Dit recept komt uit kookboek De wereld thuis (2020).
Soort gerecht: soep
Land van herkomst: Verenigde Staten
Aantal personen: 4
Bereidingstijd: 1 uur
INGREDIËNTEN:
BENODIGDHEDEN
BEREIDINGSWIJZE:
Controleer of alle mosselen goed zijn (zie het recept Moules au roquefort op bladzijde 214). Leg ze in een pan, samen met de uien, de sjalotjes, de boter, 4 eetlepels peterselie, het laurierblad, de knoflook, de cayennepeper, de tijm, een snufje peper en zout en de witte wijn. Laat de mosselen met deksel erop 8 à 10 minuten gaar stomen.
Leg een kaasdoek over een schaal en giet de mosselen in de doek om de mosselbouillon op te vangen (je kunt ook een fijne zeef gebruiken). Dit wordt de basis van de soep.
Haal de mosselen uit de schelpen en bewaar onder aluminiumfolie. Doe de mosselbouillon terug in de pan, voeg slagroom en visbouillon toe en breng het mengsel langzaam roerend aan de kook.
Haal de pan van het vuur, wacht 1 minuut en voeg dan eidooiers toe. Roer nog even zachtjes door. Verdeel de mosselen over vier borden, schenk de soep erbij en garneer met peterselie.
DE ONDUIDELIJKE HERKOMST VAN EEN WERELDSOEP
Volgens andere bronnen was de soep niet vernoemd naar een of andere verwaande grootkapitalist, maar naar ene Bill, een Amerikaanse onderofficier die in Normandië verzot was geraakt op een plaatselijke mossellekkernij genaamd mouclade.
OP HET AMERIKAANSE EIIAND KEY WEST – WAAR WE VAKANTIE VIERDEN en ik research deed voor een hoofdstuk uit mijn roman Alle tijd – struinden we over de beroemde uitgaansstraat Duval Street, jarenlang de hotspot van schrijver/drinker/womanizer Ernest Hemingway. Twee kilometer lang wisselen daar cafés, nachtclubs, bordelen, restaurants, stripclubs en homobars elkaar gebroederlijk af. Een Frans eethuis had een menukaart waarop vreemd genoeg ook Thaise en Italiaanse gerechten stonden. Een van de geserveerde soepen heette Billy Bi, een opmerkelijke naam die ik later op de hotelkamer toch even opzocht.
Billy-bi (ook geschreven als billi bi, billy-bye, billi-by of billy bye) bleek een Frans-Amerikaanse mosselsoep waarvan de herkomst – zoals van zoveel gerechten – onduidelijk was. De soep zou geïnspireerd zijn op een mosselcrème uit Normandië, maar ik vond nog andere oorsprongsverhalen.
Volgens de populairste anekdote had het chique restaurant Maxim’s in Parijs in het begin van de vorige eeuw als stamgast een Amerikaanse miljardair genaamd William B. Leeds. Bill, zoals Amerikanen William afkorten, was steenrijk geworden met de handel in tin en had een voorliefde voor de fluweelzachte mosselsoep die Maxim’s serveerde.
Terug in New York vertelde de zoon van William B. Leeds – die onhandig genoeg ook William B. Leeds heette – aan diens favoriete chef dat hij en zijn ouweheer destijds zo hadden genoten van een Parijse mosselsoep. De Franse kok Pierre Franey van het wereldberoemde restaurant Le Pavillon in Manhattan, liet zich inspireren door dit verhaal en creëerde voor zijn lievelingsgast een zalvige mosselcrème: de geboorte van de fameuze ‘Bill B. ’s soupe’, later verbasterd tot billi-bi.
Volgens andere bronnen was de soep niet vernoemd naar een of andere verwaande grootkapitalist, maar naar ene Bill, een Amerikaanse onderofficier die in Normandië verzot was geraakt op een plaatselijke mossellekkernij genaamd mouclade. Toen Bill met zijn bataljon moest afzwaaien naar elders werd hij in een plaatselijk restaurant door de lokale bevolking getrakteerd op een vaarweldiner, waarvan uiteraard een van de gerechten deze traktatie was, die men uit genegenheid had omgedoopt tot ‘Billy bye bye soupe’.
Hoe het ook zij, de soep werd als billi-bi in 1961 in één klap beroemd in Amerika na de publicatie van het recept in The New York Times, door de destijds toonaangevende eetschrijver Craig Claiborne.
Inmiddels zijn er vele billi-bi -varianten en kan de soep zowel warm als ijskoud worden gegeten. In ons vakantiehuis in Normandië maakte ik vorige zomer een variant die ik had samengesteld uit verschillende billi-bi-recepten die ik her en der was tegengekomen. Mijn familie (de grootouders van onze kinderen hadden zich ook gemeld) was aanvankelijk sceptisch over mijn omschrijving van de soep, maar toen ik het resultaat serveerde verdween alle twijfel en voelden we de verrukking die ooit wellicht zowel William B. Leeds als een onderofficier genaamd Bill moeten hebben gevoeld. Wat een wereldsoep!