Thekla Reuten

AD Magazine, 24 oktober 2020

Thekla Reuten hoopt films te maken die mensen inzicht en troost bieden, kracht geven. Maar de focus op het heilige moeten is er vanaf. “Dat komt ook door mijn kinderen en de lichtheid die ik ervaar in de liefde.”

Paspoort
Geboren: 16 september 1975 in Bussum
Opleiding: Toneelschool Amsterdam
Carrière: Speelt in enkele grote toneelproducties bij onder meer Het Nationale Toneel en Het Toneel Speelt. In films is ze te zien in onder andere Het 14e kippetje (1998), Kruimeltje (1999) en Iedereen beroemd (2000). Breekt door met haar rol van Lotte in de verfilming van De tweeling (2002). Hierna volgen tientallen films en tv-series in Nederland, België, Italië, Duitsland, Engeland en Amerika. Met Marco Borsato speelt ze de hoofdrol in Wit licht (2008). In 2010 vraagt Anton Corbijn haar als huurmoordenares van George Clooney in The American. In Engeland krijgt Reuten grote bekendheid als hoofdrolspeelster in de serie Lucky Man (2016), naast James Nesbitt (bekend van Gold Feet). Ook speelt ze in de recente Netflix-serie Warrior Nun. Deze maand ging de internationale thriller Marionette in première.
Privé: Heeft een relatie met acteur Gijs Naber, met wie ze twee kinderen heeft.

Gedwongen door de pandemie lag het werkzame leven van actrice Thekla Reuten (45) lange tijd stil, maar sinds een paar weken is ze weer vol aan de arbeid. Vijf dagen per week staat ze – 12 à 13 uur per dag – op de set van de nieuwe Nederlandse productie Narcosis. Er komt een tweede seizoen van de Netflix-serie Warrior Nun waarin Reuten een grote rol heeft en ze moet tijd vrijmaken voor de promotie van de internationale thriller Marionette, waarin ze de hoofdrol speelt. En dan is ze ook nog moeder van twee jonge kinderen.

Hoe is het om weer te kunnen werken? “Heel fijn. Al gelden er op de set strenge protocollen. De crew draagt mondkapjes, onze temperatuur wordt gemeten en we worden iedere week gecontroleerd op het virus. Binnenkort moet ik een intieme liefdesscène spelen. De dag van tevoren worden we dan ’s ochtends getest, dezelfde avond komt de uitslag en de volgende ochtend kunnen we los. Het opvallende is dat Covid voor een enorme focus heeft gezorgd. Nederlandse sets zijn in de regel vaak wat rommelig vergeleken met buitenlandse producties. Het virus heeft ervoor gezorgd dat het allemaal gestroomlijnder moet.”

Ben je je voortdurend bewust van de risico’s? “Mijn kinderen zijn 5 en 2, en de oudste gaat naar school. Mijn verantwoordelijkheid voel ik sterk en ik let echt goed op. Mijn moeder, die nu 75 is, is elke week een dag bij ons. Toen ik laatst weer een negatieve uitslag had, heb ik haar toch even uitgebreid in mijn armen gesloten.”

Je moeder stamt uit een gezin van Italiaanse immigranten, ik kan me voorstellen dat ze erg aan de familie hecht. “Ja, dat hoort erbij. Lang geleden trok mijn opa, afkomstig uit een Italiaans bergdorp, naar West-Europa om geld te verdienen. Tegen mijn verliefde oma zei hij: wacht op mij. Dat heeft ze gedaan. Toen hij zes jaar later terugkwam om haar op te halen om naar Amsterdam te gaan, mocht ze kiezen: een huwelijksreis of een bontjas. Dat werd de bontjas, vanwege de kou in Nederland. Die jas heb ik nog steeds.”

