‘Wedden om een euro dat je het lust?’
AD Magazine, 27 april 2019
Om deze foto’s te kunnen gebruiken, neem contact op met Shody Careman & @careman_fotografie
Rubriek: Gipharts kookeiland
Hoe groot is het verschil tussen ananas in blik en een verse ananas? Wat Ronald Giphart betreft: de eerste variant is werkelijk niet te eten, de tweede verrukkelijk.
Ingeblikte ananas is een manier van de Schepper om mensen te straffen voor al het leed dat zij veroorzaken. In mijn jeugd stonden ananaspartjes dan ook op de eerste plek van ‘vieste ingrediënten ooit’, meteen gevolgd door rozijnen en krenten, en gekonfijte kersen. Na jaren ben ik nog steeds geen fan van ananas uit blik. Omdat ik mij afvroeg of ik de enige was die er zo over dacht, stelde ik de vraag op Twitter. Welke ingrediënten riepen vroeger als kind de meeste aversie op?
Met de antwoorden had ik makkelijk drie columns kunnen vullen. Een kleine samenvatting: gember, rode bietjes, koriander, zilveruitjes, asperges uit pot, bebogeen, linzen, lever, Smac, mandarijntjes uit blik, theeworst, de vellen op Saroma-pudding, braadharing, koffiemelk, witte saus, gekookte worteltjes, rabarber, spruiten, namaak-amandel spijs, peultjes, zult, de witte vetrandjes van Berliner-worst, augurk en kaas op een prikkertje, gortepap, gebakken paling, Klop-Klop, rode kool, bruine bonen, sandwichspread, bananenschuimpjes, gemberbollen, nou ja, enzovoort.
Ik vertelde mijn jongste zoon van mijn twitterpeiling en hij zei: ‘Ik vind ananas uit blik óók het allerviestst wat er is.’
‘Terwijl vérse ananas ongelooflijk lekker is.’
‘Nee’, zei mijn zoon. ‘Dat is smerig.’
We kregen hierover een discussie, waarin ik hem probeerde te overtuigen dat de smaak van verse ananas werkelijk niet te versmaden is. Mijn zoon zei dat hij dat nooit in zijn leven ging eten. Omdat ik een goede ouder wil zijn – of eigenlijk omdat ik de discussie wilde winnen – nam ik de dag erop van onze groenteboer twee ananassen mee. In het bijzijn van mijn zoon begon ik de vrucht te schillen. Mijn zoon was nog steeds niet geïnteresseerd, ook niet toen ik hem een sappig stuk presenteerde, dat daarbij heerlijk geurde.
Ik nam zelf een hap.
‘Walgelijk’, zei hij.
‘Ik durf te wedden dat je het lekker vindt.’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Oké, je krijgt een euro als je een hap neemt en als je het dan werkelijk niet te knagen vindt, mag je die munt houden.’
Mijn zoon stemde in met de deal en nam met veel afgrijzen een hap.
Terwijl hij kauwde zag ik meteen aan de blik in zijn ogen dat hij verrast was door de smaak.
‘Lekker?’ vroeg ik.
Hij schudde vol afkeer van niet, en nam mijn euro aan. Hij riep nogmaals dat hij het weerzinwekkend vond. Een minuut later kwam hij vragen of hij nog een stukje mocht – zo vies vond hij het.
Imfulafula, oftewel ananasbier
Voor ongeveer 7 liter
Bereidingstijd: 1,5 dag
- 1 grote ananas
- 1 liter lauwwarm water
- 550 g suiker
- 60 g rozijnen of krenten
- 7 g (2 tI) gedroogde gist
Dit recept is geleend uit The African Kitchen van Josie Stow en Jan Baldwin. Imfulafula betekent ‘rivier rivier’, en de drank heeft deze naam omdat mensen na het nuttigen de moed hebben een stromende rivier over te steken.
Was de ananas goed en schil de vrucht. We gebruiken alleen de schillen. Snijd de schillen in stukjes, meng ze in een grote schaal of emmer met lauw water, suiker en rozijnen. Strooi de gist er bovenop, zonder te roeren. Laat de emmer een halfuur staan. Roer goed, doe een schone doek over de emmer en zet deze een dag weg op een koele plaats. Zeef de drank daarna door een kaasdoek en giet het vocht in plastic containers, kannen of petflessen (gebruik voor de zekerheid geen glaswerk). Laat alles twaalf uur onafgedekt staan. Draai dan de doppen op de flessen en zet het bier koud. Binnen twee dagen opdrinken.