de Volkskrant, 10 jun i 2008
We zijn zaterdagmiddag aangekomen in het Noord-Normandische Cany-Barville, waar onze familie een vakantiehuisje heeft. In hun ondoorgrondelijke wijsheid hebben de autoriteiten de Utrechtse basisscholen in juni een extra week vrij gegeven. Hoera.
Het eerste wat ik zaterdagmiddag deed: het meegenomen tv-toestelletje aansluiten. ‘Hándig… zonder antenne’, zei mijn vrouw, toen alle kanalen niets dan een lawaaierige lawine beeldprut gaven. Het was anderhalf uur voordat het EK begon. Vlug reed ik naar een winkel in elektronische apparatuur, in het centrumpje van Cany-Barville.
‘Je cherche une eh…’, begon ik, en toen kwam ik erachter dat ik niet wist wat ik zocht, in het Frans. ‘Antenna’, stamelde ik, met een vreemde Italiaanse tongval. Een beetje autistisch zwaaide ik vervolgens met mijn armen, ik maakte een paar poep- en rochelgeluiden, en vijf minuten later rekende ik voor 24,50 euro een ruimtevaartachtig apparaat af dat televisiesignalen kon versterken: de Saturna II, een antenne d’intérieur électronique (gain élevé: 36dB).
Toen ik de zaak verliet riep de verkoopster me na dat deze regio – waar het overigens altijd regent – geen analoog televisiebereik meer heeft. Televisie kijkt men hier met behulp van kabel of een parabolique. Ze bood aan mijn Saturna II weer terug te nemen, maar tegen beter weten in introduceerde ik een nieuw Frans woord: ‘Non, non, non, c’est mon risico.‘
De wedstrijd van Zwitserland tegen Tsjechië was al een half uur bezig toen we compleet onverwachts zowaar een snipper beeld kregen. Dat was toen ik met twee verlengsnoeren mijn Saturna op de vliering had gestald.
‘Voetbal!’, riep mijn vrouw uit de huiskamer. Ik vloog naar beneden, maar daar aangekomen was de ontvangst alweer verdwenen. ‘Je had ook moeten blijven staan’, riep mijn vrouw teleurgesteld.
Tijdens het begin van de wedstrijd Portugal – Turkije had ik – met het verbetene van een verslaafde – een stuk of twintig posities uitgeprobeerd, waarbij ik mijn kinderen had ingeschakeld om in de buurt van de antenne te blijven. Het gaf een vreemd nostalgisch gevoel: zo moeten onze voorouders zich hebben gevoeld in de beginjaren van de Hilversumsche Draadloze Omroep. En toen gebeurde er een klein wonder: de Britse zender ITV Sport kwam plotseling over het Kanaal gewaaid. In zwart-wit en zonder geluid zagen we een schokkerige flard van de wedstrijd. Een minuut of twee, want toen begon het weer te regenen en wilden mijn kinderen zelf voetballen, op hun Nintendo.
Plan B was de wereldontvanger. Je zou zeggen dat een evenement dat Zo Ontzettend Belangrijk is, integraal wordt uitgezonden door onze duurbetaalde Wereldomroep. Ik zette de radio aan en hoorde iemand het hebben over ‘de selectie’. Bingo, dacht ik, maar het bleek te gaan om André Rouvoet die in een betoog van een half jaar het middeleeuwse standpunt van de ChristenUnie inzake embryoselectie mocht toelichten. Lekker belangrijk, als ieder moment Christiano Ronaldo kan scoren.
Zondag heb ik de antenne op ieder vierkante centimeter van ons terrein neergezet, maar het beeld was definitief verdwenen. Het begon te dagen: hoe moet dat nou, maandag, tegen de Italianen? Er welde een groot zelfmedelijden in mij op. Mijn vrouw zei opbeurend dat als Oranje zou worden ingemaakt, we daar ook geen getuige van hoefden te zijn. ‘En wat nou als ze de wedstrijd van de eeuw spelen?’, snauwde ik.
Over een uur begint de wedstrijd. Met een vriend heb ik afgesproken dat hij me het verloop zal sms’en, en zo kunnen we het toch een beetje volgen. Dat is als ik tenminste in de keuken ga staan, links naast de koelkast. Want daar heeft mijn telefoon bereik. Mits het niet regent. Wat het hier overigens altijd doet.
Martin Bril is afwezig en wordt vervangen door Ronald Giphart