Je vader, een priester, kwam uit de Limburgse klei. “Ja, ik heb altijd romantisch gezegd: mijn moeder staat voor ‘Toscane’ en mijn vader voor ‘Heerlen’. In werkelijkheid liggen mijn roots in Buiksloot, Amsterdam-Noord. Mijn vader heeft daar de Salvatorkerk opgebouwd, geheel naar eigen inzicht. Hij vond dat de kerk over mensen moest gaan en dus koos hij voor een modern open gebouw, waar ook andere activiteiten plaatsvonden. Zo heeft hij mijn moeder ontmoet; zij was niet heel gelovig, maar hield wel van de muziekavonden daar. Mijn opa en oma, beiden katholiek, hadden inmiddels een ijswinkel. Daar is het allemaal begonnen, toen mijn vader er ijs kwam halen, met de vraag of de middelste fraaie dochter des huizes dat litertje naar de kerk kon brengen. En toen gaf hij haar een kus. Op de mond. Dat viel bij haar goed, maar bij mijn opa en oma aanvankelijk minder.”

En de kerk was niet gecharmeerd? “Dat viel mee, gelijkgestemde priesters steunden mijn ouders. Mijn vader was een progressieve priester, eentje uit de school van Huub Oosterhuis. Hij was voor het homohuwelijk, voor vrouwen in de kerk, voor gelijkheid. Hij worstelde er niet mee dat hij door zijn omgang met mijn moeder inging tegen het celibaat, daarvoor was hij te veel een levensgenieter.”

Je was 23 toen hij stierf. Mis je hem? “Ja, heel erg. Dat is toegenomen nu ik zelf kinderen heb. Ik zou met hem willen praten over hoe hij de huidige wereld vindt, maar ook over alles op het persoonlijke vlak. Zal ik wel of niet die of die klus doen? Ik denk dat hij zou zeggen: blijf toch lekker bij je kinderen! Ik heb nooit ruzie met hem gehad, daar was hij de man niet naar.”

Geen heftige puberteit? “Mijn enige echte puberdaad was dat ik op mijn 16de verkering kreeg met een man die zestien jaar ouder was. Mijn ouders hebben mij daar nooit op aangesproken, wat ik heel knap vind. Toen ik op de middelbare school zat, was hij mijn portal to freedom. Tot ik naar de toneelschool in Amsterdam ging, dat was waar ik echt wilde zijn.”

Wat trok je zo aan in toneel? “Mijn neef Jeroen Willems speelde bij Hollandia. Op mijn 12de namen mijn ouders me mee naar een voorstelling en daar werd ik totaal weggeblazen. Na afloop zei ik: ik wil nu nooit meer niet mee. In de jaren daarna heb ik alles van Hollandia gezien. Hun manier van spelen, hun smaak, de locaties. Voorstellingen met kak op het toneel, of in een autosloperij. Personages van vlees en bloed. Dat wilde ik ook.”

Je noemt Jeroen Willems, die in 2012 overleed. Hij was een gelauwerd acteur, zeer geliefd bij het publiek. Ooit deed hij de regie van jouw eindexamenmonoloog. “Ja, dat was fijn, hij gaf me zelfvertrouwen. En hij was het die jaren later Gijs en mij grappend met sms’jes aan elkaar probeerde te koppelen. Gijs was een van zijn goede vrienden. Jeroen stuurde mij berichtjes als: Gijs wil ook een baby. Die sms heb ik altijd bewaard. In 2012 was Jeroen hoofdgast op het Nederlands Film Festival. Hij had het zo geregeld dat Gijs en ik bij een diner tegenover elkaar zouden zitten, maar een week ervoor kneusde ik bij opnames in Duitsland een rugwervel en werden mijn opnames verplaatst. Huilend belde ik Jeroen om te zeggen dat ik er niet bij kon zijn, Gijs zat op dat moment naast hem. We spraken af dat we snel met z’n drieën zouden eten als ik terug was. Twee maanden later was Jeroen dood. Toen ik dat hoorde, ben ik snel naar het ziekenhuis gekomen. Gijs ook, en daar ontmoetten we elkaar.”

Jeroens voorgevoel klopte, want inmiddels hebben Gijs en jij twee kinderen. “Het maffe was dat toen ik net wat met Gijs had, hij in opnames zat voor de film Aanmodderfakker, waarin hij de rol speelde van een man van 32 die een relatie krijgt met een meisje van 16. Ik dacht: fuck, dat is mijn verhaal. Ik kon alleen maar bezorgd zeggen: Gijs, doe je wel voorzichtig met dat meisje? Die actrice was echt zo jong. Nu pas zag ik hoe groot het verschil moet zijn geweest en dat het ‘verboden’ was zelfs. Daar schrok ik van.”

