FNV Magazine, #1 2017
De aankomende Tweede Kamerverkiezingen trekken bij mij een gevulde lade met herinneringen open. Bij ons thuis was mijn vader ‘van de bond’ en mijn moeder ‘van de partij’. De verkiezingen brachten hen bij elkaar. Geen
gelukkiger tijd dan campagnetijd.
In het huidige gewricht is de vakbond niet meer gelieerd aan één specifieke politieke partij, maar in de jaren zestig en zeventig waren bond en partij twee vette dikke takken aan dezelfde boom. De derde tak — de omroep — was al doorgebogen en bijna afgebroken.
Ik herinner me voornamelijk de verkiezingen van 1977, toen Joop den Uyl als premier Nederland overtuigend door stormen had geloodst. Bij ons thuis heerste in aanloop naar 25 mei 1977 een verwachtingsvolle jubelstemming. Via de AbvaKabo had mijn vader een Volkswagenbusje geregeld met een grote luidspreker op het dak. Mijn vader, fanatiek klarinettist, had met geëngageerde medemuzikanten een speciaal verkiezingslied geschreven om potentiële kiezers over de streep te trekken.
‘Kies de minister-president!’, luidde het refrein, dat tig keer door de straten van onze woonplaats Dordrecht schalde. Ik herinner me vooral een zaterdagmiddag, waarschijnlijk een of twee weken voor de verkiezingen. Oom Bram — die natuurlijk geen echte oom was, maar volgens de merites van de jaren zeventig door mij wel zo werd genoemd — stuurde het afgetrapte busje, mijn vader rookte rechts bij het raam amechtig shagjes, en ik zat als tienjarige uitgelaten in het midden.
Regelmatig startte mijn vader de geluidsband met strijdliederen en jingles, die werden onderbroken door live ingesproken stemadviezen. Af en toe mocht ik in de microfoon met mijn jongensstem een boodschap piepen als ‘Voorwaarts, zonder te vergeten! Stem PvdA!’
Het moet indruk hebben gemaakt, want de partij won de verkiezingen glorieus met tien zetels. Toch ging het later allemaal mis. Na een slepende formatie werd de PvdA buiten de boot gehouden en ook het huwelijk van mijn ouders strandde. Net als — uiteindelijk — de liefde tussen ‘bond’ en ‘partij’.