Dit recept komt uit kookboek De wereld thuis (2020).
Soort gerecht: hoofdgerecht
Land van herkomst: Suriname
Aantal personen: 4
Bereidingstijd: 2 uur, 40 minuten (waarvan 45 minuten stoven en 1½ uur in de oven)
INGREDIËNTEN:
VOOR HET KOMKOMMERZUUR
BEREIDINGSWIJZE:
Verhit in een braadpan de olie en een beetje boter en fruit hierin de ui en de knoflook 5 minuten.
Wrijf de kippenpoten in met peper, zout, de pimentpoeder, de nootmuskaat en de ketjap. Leg de kippenpoten in de pan en schep de tomatenpuree erbij. Schep goed om en bak ongeveer 5 minuten. Schenk vervolgens het water erbij, de kip moet net onderstaan. Voeg het maggiblokje en het pepertje toe en laat de kip met deksel op de pan 45 minuten pruttelen. Verwarm de oven voor op 175° C.
Haal de kip uit de pan, laat de poten even afkoelen en haal het vlees van de poten. Trek het verder uit elkaar. Doe het kippenvlees weer terug in de pan en voeg de pomtayer, de piccalilly, het sinaasappelsap en de suiker toe. Roer alles goed door en schep het mengsel in een beboterde ovenschaal. Leg er wat klontjes boter op en bak de pom in de oven in 1½ uur gaar.
Maak ondertussen het komkommerzuur. Snijd de komkommers in schuine dunne schijven. Breng in een steelpan het water met de azijn en de suiker aan de kook. Voeg de pimentkorrels, de kruidnagels, de laurier, de gember en een snuf zwarte peper toe. Laat op laag vuur 10 minuten koken. Laat het mengsel afkoelen en voeg de komkommer, rode ui en het pepertje toe. Breng op smaak met zout en zet tot het serveren in de koelkast. Serveer de pom met rijst en het komkommerzuur. Ook lekker op een knapperig broodje!
KIP ZONDER KLUIVEN
En natuurlijk was er pom in overvloed. Pom, een van de nationale Surinaamse gerechten, is een ovenschotel bereid met geraspte pomtayer of tayerwortel. Traditioneel wordt pom met het vlees van uitgebeende kippenpoten gegeten, prettig, want dan kan er tenminste niet worden gekloven.
DE WERELD IS ONDERVERDEELD IN MENSEN DIE VAN KLUIVEN HOUDEN en mensen die dat met weerzin vervult. Als jongen van acht logeerde ik eens op de Heiloose paardenboerderij van mijn tante, die vlak naast een complex lag dat niet anders kan worden omschreven als een fabriek: een verzameling immens grote hallen met daarin tienduizenden kippen.
Ik herinner me dat ik van een van die vakanties een geslachte kip mee naar huis nam, waar vooral mijn moeder verguld mee was. Ik niet. Niet omdat ik niet van kippenvlees hield, maar omdat ik een ongelooflijke hekel had aan kluiven.
In mijn afkeer zal ik zijn geïndoctrineerd door wijlen mijn vader, die er ook niet tegen kon. Mijn moeder en zus dus wel. Ik kan me nog de avonden voor de geest halen dat mijn moeder een hele kip had bereid, die door haar aan tafel vakkundig werd ontleed. Daar had ze bij een Frans instituut een cursus voor gedaan. Bouten, drumsticks, vleugels, filets… alle onderdelen werden door haar uitgespreid op een schaal.
Mijn vader en ik aten van die gedeconstructiveerde fladderaar alleen de filets, ondanks de bezwering dat poten en bouten veel meer smaak hadden. Mijn zus en moeder gaven zich over aan de rest van kip, ongegeneerd met hun handen.
‘Kluiven mag’, legde mijn moeder uit. Ze had ervoor geleerd, dus ze zou het wel weten. Patat, kaas, brood, kikkerbillen, kreeft, ja zelfs asperges mogen rustig uit de hand worden gegeten. En kip. Sterker nog kippenbouten móeten worden afgekloven, want als je alleen bestek gebruikt blijft er teveel vlees aan het bot zitten. Volgens de etiquette mag je daarbij ook best slurpgeluiden maken, want het is natuurlijk ondoenlijk om goed te kluiven zonder auditieve begeleiding. Met name dat laatste ergerde mij destijds misschien nog het meest.
Het lekkerste kipgerecht at ik ooit in Suriname, waar ik met een groep andere schrijvers op tournee mocht langs scholen. Suriname is misschien wel het beste eetland waar ik ooit ben geweest. Overal in Paramaribo waren eettentjes en straatkramen, waar we een keur aan smaken en gerechtjes konden bestellen. Salade van batjauw, cassave met komro komro tapoe asing, cassavechips en gefrituurd brood. Gefrituurd brood, waarom zijn we daar in Nederland niet opgekomen? BB met R, oftewel bruine bonen met rijst. Pindasoep. Bamikip. Saoto (er zijn op aarde zevenhonderdduizend Surinamers en er zijn dus zevenhonderdduizend manieren om saoto te bereiden). Alles in Suriname smaakte overweldigend goed. Op het terras van ’t Vat, een uitspanning in het centrum van Paramaribo, at ik zelfs een Surinaamse frikandel speciaal, in de overlevering bekend als ‘de allerbeste frikandel ter wereld’ (reistip).
En natuurlijk was er pom in overvloed. Pom, een van de nationale Surinaamse gerechten, is een ovenschotel bereid met geraspte pomtayer of tayerwortel. Traditioneel wordt pom met het vlees van uitgebeende kippenpoten gegeten, prettig, want dan kan er tenminste niet worden gekloven.
Hier het recept van Ronald Giphart en Mascha Lammes uit De wereld thuis: