De Volkskrant, 31 januari 2011
Alle mensen doen het, het lucht op en het is een sociaal bindingsmechanisme. Aldus de Tilburgse hoogleraar Ad Vingerhoets, afgelopen zaterdag in de Volkskrant over zijn boek Tranen (uitgeverij Bert Bakker). Mannen huilen vaker bij positieve gebeurtenissen en vrouwen uit machteloosheid. Vrouwen doen het vier tot acht keer zo vaak als mannen, die gemiddeld eens per twee maanden huilen.
Dat laatste lijkt me nog betrekkelijk vaak, althans als ik mijn eigen gesnotter in ogenschouw neem. Hoewel… De laatste keer dat ik natte wangen heb gehad is alweer meer dan vier jaar geleden, daarentegen heb ik wel regelmatig wat ik maar noem ‘een powersnik’. Dat is wanneer een huilbui in één ademtocht wordt samengeperst, als een stoomketel die kortstondig afblaast.
Afgelopen week hadden de tranen der machteloosheid de overhand. Soms lucht het zéker niet op om te huilen. De moord op de Oegandese homoactivist David Kato (43), die in zijn eigen huis door een indringer met een steen de kop werd ingeslagen, nadat een tabloid genaamd Rolling Stone een lijst van homoseksuelen had gepubliceerd. Dit deed het blad na een bezoek van een groep Amerikaanse evangelisten. De slechtheid van het geloof kent geen grenzen. Fanatieke christenen verstoorden zelfs Kato’s begrafenis, waar nabestaanden huilden om zijn dood. Wee de moed van David Kato.
Over naar Spanje, waar vorige week driehonderd families aangifte deden van babyroof. Naar schatting dertig- tot driehonderdduizend kinderen zouden tussen de jaren dertig en tachtig zijn gestolen, met medeweten van autoriteiten en geestelijken. Het doel was ‘het Spaanse ras’ te zuiveren van communistische invloeden. Nonnen en priesters hielpen mee baby’s van arme gezinnen en alleenstaande moeders te roven en onder te brengen bij ‘goede families’. Tegen de radeloze moeders en vaders werd gezegd dat hun kinderen waren overleden. Wee het leed van al die ouders.
Over naar Iran, waar dit weekeinde de Nederlands-Iraanse Zahra Bahrami (45) plotseling werd geëxecuteerd, terwijl haar rechtszaak nog niet was afgerond. December 2009 bezocht zij familie in Iran, waar ze werd gearresteerd omdat ze zou hebben gedemonstreerd tegen het regime. Volgens de Iraniërs werd ze gedood om de drugs die ze in bezit zou hebben gehad. Wee het lot van Zahra Bahrami.
Over naar Afghanistan, Kunduz. Deze week zond BBC News beelden uit van een steniging die zes maanden geleden plaatsvond in een gebied waar de Afghaanse politie geheel afwezig is. Op het filmpje, dat ook op de Nederlandse tv werd uitgezonden, zagen we de executie van een 25-jarige vrouw genaamd Siddqu en haar 6 jaar oudere geliefde Khayyam. Zij wilden met elkaar trouwen, maar omdat ze geen toestemming kregen van hun families vluchtten ze naar Pakistan. Hierop lieten de families weten alsnog akkoord te gaan. Bij terugkomst werd het liefdespaar direct gearresteerd en berecht.
In het filmpje zien we Siddqu tot haar middel in een kuil staan. Terwijl een islamitische geestelijke hun doodvonnis uitsprak, riepen volgens een ooggetuige de twee geliefden met een tot de verbeelding sprekende moed ‘dat ze van elkaar hielden, wat er ook zou gebeuren’. Twee minuten later kleurde de blauwe boerka van Siddqu rood van bloed.
Dido en Aeneas. Tristan en Isolde. Laten we ons ook de hartstocht van Siddqu en Khayyam blijven herinneren, Wee de liefde die gevoeld wordt tot de dood.