De weg die Gijs als acteur volgde, was een andere dan de jouwe; voordat hij in films acteerde, speelde hij tien jaar bij een theatergezelschap. “Ja, daar heeft hij een geweldige tijd gehad, bij het RO Theater. De saamhorigheid en vastigheid die hij daar ervoer, heb ik nooit gevoeld. Toen ik er aan het begin van onze relatie met hem over sprak, stelde ik met terugwerkende kracht vast dat ik tot dan toe eigenlijk altijd alleen op pad was geweest. Na de toneelschool heb ik in vijf grote voorstellingen gespeeld, daarna begon alles om film te draaien. Je moet beseffen dat elke nieuwe productie een nieuwe baan is, met nieuwe mensen, nieuwe omstandigheden, nieuwe collega’s, een nieuwe taal, een nieuwe regisseur. Je moet voortdurend opnieuw aftasten, jezelf introduceren, alles is anders, je moet alles uitzoeken, altijd overal heen rijden; dan weer in Marokko, dan weer Italië, dan weer LA, met steeds de vraag: hoe zorg ik dat ik me hier thuis voel?”

Wat je nu beschrijft is eenzaamheid. “Op de momenten zelf had ik dat niet door. Achteraf dacht ik: waarom zocht ik zo weinig contact? Ik had collega’s of vriendinnen kunnen bellen, maar dat deed ik nooit. Misschien omdat ik me gevleid voelde dat ik het mócht doen. Achteraf had ik best wat meer op mezelf willen focussen, vragen durven stellen, mijn angsten tonen. Ik was vooral bezig met de wens verhalen te maken die mensen raken. In essentie denk ik dat ik de wereld wilde verbeteren.”

Dat is nu niet meer zo? “Nou, verhelderen en verlichten zeker, want ik vind dat de mensheid echt in een crisis zit, maar de afgelopen jaren ben ik voor mezelf veel meer op zoek gegaan naar lichtheid. Ook in wat ik zelf consumeer. Het hoeft niet alleen maar zwaar te zijn, met een goeie comedy kun je ook belangrijke verhalen vertellen.

Gijs heeft me geleerd dat genieten van het leven oké is, dat het zelfs goed is. De focus op het heilige moeten is eraf. Dat komt natuurlijk ook door mijn kinderen en de lichtheid in de liefde. Gijs kan ook goed ruzie maken en dat is, hoe vreemd het ook klinkt, heel leerzaam. In mijn familie deden we dat nauwelijks. Bij Gijs zie ik dat je even enorm boos mag zijn, en dat die boosheid daarna dan weer weg is. Dat is een losheid die me bevalt.”

Wordt met die lichtheid film minder belangrijk? “Film voelt dit jaar als een bijzaak, als ik eerlijk ben. Ik heb de behoefte iets concreets voor de wereld te doen. We gaan rock bottom met de mensheid als we niet oppassen. Hoe we met elkaar omgaan, wat we uitstoten, hoe we vluchtelingen behandelen…”

Kunnen films bijdragen aan het verbeteren van de wereld? “Kunst is een manier om ons gedrag te onderzoeken, verbinding te maken met anderen. Ik wil dat films mensen inzicht en troost bieden, en kracht geven. Het mooiste is als je door een film je menselijkheid weer voelt”

Hoe is dat met Marionette, waarin je een Amerikaanse kinderpsychiater speelt die naar Schotland verhuist en dan een geheimzinnige patiënt krijgt? “In de eerste plaats is het een vet lekkere psychologische thriller, daarnaast hoop ik dat de film mensen aanspoort na te denken over de vraag in hoeverre ons leven wordt beheerst door krachten buiten onszelf. In hoeverre we een vrije wil hebben en hoe we ervoor kiezen met die wil om te gaan.”

Dat klinkt als iets dat je vader ook gezegd zou kunnen hebben. Lachend: “Ja, ik hoorde het ook!”.

Marionette is nu in de bioscoop te zien en vanaf 6 november [2020] bij Pathé Thuis.