Kijk Magazine, april 1998, nummer 4
De mens heeft (net als alles wat leeft) maar één drift: overleven. Daartoe eet en drinkt hij, ademt hij, vecht hij en plant hij zich voort. Nu de menselijke samenleving op alle fronten vermechani- en verdigitaliseert, is het niet vreemd dat ook bij die laatste overlevingsdrift de techniek een steeds grotere rol gaat spelen.
Alleen al bij bevallingen staan er in ziekenhuizen peperdure machines klaar om baby’s op aarde te zuigen, knippen of snijden, maar ook in de aanlooproute naar een zwangerschap (zeg maar de nuttige sex) gaan de technologische ontwikkelingen erg snel (IVF-bevruchting, impotentie-pil, klonen, enzovoort). Daar wil ik het in deze column niet over hebben, maar wel over de fysiek-mechanische kant van de voortplanting: de vertechnisering van nutteloze seks (seks die in de verte te maken heeft met de drift om te overleven, maar ook niet meer dan dat).
Sex en techniek hebben nooit erg veel met elkaar te maken gehad. Goed, er komen enkele mechanische wetten kijken bij het laten trillen van een vibrator, enkele scheikundige wetten bij het vervaardigen van glijmiddel en condooms, maar daar bleef het lange tijd bij. De laatste decennia is dit veranderd. Naast de opkomst van ‘vieze communicatie-technieken’ als de ‘vieze video’ en het ‘vieze telefoongesprek’ is er de onmiskenbare hegemonie van de ‘vieze computer’.
Dat Internet zo aanslaat is bijvoorbeeld uitsluitend en alleen maar te danken aan het enorme aanbod ‘vieze pies’ (meer dan 60 procent van de data traffic, naar ik me heb laten vertellen). De computer en seks beginnen elkaar steeds beter te kennen.
Een dik aantal jaar geleden verscheen de film Weird Science, waarin twee techno-nerds die geen meisje konden krijgen er zelf eentje ontwikkelden. Via ingenieuze computerprogramma’s, ingewikkelde berekeningen en nogal absurde nieuwe technologieën lukte het hen een Ideaal Meisje te scheppen. Uiteraard liep dit sprookje verkeerd af, want toen het prachtige geestje eenmaal uit de computerfles vloog, bleek ze inderdaad net zo betoverend, geil, perfect en fataal als de jongens haar hadden gecreëerd. Een bitch kortom, een vrouw die voor de kneuterige techneutjes echt geen partij was. De jongens zochten hierop twee minder vampachtige leeftijdgenoten en eeuwige liefde was hun deel. De moraal van deze film luidde dan ook dat echte liefde niet iets is tussen mensen en machines, maar tussen mensen onderling, en dat mensen hun fouten mogen hebben (of zoiets, ik verzin ook maar wat).
Weird Science was een grappige vorm van weird science-fiction, maar dat er via de computer verleidelijke vrouwen en mannen geschapen kunnen worden is inmiddels realiteit. Dat noemen we ‘teledildonics‘, een erotische vorm van ‘silicon simulation‘. In mijn boek Het feest der liefde beschrijf ik hoe het werkt: een man en een vrouw (of ieder apart) worden in een soort elektronisch data-duikerspak gehesen dat volgebouwd is met kleine motoren en vibrerende elementen en natfluwelen sluisjes. De man en/of vrouw dragen cybergloves waardoor een computer al hun bewegingen registreert. Via hun fiber-optic helmets zien ze een digitale weergave van een wereld, en na installatie kunnen ze bij elkaar lichaamsdelen bewegen en elkaar liefkozen. [Red.: lees dit verhaal De wereld van de dingen die we niet hebben gedaan uit Playboy, november 1994]
Met dit systeem is het bijvoorbeeld mogelijk via twee computers en een telefoonlijn de liefde te bedrijven op grote afstand. Ook kan men zich overgeven aan de meest wilde fantasieën, want de digitale representatie valt natuurlijk makkelijk te manipuleren. Zo is het erg simpel te programmeren dat de partner op het driedimensionale scherm niet de eigen partner is, maar een havenarbeider, Hans van der Togt of vijf Spice Girls tegelijk.
Kreunen en vuilbekken
In Japan hebben ze onlangs het prototype van een sexbot ontwikkeld, een mensvormige robot die lekker zacht, warm en buigzaam is. Op de juiste plaatsen heeft deze machine gaten en geërecteerde uitstulpingen en daarnaast is een digitaal geluidssysteem ingebouwd om natuurgetrouw erotisch te kreunen en vuilbekken. Het is slechts een prototype, maar in het wetenschappelijke tijdschrift The Futurist is zelfs al nagedacht over de gevolgen die de invoering van deze sexomaat zou kunnen hebben.
Dat dit niet overbodig is bewijst het feit dat in Japan een virtueel meisje nummer 1-hits scoort en huwelijksaanzoeken krijgt. Wat als dit virtuele meisje verandert in een daadwerkelijke sexmachine, die altijd aanwezig is, altijd opgewonden (tenzij er een stroomstoring is natuurlijk), altijd trouw en altijd veilig? Zullen huwelijken niet kapotgaan omdat mannen liever de liefde bedrijven met hun sexbot dan met hun vrouw? Zullen mensen niet verslaafd raken aan de omgang met hun robot, en zo ja: zullen ze zich verenigen in de A.S. (Anonieme sexbotverslaafden)? Zal seks met de computer zo lekker zijn dat mensen zich liever op deze manier diverteren (een dure manier om ‘sex hebben’ te zeggen) dan met elkaar? Zal het geboortecijfer teruglopen? Zullen er minder prostituées komen? Zal een ’tamagotchi-sexbot’ een uitkomst zijn voor pedofielen? Zullen er mensen zijn die nooit intermenselijke sex hebben gekend? Binnen tien jaar krijgen jullie antwoord op deze vragen.