Hij komt niet over als een politicus maar leidt wel de JOVD. Toch twijfelt Splinter Chabot over een politieke carrière. ‘Ik weet niet hoeveel er van mezelf overblijft als ik met allerlei belangen bezig moet zijn.’
Toen wij elkaar ontmoetten was jij 9 jaar. Bart Chabot, jouw vader, en ik waren met Martin Bril aan het repeteren voor onze eerste theatershow. Martin stuurde jou en je broer Storm de zaal uit omdat hij een heftig stuk over een bordeel ging voorlezen… Ja, dat herinner ik me ook! Van pappa moesten we verderop cola en een rolletje drop gaan kopen. Later zijn we stiekem die zaal toch weer binnengekomen, maar dat hadden jullie niet door.
Je hebt natuurlijk een verschrikkelijke rotjeugd gehad. Kun je daar iets over vertellen? Haha ja, het was heel erg, ja. Vooral met m’n vader.
Ik heb met eigen ogen gezien dat de Chabots zo’n beetje het meest liefdevolle gezin van Nederland is. Maar toch zijn mijn drie broers en ik best streng opgevoed, hoor. Toen ik 17 was, moest ik om 1.00 uur ’s nachts thuis zijn. Ik zei: pa, dan begint het pas! Zei hij: nou, ga je niet. Toen vond ik dat natuurlijk helemaal niks, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik denk dat ik het ook zo ga doen als ik zelf ooit kinderen krijg. We zijn een heel hecht, maar gesloten gezin. Dat komt deels door Barts bekendheid. Er komt bijna niemand bij ons over de vloer.
In al die jaren dat ik met je ouders bevriend ben, ben ik nog nooit bij jullie geweest. Ik denk dat thuis de enige plek is waar echte privacy is, waar je helemaal nergens rekening mee hoeft te houden. Als ik met mijn vader over straat liep, merkte ik dat hoofden draaiden. Je voelt de gedachten van anderen. Ik ervaar dat inmiddels zelf soms ook. Mensen hebben een idee van mij, en dat ervaar ik op straat. De media zorgen ervoor dat je als mens heel eendimensionaal wordt, terwijl je dat natuurlijk allesbehalve bent.
Jouw vader wordt natuurlijk altijd op zijn performance beoordeeld, z’n energie, z’n welsprekendheid, z’n armbewegingen, terwijl wij allebei Bart kennen zoals-ie ook is: een rustige en eigenlijk introverte man. Volgens mij is het voor de media moeilijk om meerdere kanten van iemand te laten zien. Wat je in het dagelijkse leven doet, verschilt van wat je op een podium of op tv doet. Een mens is een diamant met verschillende vlakken. Voor mensen in de publiciteit is het moeilijk om die diamant te kunnen draaien. Mijn vader is altijd helemaal zichzelf gebleven, dat heb ik van hem geleerd. Hij heeft me ook voorgehouden nooit negatief over andere mensen te praten. En dat ik me ervan bewust moet zijn dat ‘bekendheid’ op zich helemaal niets is. Pappa heeft weleens gezegd dat tv een warm bad is en die metafoor heb ik uitgebreid: de volgende dag zit er weer iemand anders in dat warme bad.
Nu zit jij erin. Ja, zo lang als het duurt. Ik krijg nu een tv-programma over politiek, ik mag soms aanschuiven bij talkshows, maar ik weet ook dat je daar geen overdreven waarde aan moet hechten. Als je dat doet, krijg je een tik op je neus.
Twee jaar geleden heb ik jouw vader voor de VARA gids geïnterviewd en toen vertelde hij openhartig over zijn getroebleerde relatie met zijn eigen vader en moeder. Zij behandelden hem heel hardvochtig. Het lijkt wel of jouw vader en moeder er alles aan hebben gedaan om dat bij jullie te voorkomen. Je woont zelfs thuis nog. De gedachte is dat wat je meemaakt doorwerkt in je leven. Ondanks de ouderlijke liefde die mijn vader nooit heeft gehad, heeft hij ons heel liefdevol opgevoed. Mijn ouders waren ondersteunend en stimulerend. De ouders van mijn vader heb ik nooit gekend. Ik heb mijn opa en oma nooit gezien, terwijl ze – bleek later – vlak bij mijn basisschool woonden. Zonder dat we het wisten, kwamen we ze weleens tegen in het bos of bij de apotheek. Dan zei pappa later dat zijn moeder net aan de andere kant van de straat stond. Als ik het nu zeg, krijg ik er kippenvel van.
Tot zover je jeugd… En dan moeten we het zo langzamerhand maar eens gaan hebben over die olifant in de kamer. Ik eh… denk dat jij mijn politieke functie bedoelt?
