Vlo – Lex Paleaux
Voorwoord van Ronald Giphart
Als een roman je raakt en je al lezend een schrijver leert kennen, is net alsof je er een nieuwe vriend of beminde bij krijgt. Het is het verkneukelende gevoel, de spanning van het plot, de greep waarin de verwikkelingen je houden, de opwinding dat je je een nieuwe rijke wereld eigen maakt: onbekende locaties, tot de verbeelding sprekende personages, bijzondere manieren van uitdrukken, kijken en vertellen.
Ik had dit met Winterwater (2020) van de Haarlemse schrijver Lex Paleaux, een roman waarop ik werd gewezen door Daan van der Valk, een aimabele boekverkoper wiens oordeel nooit teleurstelt. Tijdens een vakantie in Frankrijk las ik het boek (‘fictie op basis van feiten’) op een druk terras in Parijs, en ondanks het voortrazende verkeer en de opzwepende energie van de stad, waande ik me in alle eenzaamheid ergens in een dorp in Friesland.
Op de terugweg naar Nederland zei mijn jongste zoon, die nog nooit in Parijs was geweest, met nagenietende zucht: ‘Vanaf nu heb ik voor de rest van mijn leven een beeld bij die stad.’
Dat heb ik dus met het werk van Paleaux. De aandoenlijke jonge hoofdpersoon Lex, zijn Franse vader, zijn weerbarstige Friese moeder, zijn twee vervelende oudere broers die hem continu het leven zuur maken, zijn moeizame relatie met de Schepper, zijn opmerkelijke gedrag in de klas, zijn vriendschap met hond Jay, zijn omgang met zijn liefdevolle pake, de rest van zijn familie, de troost die de muziek van Queen biedt: in de wereld van Paleaux heb ik graag gedwaald, genietend van de bijna Astrid Lindgren-achtige verwikkelingen, maar vooral ontroerd door wat ‘kleine Lex’ allemaal overkomt en de strijd die hij moet voeren. Het leed van een kind dat zoekt naar genegenheid, vriendschap en aandacht. Winterwater is een meeslepende coming of age-roman die niemand onberoerd zal laten.
Terug in Nederland dacht ik aan een uitspraak uit de beroemde tekenfilm Ratatouille van het personage Anton Ego, een criticus die helemaal ontdooit als hij een maaltijd nuttigt die hem doet terugdenken aan zijn kindertijd. Hij zei: ‘De wereld is vaak onaardig voor nieuw talent, nieuwe creaties. Het nieuwe heeft vrienden nodig.’
Dit is een zin die ik Ego graag naspreek en vandaar deze opkont. Het werk van Lex Paleaux heeft vrienden nodig: hij is een aanwinst voor de literatuur.
Januari 2022, Ronald Giphart
Vlo is het laatste deel van het drieluik, waarvan ‘Winterwater’ en ‘Het leven is een circus’ de twee voorgangers zijn. In ‘Vlo’ wordt dit volledige fictieve verhaal verteld op basis van slechts één feit. Een enkele zin stond aan de basis van de roman, waarbij de lezer wordt meegenomen in de belevingswereld van Paleaux, om met een enorme dreun met beide voeten weer op de grond gezet te worden. “De bewolking krijgt steeds meer de overhand op een dag die toch al overschaduwd werd door gevoelens van negativisme en teleurstelling. Zelfs de vogels hebben zich teruggetrokken en alleen het zachte geritsel van de bladeren in de bomen dient als de soundtrack van een leven dat niemand wil.”
Lex Paleaux (1977) overdonderde het publiek met zijn debuutroman ‘Winterwater’. Het eerste deel van het drieluik kreeg lovende recensies, van zowel publiek als pers. Het vervolg, ‘Het leven is een circus’, kon eveneens op louter positieve kritieken rekenen. Naast het schrijven van boeken schreef hij scripts voor tv, theater en film.
Bindwijze: Paperback
Oorspronkelijke releasedatum: 18 maart 2022
Aantal pagina’s: 210
Hoofduitgeverij: Uitgeverij In de Knipscheer
Gewicht: 327 g
breedte: 148 mm
hoogte: 20 mm
lengte: 207 mm
EAN 9789493214354