Het Parool, 7 april 1995
Boekrecensie: Gary Indiana: Huurjongen, Contact, ƒ 29,90
Ik geloof niet dat ik de afgelopen tijd een ranziger boek heb gezien dan de roman Huurjongen Van de Newyorkse kunstcriticus Gary Indiana, qua omslag bedoel ik. Op het voorplat prijkt een blonde, brede, jongensverleidelijke Adonis die met een lapje zijn geslachtsdeel schoonveegt, terwijl het beeld hier en daar met sperma-achtige vlekken is bezoedeld. Dit moet een deel zijn uit de homoreeks van uitgeverij Contact! Laat mij bekennen dat ik nimmer een boek uit deze serie heb gelezen, niet uit onwil, maar – ik geef toe – uit een licht gevoel van gêne het zelf te moeten aanschaffen (ik heb te weinig kennissen die deze boeken achteloos op salontafeltjes laten slingeren). Gelukkig ben ik als recensent ook maar een simpele huurjongen, waardoor ik Indiana’s roman – of ik dat nu leuk vond of niet – over de post ter bespreking kreeg opgestuurd.
Wat een ontdekking! Hoe kon ik mij zo door een omslag laten misleiden? De hoofdpersoon van Huurjongen heet Dannv, en al na een paar bladzijden te hebben gelezen, benoemde ik hem tot een van mijn meest favoriete personages die ik heb leren kennen.
Wat een vent!
Wat een vertelkracht!
Wat een stijl!
wat een humor!
Danny studeerde bouwkunde Fanse tuinbouw en westerse architectuur, werkt als ober in het trendy restaurant De Emerson Club, helpt een glossy fotograaf en verdient zijn geld voornamelijk r zich te verhoereren aan mannen en andere mensen. Wat hem zo bijzonder maakt, is de manier waarop Danny vertelt: even bot, cynisch, grof, koel en scherp, als humoristisch, sarcastisch, hilarisch, diepzinnig, ontluisterend en gevoelig.
De eerste vijftig bladzijden van het boek vond ik (hoe zeg ik dit zonder negatief te worden) een absolute verrukking. Zelden heb ik iemand zo schaamteloos over zijn leven horen vertellen als Danny over zijn escapades in het land van de mannenmodellen, de herenliefdes, de snelle kontseks en het aflikken van grote tenen. Genadeloos beschrijft Danny zijn klanten en hun aberraties (een paar centimeter kan een hoop uitmaken in deze business’), zijn fitnessende tippelvrienden (‘Nou ja, dat is inderdaad wat ze hebben, een lichaam, je kunt het net zo goed trainen nu je het hebt, vooral als je hersens het vermogen van een lege zaklantaarnbatterij hebben’), en de bescheten highbrow-scene die hij moet bedienen.
Vaak heb ik hardop zitten schateren, bijvoorbeeld om de scène waarin Danny de fotograaf Bruce moet helpen bij het arrangeren van foto’s voor een voedselblad: “Vanmiddag had Bruce een bord fudge nodig, chocolade-fudge met walnoten, we probeerden van alles, we stuurden een medewerker naar vijf verschillende zaken om fudge te kopen, en het zag er allemaal net niet goed uit, en Bruce, die voortdurend klysma’s krijgt van zijn slavenmeester, vond er totaal niks raars aan om te vragen wie er moest kakken en wat ze met de lunch hadden gegeten. Dus raad eens wiens drol er op de uitklappagina van Cuisine ligt als onderdeel van de kerstmagie?”
Als Danny vertelt over zijn klanten is hij meer dan genadeloos. Neem een schrijnende passage als deze: “En de hoerenlopers zijn dol op praten. Sommigen kletsen de hele avond de oren van je hoofd en zeggen dan hoe leuk het was je te hebben ontmoet (…). Of hij wil elk detail van jouw leven horen. Ik denk dat ik wel een miljoen levensverhalen van hoerenlopers heb gehoord en ook nog een miljoen levensverhalen van hoeren, en als je al het geouwehoer er afschraapt is het verhaal van de hoerenloper altijd ‘Ik ben eenzaam’ en dat van de hoer ‘Ik kom uit een dysfunctioneel gezin.” Dit gaat natuurlijk over homoseksjuwele seks, maar meer nog over het leven.
Jammer aan Huurjongen is dat het Danny niet lukt het hele boek lang virtuoos te leuteren over zijn belevenissen in de drugs- en gayscene van New Vork. Na een bladzijde of vijftig gaat er langzaamaan een intrige meespelen, een plot, een soort misdaadverhaal. Chip, een tippelvriend die er genoeg van heeft oude mannen op zijn lul te laten roteren, ontmoet de rijke, vreemde arts Crashnitz. Deze man blijkt samen met de prostitueuze verpleegster Mavis Montgomery op criminele wijze te handelen in organen. Chip en Danny raken verzeild in een ontvoeringszaak, die voor beiden grote gevolgen heeft.
Hoewel deze ontwikkelingen mij helaas minder konden boeien, vind ik Huurjongen, vooral in het begin, een bijzonder geslaagd boek over liefde en seks. Ik beloof bij deze dat ik mij in het vervolg niet meer zal laten afschrikken door de homo-erotische omslagen van deze reeks.