Juist! Je hebt drie broers. Een van jullie is schrijver in Amerika, de ander werkt voor NRC Handelsblad en de derde doet klinische technologie. En dan gaat de vierde de politiek in! Waar ging het mis? Bart associeer ik toch vooral met progressieve weldenkendheid. Hoe kan het dat daar een JOVD’er uit voorkomt? Haha… Nou, bij ons thuis ging het veel over politiek, er lagen kranten op tafel en het gesprek ging over die kranten. Als je mee wilde komen in het gesprek, moest je die lezen. Ik ben niet rechts en ik ben ook niet links. Ik vind de vrijheid om te doen en laten wat je wilt heel erg belangrijk. Ik ben liberaal.
Maar D66 is toch ook liberaal? Waarom koos je voor de VVD, een hybride partij met veel conservatieven in een zogenaamd liberaal jasje? Nou, ik zit bij de JOVD en die is toch echt onafhankelijk. Daarin zit voor mij de crux. Als je liberaal bent, ga je ervan uit dat mensen zichzelf kunnen ontwikkelen, dat iedereen die talent heeft dat zou moeten kunnen ontwikkelen. Ik had misschien ook bij de Jonge Democraten of de Jonge Socialisten gekund, maar die zijn niet onafhankelijk. Er zijn genoeg voorzitters van de JOVD geweest die later niet voor de VVD kozen. Ik ben natuurlijk niet het toonbeeld van conservatisme, laten we eerlijk zijn. Ik hou niet van de labels, maar mocht je me een label willen geven, dan ben ik iemand die gelooft in vooruitgang.
Voor een gemiddelde JOVD’er zie je er behoorlijk progressief en a-typisch uit. Je bent goed gesoigneerd, je draagt ringen. Ja, dat klopt, daar is in de politiek erg weinig ruimte voor. Het is mijn laatste jaar als voorzitter. Ik heb het met heel veel plezier gedaan, maar ik weet niet hoeveel er van mezelf overblijft als ik met allerlei belangen bezig moet zijn. Er zit soms opvallend weinig menselijkheid in de politiek. Hoe meer ik ervan leer, hoe minder ik denk: dat zou ik willen worden. Dat komt omdat ik over het algemeen heel vrolijk in het leven sta.
Maar je gaat toch wel politicus worden? Nou, daar heb ik mijn twijfels over.
Dat vind ik moeilijk om te geloven. Heeft dat met menselijkheid te maken? Je zou ook kunnen denken: daar ga ik voor zorgen! Er speelde een tijdje terug een kwestie van IS-kinderen die niet naar Nederland mochten komen. Haaks op het standpunt van de VVD zei jij in DWDD dat je vond dat liberalen altijd naar het individu moesten kijken. Hoe dat praktisch wordt uitwerkt: daar ga ik niet over. Dat is grote-mensenpolitiek Maar een kind dat ergens wordt geboren, kan er niks aan doen wat de ouders hebben gedaan. Ik weet niet of iedereen bij de VVD of de JOVD altijd even blij is met wat ik zeg in de media, dat hoort er ook bij. Je kunt nooit iets zeggen waar iedereen blij mee is. Je kunt volgens mij heel makkelijk kritiek verdragen als je echt hebt gezegd wat je zelf voelt. Hetzelfde geldt voor kinderen die al vanaf hun vroege jeugd in Nederland wonen. Het systeem zoals dat er nu ligt – wat Tim Hofman liet zien – is een blinde vlek in onze samenleving. Ik ben echt gechoqueerd door de machteloosheid.
Voor de Gay Krant schreef je een prachtige column over hoe je in Israël eerst een rabiate rabbi spreekt die zich zeer vernederend over homo’s uitlaat en hoe je vervolgens met een Joodsejongen hebt gezoend op een terras en daarna met hem zwalkte door de straten van Jeruzalem. Je hebt het schrijftalent vanje vader en ook diens openhartigheid. Nou, het kwam ook uit het hart. Hetzelfde als met die Nashville-verklaring onlangs. Ik begrijp het als je haat, geweld en armoede veroordeelt, maar om liefde te veroordelen gaat er bij mij niet in. Het was niet mijn bedoeling om mezelf publiekelijk te outen met die column. Ik zal niet snel zeggen ‘ik ben homo’, want ik ben niet per se homo, ik ben Splinter. Veel mensen weten het niet van mij. Vaak neem ik vriendinnen mee naar bijvoorbeeld DWDD. Laatst vroeg iemand of dat mijn vriendin is. Dan zeg ik ‘nee’, maar ik zeg er niet achteraan dat ik op mannen val.
Heb je een vriend? Nee! Ik ben single. Ik weet ook niet hoe dat komt. Veel bezig met werk en studie. Coco Chanel heeft ooit gezegd: ik denk dat ik nooit iemands vrouw zou zijn. De vraag is of ik ooit iemands man zou kunnen zijn. Dat weet ik niet. Ik word ook heel snel verliefd, als ik iemand kort zie in een restaurant, bij wijze van spreken. En ik heb een heel grote fantasie dus ik kan al getrouwd zijn voordat ik een man überhaupt heb gesproken. Verliefdheid kun je niet in een vaste vorm gieten, ik zie nu gloeiend metaal voor me, iets wat vloeibaar is, zwaar en log, niet zo vloeibaar als water, en het straalt, hitte. Het is magisch om te zien.
