De Volkskrant, 18 oktober 2011
Een herinnering terwijl ik in een vliegtuig met mijn gezin onderweg ben naar New York. Begin jaren negentig zond MTV de serie The Real World uit, waarin zeven elkaar onbekende jonge mensen bij elkaar in één appartement in New York werden gestopt. De hippe jongelui werden 24 uur per dag gevolgd in de New Yorkse ratrace. Vanuit mijn sombere Utrechtse arbeiderswijk keek ik naar de belevenissen van acteurs, rappers, fotomodellen en zangeressen. Mijn vriend Dylan woonde in Tilburg, waar ook hij zich vanuit zijn kamer in een troosteloze voormalige bejaardenflat vergaapte aan The Real World.
Op een avond belden we elkaar, terwijl we toevallig net beiden naar MTV keken. Onze New Yorkse leeftijdgenoten auditeerden voor leuke rollen, aten in wilde restaurants, discussieerden over seks en het leven, zaten in Manhattanse kroegen en hadden elkaar lief dat het een aard had. En wat deden wij? Wij keken tv.
Onze favoriete personage was een danseres genaamd Julie, een donkerharig meisje dat voortdurend een vertederende pruillip opzette als de dingen niet gingen zoals zij wilde. ‘Ik geloof dat ik verliefd ben’, zei Dylan almaar, als Julie in beeld kwam. Ik geloof dat ik dat ook was.
Een paar weken later zaten Dylan en ik aan de toog van ons Utrechtse stamcafé, waar Dylan vertelde over de schrijver naar wie hij was vernoemd: Dylan Thomas. Dit Welshe drankorgel had een stamcafé in Manhattan genaamd The White Horse Tavern, een roemrucht kunstenaarscafé in Greenwich Village. Vele illustere figuren hadden daar aan de bar gehangen (onder wie Bob Dylan, Jim Morrison, Norman Mailer, James Baldwin en Hunter S. Thompson). ‘Waarom zitten wij daar nu niet?’, zei Dylan mistroostig.
‘Ja, waarom niet?’ riep ik overmoedig. Een paar dagen later deden we onze eerste bestelling bij een barman van The White Horse Tavern. Een prijsvechter had ons naar Manhattan gevlogen en het was zelfs gelukt een kamer te boeken in het illustere Hotel Chelsea, waar Dylan Thomas in 1953 was overleden na een avond zuipen. Opgetogen dronken Dylan en ik een biertje genaamd New Amsterdam. En toen volgde er een van de meest onwaarschijnlijke gebeurtenissen uit ons leven.
Zij kwam binnen. Julie, de danseres uit The Real World, de vrouw naar wie we wekelijks keken op MTV. Met grote ogen keken Dylan en ik elkaar aan. Daar stapte live uit haar real-lifesoap Julie zo ons leven binnen, zonder cameraploeg. Ze was in het gezelschap van een boyfriend die we kenden uit de serie.
Julie bestelde een drankje, waarna zij en haar glijer op anderhalve meter van ons vandaan begonnen te kibbelen. Plotseling stond de jongen boos op en hij verliet de kroeg. Dylan en ik keken naar elkaar, en naar Julies pruillipje. Zwijgend nipte Julie van haar drankje.
‘Doe wat, man,’ gromde ik.
‘Doe jij wat,’ gromde Dylan terug.
Zonder haast leegde Julie haar glas, waarna ook zij het café verliet. We hadden haar natuurlijk achterna moeten gaan, om haar te vertellen hoe we vanuit Utrecht en Tilburg soms gezamenlijk naar haar keken en wat we voor haar voelden, maar we zaten aan onze krukken genageld. Het echte leven lieten we aan ons voorbij gaan. In plaats daarvan bestelden we bij de barman nog een ontelbaar aantal glazen New Amsterdam.