Dit recept komt uit kookboek De wereld thuis (2020).
Soort gerecht: nagerecht
Land van herkomst: Italië
Aantal personen: 6 à 8
Bereidingstijd: 30 minuten (plus minimaal 2½ uur in de koelkast)
Dit is zo’n recept waar in ons gezin de meningen over uiteenlopen, you love it or you hate it. Het besluit om het in dit kookboek op te nemen kwam uiteindelijk van de producente van dit boek. Zij vond het echt lekker, en dat terwijl ze niet eens van panna cotta houdt…
BENODIGDHEDEN
BEREIDINGSWIJZE:
Snijd 1 komkommer in kleine stukjes. Doe in een pan met 110 gram suiker, de slagroom en de munt. Verwarm dit al roerend en haal de pan van het vuur als het geheel bijna kookt. Laat de inhoud afkoelen en zet minimaal 2 uur afgedekt in de koelkast.
Pureer het afgekoelde mengsel in de keukenmachine of blender.
Week de gelatine in koud water.
Verwarm wat van de komkommerroom in een steelpan en doe de gelatine erbij.
Schenk de rest van de room erbij en roer goed door.
Schenk de room over in glazen of kommetjes en laat opstijven in de koelkast.
Verwarm de overige 100 gram suiker in 100 ml water totdat de suiker is opgelost en laat afkoelen.
Schil linten van de andere komkommer en leg deze minimaal 15 minuten in het suikerwater.
Garneer de panna cotta met opgerolde komkommerlinten.
MIJN VADERS CLAIM TO FAME
Zijn claim to fame was een aardappelgerecht dat wij Röbsti noemden, vernoemd naar zijn voornaam Rob.
TOEN IK VOOR HET EERST EEN VRIENDIN MEE NAAR HUIS NAM OM voor te stellen aan mijn familie, ontving mijn vader het meisje voorkomend. Nadat we op de bank hadden plaatsgenomen met thee en koekjes verdween hij naar de keuken. Hij kwam terug met een grote plastic bak waarin aardappels lagen en daarop een aardappelschilmesje.
‘Zo, laat jij maar eens zien wat je kunt,’ zei hij, terwijl hij de bak aan mijn vriendin gaf. Mijn vader vertelde dat toen mijn moeder ooit kwam kennismaken zij van mijn oma ook had moeten tonen hoe goed ze aardappels kon schillen en wat ze waard was in de keuken. Mijn toenmalige vriendin talmde niet en pakte zonder met haar ogen te knipperen het aardappelmesje aan.
Mijn vader stamde uit de tijd dat de keuken per definitie werd bestierd door de vrouwen des huizes. Tijdens zijn leven veranderde dat. Nadat mijn ouders in de jaren zeventig gingen scheiden en ik bij mijn vader bleef wonen, werd er plotseling iets van hem verwacht dat hij zijn leven lang niet had geleerd: zichzelf en mij voeden. Aanvankelijk bestond zijn kookkunst uit het opentrekken van blikken witte bonen, bruine bonen, kapucijners en zakjes aardappelpuree, tot ik aangaf dat ik daar gillend gek van werd.
Nu is het moeilijk om een oude hond nieuwe trucjes te leren en daarbij kampte mijn vader ook nog eens met een levenslang gekoesterd autoriteitsprobleem. Zodoende weigerde hij zich door kookboeken en recepten te laten vertellen hoe hij gerechten moest bereiden, maar hij was wel genegen dingen uit te proberen en zelf creaties te bedenken.
Na een paar jaar oefenen en proefkoken had hij het kunstje onder de knie. Zijn claim to fame was een gerecht dat wij Röbsti noemden, vernoemd naar zijn voornaam Rob. Op 11augustus – de verjaardag van wijlen mijn vader – publiceerde ik het recept in mijn vaste kookrubriek. De avond dat mijn bijdrage in de krant stond had ik een reservering bij De Keuken Van Gastmaal op de Utrechtse Biltstraat, een van onze favoriete eethuizen aller tijden. Chef Erik van den Eijnde moest in zijn reserveringsboek hebben gezien dat Mascha en ik kwamen eten, want voor de maaltijd kregen we als amuse een mini-uitvoering van… mijn vaders aardappelschotel. Nu ga ik redelijk stoïcijns door het leven, net als mijn vader, maar toch schoot ik toen even vol. Al was het maar omdat Eriks aardappelkoek zich makkelijk kon meten met die van mijn ouweheer.
Nu was het die 11e augustus zinderend warm. De meeste koks hebben niet per se een voorliefde voor broeierige zomers, zeker niet als de temperaturen ook ’s avonds tegen de dertig graden lopen. Daarom serveerde Erik een ijskoude Spaanse gazpacho en experimenteerde hij met tzatziki en andere verkoelende schotels. Hij sloot die avond af met een nagerecht dat mij werkelijk van mijn sokken blies: komkommer-panna cotta. Ik was hierover zo verrukt dat ik Erik om het recept vroeg.