Mooi gezegd! Je bent een stilist. Je bent sowieso stylish, je draagt mooie kleren en bijpassende sokken. Je had in een column een opmerking over de schoenen van minister Hugo de Jonge, die zouden kunnen doen vermoeden dat hij op mannen zou vallen. In politiek Den Haag is het afwijkend als iemand iets vrolijks aan heeft. Daar word ik weleens gek van. Ik draag altijd vier ringen. Toen ik naar de UvA ging, kreeg ik een ring van mijn moeder. Ik kwam de les in en toen iemand één seconde naar mijn ring keek, heb ik hem afgedaan. Uit schaamte toch. Er zijn altijd hobbels in het leven waar je overheen moet. Er zijn nog veel meer onzichtbare hobbels, die voel je, dat zijn sociale constructies. Uiteindelijk ben ik mijn ringen weer gaan dragen. Deze is gemaakt door Storm, mijn broertje, zodat ik hem altijd een beetje bij me draag.
Je ontwerpt zelf kleding en je zei ergens datje soms heel extravagant gekleed zou willen gaan. Ik heb net een mooi Flamingo-pak gekocht. Op straat kan ik het bijna niet aandoen, want dan wordt er zeker geloerd. Toch ga ik het wel dragen. David Bowie en Prince zijn mijn grote voorbeelden, die waren in staat om elke keer weer over hun grenzen heen te stappen. Als iedereen wat van hen zou leren zouden we zoveel kleurrijker en vrijer zijn. Ik ben gevoelig en emotioneel, ik hou niet van conflicten. Je moet je harnassen als je door de buitenwereld wordt beoordeeld.
Toch lijkt het me zonde als je met deze instelling de politiek niet in wil… Je bent 22, je hebt een uitstekend verhaal over individuele vrijheid, je bent bewogen en creatief. Waarom begin je niet je eigen partij? De Splinterpartij, ja. Ik ben voor een politiek waarin je niet meteen overal een antwoord op hoeft te hebben. Antwoorden laten zich vaak beter rustig formuleren. Ik zou het mooi vinden als we ooit naar een politiek systeem gaan waarin er meer vragen worden gesteld, waarbij er ruimte is voor kwetsbaarheid.
Gaat jouw tv-programma over de menselijkheid van de politiek? Het wordt in elk geval geen belerende serie. Ik wil mensen laten zien. Politici worden door ons gekozen om de toekomst te bepalen. Je kunt de toekomst zien als een glazen bol waarin heel veel mist en sneeuw dwarrelt. In ons programma ga ik proberen wat van die mist op te lossen door de mensen achter de politici te laten zien. Een beetje licht werpen op die bol.
En als we tot slot nu eens naar de bol van jouw leven kijken? Ik hoop dat dat een bol is met heel veel confetti erin. Ik schilder zelf ook en in mijn werk zit heel veel confetti. Ik hou ervan. Als je hier op tafel confetti laat vallen, ligt het overal, overal zijn kleurtjes. Dat kunnen verschillende emoties zijn, verschillende ideeën. Ik hoop dat mijn bol niet vol zit met mist en sneeuw, maar vol met confetti.
CV
Splinter Chabot (Den Haag, 3 maart 1996) is de derde zoon van Yolanda en Bart Chabot, de dichter/tv-persoonlijkheid die 22 jaar geleden de Haagse burgerlijke stand moest zien te overtuigen van de rechtmatigheid van de Middeleeuwse voornaam. Splinter haalde zijn vwo-diploma aan het VCL in Den Haag. Hij is inmiddels student politicologie en theaterwetenschappen aan de UvA. Sinds 2017 is hij landelijk voorzitter van de JOVD, een politieke jongerenorganisatie die onder zijn leiding koos voor levendigheid, positiviteit, vernieuwing, verandering en verbinding. Datzelfde jaar debuteerde hij als tafelheer bij DWDD, in de voetsporen van zijn vader.
TV
‘Ik kijk graag naar programma’s over technologie. Daar krijg ik heel veel energie van. De programma’s van Robbert Dijkgraaf bijvoorbeeld. Op vrijdagavond kijken we met het gezin steevast naar DWDD vanwege Marc-Marie Huijbregts. Dat is de gezelligste tv die je je maar kunt voorstellen. Ik hou ook van Ellen Degeneres. Op Netflix kijk ik vooral kostuumdrama’s, vanwege de kledij. Ook kijk ik documentaires, laatst bijvoorbeeld die over Sylvana Simons of onlangs over Roger Stone, de mannetjesmaker van Trump. Ik luister graag naar Bowie en Prince, of naar Spotify. Daar stem ik weleens af op Herman Brood, dat zal mijn vader leuk vinden.’