes van Walliams met verscheidene vrouwen. Het onderschrift luidde: ‘Lay-dees’ man David Walliams has been linked with a string of high profile women.’ Het zingende fotomodel Lisa Moorish kwam voorbij (die ook ging met de popmusici Liam Gallagher en Pete Doherty), Dannii Minogue, Lisa Snowdon (een oud liefje van George Clooney), de actrices Denise Van Outen en Patsy Kensit, en de rondborstige tv-persoonlijkheid Abi Titmuss. Allemaal erg mooie vrouwen.
Wat is het dat mannen die volgens de wetten van de aantrekkelijkheid niet direct gecast zouden worden om te figureren in modereclames, vaak wel de allermooiste vrouwen aan de haak slaan? Het voordeel voor een lelijke man ligt voor de hand. Niet alleen heeft hij een trophy wife geschaakt, ook wordt hij – zonder dat hij zich daarvan bewust is – door andere vrouwen mooier gevonden. Er is veel onderzoek gedaan naar dit fenomeen. Mannelijke proefpersonen die zijn gekoppeld aan een vrouw uit de categorie ‘erg aantrekkelijk’, krijgen van vrouwen gemiddeld een hoger cijfer voor hun uiterlijk dan mannen met partners uit de bak ‘weinig aantrekkelijk’. Dit verschijnsel heet ‘evaluatieve conditionering’ en komt bij veel diersoorten voor (zo willen vrouwtjes guppy’s liever paren met mannetjesguppy’s die al met andere vrouwtjes hebben gepaard dan met eenzame guppymannetjes). Maar wat zou de beweegreden voor een knappe vrouw zijn zich in te laten met een veredelde Klokkenluider van de Notre Dame? Jackie Kennedy zal de Griekse miljardair Aristoteles Onassis niet hebben getrouwd vanwege zijn lekkere snuitje, hoewel hij wel in een buitencategorie valt. Niet iedere lelijkerd met een knappe vrouw is een wereldberoemde sporter, een machtige leider, een exorbitant rijke ondernemer of een geliefde schrijver. Er zijn ook mooie vrouwen met doorsnee lelijke kerels. De liefde van die vrouwen voor hun mannen is een door de buitenwereld vaak onbegrepen genegenheid. De Franse schrijver Charles Baudelaire dacht dat een mooie vrouw de voorkeur geeft aan een lelijke man omdat daarmee haar eigen schoonheid beter uitkomt. De aandacht van de omgeving gaat naar de verschijning van de vrouw, en niet naar het lekkere bekkie van haar partner. Dat zou een verklaring kunnen zijn, maar misschien niet een van de meest overtuigende. In sprookjes en romantische verhalen zeggen vrouwen vaak het innerlijk van een man aantrekkelijker te vinden dan zijn uiterlijk. Deze sociaal-correcte beweringen kunnen natuurlijk met een korrel cynisme worden genomen, maar toch schuilt er een bewezen waarheid in. In zijn boek Liefde voert de Nederlandse wetenschapsjournalist Mark Mieras de Franse filosoof Jean Paul Sartre op. Mieras vraagt zich af hoe het kan dat een zo onooglijk type als Sartre vaak zulke mooie jonge studentes wist te schaken (escapades die hij trouw opbiechtte aan Simone de Beauvoir, die vervolgens haar tranen in haar hoofdkussen droogde). Hij voert een neurologische verklaring op voor de veroveringen van Sartre. Vrouwen met in hun bloed meer dopamine (een stof die de nieuwsgierigheid en creativiteit aanwakkert) dan oestrogeen (dat doet hunkeren naar schoonheid en rijkdom) zouden eerder geneigd zijn te verkeren met intelligente, humoristische mannen dan met breedgeschouderde gladbekken. De keuze van vrouwen voor ‘geestige mannen’ wordt door veel psychologisch en neurologisch onderzoek aangetoond. Het effect van mannelijke intelligentie en humor op de hersenen van veel vrouwen lijkt hetzelfde als wat mannelijke schoonheid doet. Bij deze vrouwen wordt een hersengebied, de nucleus accumbens, in gelijke mate geprikkeld door zowel mannelijke schoonheidskenmerken (brede schouders en een brede kaaklijn) als door uitingen van intelligentie en humor. Intelligentie en spitsvondigheden winden deze vrouwen op. Sartre leek op de hoogte van deze voorkeur. Over de reden waarom hij filosoof was geworden, deed hij ooit de beroemde uitspraak: ‘Uiteindelijk is het allemaal om vrouwen te verleiden.’
Voor hun huwelijk werd aan Lara Stone en David Walliams in interviews gevraagd naar hun beweegredenen om te trouwen. Walliams was eerlijk over de verpletterende aantrekkelijkheid van zijn aanstaande, waarmee hij op zijn eigen manier het begrip evaluatieve conditionering verwoordde. Wat het met schoonheid is: zei hij, ‘het is overweldigend, en je hoopt toch dat het op een bepaalde manier op jou afstraalt.’ Een Brits tijdschrift stelde vast dat Walliams ‘misschien niet de echtgenoot was die we ons hadden voorgesteld als we door Stones portfolio gingen’, en dus was de vraag aan haar wat zij op haar beurt in godsnaam in David zag. Stones antwoord was ontwapenend. ‘Hij maakt me aan het lachen; zei ze simpelweg. Voor sommige knappe vrouwen is dat reden genoeg om van een man te houden. En dat brengt mij bij de stelling dat de liefde van een mooie vrouw voor een lelijke man misschien wel de oprechtste vorm van liefde is. Ik ga het haar niet voorleggen, maar ik vermoed dat mijn vrouw dit ten enenmale onderschrijft.
Eind.
Sub Titel: Het Laatste Nummer
Nummer: 26
Jaar: januari februari 2012
ISBN: 18740324
Uitgever: Karin van Gilst, Robbert Ammerlaan